Kimilerin acısı heyecan vericidir,kimilerin acısı da ölümden beterdir.Öyleki o raddeden sonra ölmek için dua etmen gerekir.

Ben Vuslat İdil Gökdemir,el bebek gül bebek büyüyen ve sonrasında korkunç bir şekilde ailesini kaybeden biriyim.

Her hayalin çabayla gerçek olacağanı,eğer çabalamazsan hayal olarak kalacağını söylerdi babam.Ama hiç bir zaman çabalamanın çok zor olduğunu söylemedi.Ve o artık yok.

Elimizde olmadan doğduk,elimizde olmadan ölücez;mekan ve zaman bilmeden.

O gün belkide son kez gerçekten güldüm.Ailemin ölmeden önceki gün.

Her güzel şeyin bir sonu vardır.Her ailenin muhakkak birgün dağılması gibi.

O günden sonra öğrendim ki paranın değil,o dört duvar arasındaki insanların mutluluk ve huzur getirdiğini.

Kim bilir belki tekrar o eski günlerdeki gibi mutluluğu bulabilirim ailemin yerini tutmasada.

Hiçbir şey imkansız değildir bu uçurumda son nefesini verirken bile.