herkes cocukken ailesi çok sever bazı çocuklar mutlulukla büyür bazıları ise kavga gürültüyle ben kavga gürültüyle büyümüş bir cocuktum çocukluğumdada belki büyüdüğümde herşey düzelir sandım 14 yaşımda sosyal medya kullanmaya başladım o zamanlar bana ilgi ve sevgi gösterebilecek herkese kanabilecek durumdaydım çünkü ben ilgiyi ve sevgiyi ailemden görmek isterdim ama göstermedikleri için ilgiyi başka yerlerde aradım sosyal medyadan bir çocukla tanıştım benden yaşca büyüktü ama çok guzel iltifatlar ediyordu ailem erkek arkadaşım olmasına karşıydı benden çok uzakta bir şehirde oturuyordu yanıma gelecegını söyledi ve geldi ailemin haberi olmadan onlar işteyken çıkıp onu la görüşmüştüm iyi anlaşmıştık arada bir yanıma geliyordu okulu ekip onun yanına gidiyordum sanki ilk defa gerçekten sevildiğimi hissetmiştim ailem artık evden gizlice çıkıp okulu ektiğimi öğrenmişti ilk önce elimden telefonumu aldılar sonrada okuldan aldılar bunlar benım pekte umrumda degıldı açıkçası sadece o çocuğu düşünüyordum nasıl konusacagımızı nasıl haberleşeceğimizi ablamın telefonundan sosyal medya hesabıma giriyordum yine bir gün evden gizlice çıkıp onun yanına gittim herşey güzel di eve gittiğimde ablam anneme evden habersız çıktığımı arayıp söylemişti sonra babam ablamı aramıştı babam bana küfürler ediyor ve tehdit ediyordu korkmuştum hem de kırılmıştım ablam odasına ders calısmaya girdiğinde herkesten habersız çantamı toplayıp evden çıkmıştım aklımda yoktu ama hem sinirli hemde kırgındım çocuğun beklediği durağa koşarak gittim dedimki ben birdaha o eve gitmem gerekirse sokakta yatar kalkarım o eve gitmem demiştim ağlayarak sonra elimden tuttu ve bir parka gittik cebimizde pek fazla para yoktu akşama kadar bir parkta oturduk sonra otobüse bindik otogara gittik onun yasadıgı şehre bileti vardı bir şekil benıde o otobüse bindirecegını söyledi otogarın bir köşesinde o duvara yaslandı ben onun omzuna ailem yoktu boşluk hissetmem gerekiyordu ama o o boşluğu dolduruyordu otobüs şöförüyle konuştu şöför beni almayı kabul etmedi açtık paramızda bitmişti ailem polise gidip arama çıkarmıştı polislerden kaçıyorduk resmen ben reşit degıldım ama karşımdaki kişi reşitti bunu düşünerek eve gitmeye karar almıştım sabah olur olmaz otobüse atlayıp oturduğum yerin meydanına gitmiştim biraz oturup düşündüm ve bunu onun için yapmak zorundaydım gitmekte istemiyordum o sıralar komşularımzdan biri benı orda gördü bende tanımadığım bir yabancıdan telefon isteyip annemi aradım konuştum nerdesın dedi yerimi sölemedım ben gelicem dedım sonra annemi komşular aramış ve anneme meydanda demişler annem babam ve ablam gelmişti olduğum yere annem öyle ağlıyordu ki içimde birşeyler yanıyor gibiydi annem sarıldı bana sımsıkı benı bir daha bırakmayacagını söyledi çok sevinmiştim ...