Gecenin Prensi Wilhelm Donovan sahalarda, boyunlarınızı saklayın!

…

Sessizce yürüyordum bir ara sokakta. Ormandan gelen ulumalar, kulaklarıma rüzgarın çaldığı uğultular… Gecenin bir vakti hala neden burada olduğumu sorgularken içimdeki huzursuzluk büyüyordu. Ay ışığı, üzerime sinmiş karanlığı biraz olsun aralamaya çalışıyordu ama gölgeler peşimi bırakmıyordu. Bu kadar geç saatte sokakta olmamalıydım, ama bir şeyler beni buraya çekmişti.

Birden arkamda ayak sesleri duyuldu. Sessiz ama kararlı… Kalbim hızla atmaya başladı. "Adelia, sakin ol," dedim kendi kendime. Ama içimdeki huzursuzluk artıyordu. Arkama dönüp bakmak istemedim. Dönüp bakarsam, gördüğüm şeyin gerçek olmasından korkuyordum.

Ancak bir adım daha attığımda, soğuk bir rüzgârın saçlarımın arasından geçtiğini hissettiğimde Nefesimi tuttum, yavaşça başımı çevirdim. Karanlığın içinden, derin bordo gözler bana bakıyordu.

Ve o gözlerin sahibi, asla unutamayacağım bir sima… Siyah saçlar, bembeyaz bir ten… Wilhelm Donovan!

“Adelia,” diye fısıldadı, sesi geceyi yararak. "Beni özledin mi?"

…