126: KAYIPLAR VE KAÇIŞLAR ÜZERİNE

-Düzenlenmiştir.

KAYIPLAR VE KAÇIŞLAR ÜZERİNE

Tyler yavaşça yanıma oturdu ve ellerini nazikçe omuzlarıma koydu. “Adelia, biriciğim… Bak bana, geçecek her şey, Damien’ı sapasağlam geri getireceğiz! Kendini toparlamalısın bu halde hiçbir yere varamayacağız, güçlü olmalıyız!’’ dedi, sesi yumuşak, endişeli ve de kararlıydı.

Tyler’ın sesindeki sakinlik ve destek, gözyaşlarımın akışını durdurmaya yetmedi. İçimdeki koca boşluk ve ağlamaklı halim, her şeyin ne kadar zor olduğunu anlamama neden oluyordu. Damien’ın kaçırılmış olması, her şeyi daha da korkutucu hale getiriyordu ve kendimi bu karanlıkta kaybolmuş gibi hissediyordum.

“Nasıl güçlü olabilirim?” diye sordum, titrek bir sesle. “Her şey bu kadar karışık ve korkutucu ki… Damien’ın güvenliği ve sağlığı benim için her şeyden önemli, ama ne yapacağımızı bilmek bile zor.”

Tyler, nazikçe başımı okşadı ve bana destek olmaya devam etti. “Birlikte her şeyi başaracağız, Adelia. Şu an bu duyguların seni sarıp sarmalamasına izin ver, ama unutma ki Damien’ın geri getirilmesi için gücünü ve kararlılığını toplamaya ihtiyacımız var. Güçlü olmalıyız, çünkü bu onun için savaşmamız gereken bir savaş.”

Gözyaşlarım hala dinmiyordu ama Tyler’ın sözleri, içimde bir umut ışığı yakmaya başladı. Damien’ı geri getirmek için ne gerekiyorsa yapmaya kararlıydık ve bu kararlılığı koruyarak harekete geçmeliydik. Kendimi, bu zor anların ardından toparlamaya çalışırken, Tyler’ın destekleyici sözleri, yeniden harekete geçmem için bana güç verdi. Damien’ın güvende olmasını sağlamak, her şeyden önce gelmeliydi ve bu uğurda savaşmak için hazır olmamız gerekiyordu.

Tyler’ın yanımda otururken söyledikleri, zihnimde yankılanıyor, Damien’ın güvenliği için ne yapmamız gerektiğini düşünmemi sağlıyordu. Gözyaşlarımın yavaşça dindiğini hissettiğimde, etrafımdaki karışıklık ve acıma geri döndüm. Seraphina’nın endişeli bakışları ve Lydia ile Jonas’ın kucaklarındaki ağlayan Martina’nın hali, her şeyin ne kadar karmaşık ve çaresiz olduğunu hatırlatıyordu.

Tyler, Alfred ile birlikte detaylı bir plan yapmak üzere grubu topladı. “Şu an önceliğimiz Damien’ı güvenli bir şekilde bulmak ve Cadı’nın bizi nasıl tehdit ettiğini anlamak,” dedi Tyler.

Tam planı tartışırken, birden Lilith’in ortaya çıkmasıyla sessizlik bozuldu. Lilith, soğuk ve karanlık bir aura yayarak hızla yanımıza yaklaştı. Alfrede öfkeyle bağırarak, “Bunu böyle mi bırakacağız?” dedi. “Brad’in ölüsünü görebiliyor musunuz? O öldü! Onu geleneklerle uğurlamayacak mıyız? Kimse onu umursamıyor mu!?’’

Her şey o kadar karmaşık ve acı verici görünüyordu ki, tüm bu karmaşanın içinde birdenbire Lilith’in ortaya çıkışı, hepimizi şaşkına çevirdi. Lilith, ince ve uzun bir siluet gibi görünüyordu; karanlık ve soğuk bir aura yayarak hızla yanımıza yaklaştı. Gözlerindeki derin keder, ruhumuzu saran bir soğukluk gibi hissettirdi.

Lilith’in gözleri doldu. İçli içli ağlamaya başladı, her damla gözyaşı, acısını ve pişmanlığını ifade ediyordu. Hüzün ve öfke, Lilith’in yüzünü kaplayan bir örtü gibi görünüyordu. Bu ani ve derin acı, içimi acıttı; Lilith’in ağlamasına kayıtsız kalamazdım. Yanına yaklaştım ve onu kucaklayarak, omzunda ağlamaya başladım. Birlikte uzun bir süre ağladık; gözyaşlarımız birbirine karıştı, sanki tüm acıyı ve kaybı birlikte yaşıyorduk. Karanlık ve acı dolu gece, bu paylaşılan gözyaşlarıyla biraz olsun aydınlandı.

Bir süre sonra, derin bir nefes alarak ve birbirimize sarılarak güç topladık. Lilith’in gözlerinde hala öfke ve acı vardı, ama bu hisleri artık bir tür kararlılığa dönüştürmüştü. “Brad’in intikamını almalıyım,” dedi, sesi titrek ama kararlıydı. “Onun için adalet sağlanmalı, bu kadar kolay unutulamaz.”

Ben de başımı sallayarak, “Evet, Lilith. Ben de Damien’ımı geri getirmek için ne gerekiyorsa yapacağım,” dedim, gözlerimdeki kararlılığı ona yansıtmaya çalışarak. “Önce Brad’i gömelim. Bu saygıyı ona borçluyuz. Sonra, Damien’ı kurtarmak için planımızı yapmalıyız.”

Brad’in bedeni, toprağa verilmek üzere hazırlanmaya başlandı. Hep birlikte, sessiz bir şekilde, acının ve kaybın ağırlığını taşıyarak, onu geleneklere uygun şekilde gömdük. Ellerimizle toprağı yavaşça üstüne örttük ve bir an için her şeyin yavaşladığını hissettik. Brad’in anısına duyduğumuz saygı, tüm planlamanın önündeydi.

Planımızı oluştururken, Lilith, “Cadının özellikleri hakkında daha fazla bilgi edinmemiz gerekiyor. O, sadece eski bir cadı değil, aynı zamanda büyük bir tehdit. Onun hakkında ne kadar çok şey bilirsek, Damien’ı kurtarma şansımız o kadar artar,” dedi.

Tyler, “Cadının özelliklerini anlamak çok önemli, ama aynı zamanda aile kalıntılarımıza dönmemiz gerek. Annem, kan ritüelini geçekleştiren ilk kişi olarak birçok bilgiye sahip olabilir. Ayrıca, cadılık ve toprak ana hakkında arşivde bol bol kitap olmalı. Bu bilgiler bize çok yardımcı olabilir,” dedi. Sesindeki kararlılık, grubun motivasyonunu artırdı.

Tyler ve Lilith ile birlikte, planımızı detaylandırmak ve hazırlanmak için hemen hareket etmeye başladık. Aile evine döneceğimiz ve arşivleri inceleyeceğimiz bir plan yapmıştık. Aile kalıntıları ve toprak ana hakkında bilgi edinmek, Damien’ı kurtarma yolunda bize büyük bir avantaj sağlayacaktı.

Tyler’ın aile kalıntılarına geri dönerken yaşadığımız gerginlik ve belirsizlik, tüm yol boyunca üzerimizdeydi. Aile evinin karanlık ve tarihi havası, zamanın yükünü hissettiriyordu. Evin kendisi bir labirent gibi geniş ve karmaşıktı; her köşesi, geçmişin anılarıyla doluydu. Bu yer, bir zamanlar Tyler’ın ailesine ait olan, şimdi ise yüzyılların bilgelik ve sırrını barındıran bir hazine gibiydi.

Eve adım attığımızda, Tyler’ın yüzündeki kararlılığı gözlemleyebiliyordum. Gözleri, aydınlatılmış eski odaları tararken, elleriyle kütüphaneleri ve rafları dikkatlice inceledi. Bizim için zamanın en değerli şey olduğunu biliyorduk; bu yüzden her bir dakika, derin bir dikkatle geçiriliyordu.

Kütüphaneye girdiğimizde, ağır bir sessizlik bizi karşıladı. Kitaplar, eski ve sararmış sayfalarıyla raflarda sıralanmış, tarihin derinliklerinden gelen bilgileri saklıyordu. Tyler, her bir kitabı dikkatle inceledi; bazıları, eski el yazmaları ve derin bilgilerle dolu parşömenlerdi. Onun bu titiz araştırması, bizim için hayati önem taşıyordu. Kütüphanenin köşesinde, eski bir masanın üzerinde eski zamanlardan kalma ritüel notları, büyü kitapları ve aile tarihini içeren kitaplar vardı. Tyler, bu bilgileri dikkatlice seçmeye ve okumaya başladı.

Lilith de Tyler’a yardım ediyordu. Kitapları incelemeye başlamıştı ve cadıların ritüelleri hakkında bilgi edinmeye çalışıyordu. Lilith’in kararlı ve hırslı tavrı, arşivdeki bilgileri aramamızdaki en büyük yardımcımızdı. “Cadının zayıf noktalarını ve ritüelleri bulmak zorundalar. Eğer bu bilgileri bulabilirsek, Damien’ı kurtarma şansımız artar,” diyerek, kitapların üzerindeki notlarını çıkarıyordu. Gözleri, belirli kelimeleri ve sembolleri tarıyordu; bu işin ne kadar zorlayıcı olduğunu biliyorduk ama her şeyin bir yolu vardı.

Tyler ve Lilith’in çalışmaları sırasında ben de, evin arşiv kısmını araştırdım. Birkaç eski sandık açtım ve eski parşömenleri inceledim. Her şey, tarih öncesi zamanlara ait gibi görünüyor, fakat içlerinde bize ışık tutacak bazı ipuçları vardı. Kitapların ve parşömenlerin üzerinde, cadı ritüelleri, toprak ana, ve eski aile gelenekleri hakkında bilgiler vardı. Tyler, bu bilgilerin çoğunu dikkatle okuyor ve her bir detayı not alıyordu. Özellikle, cadının ortadan kaldırılmasıyla ilgili bilgiler, aradığımız anahtar kelimeler arasındaydı.

Günler geçtikçe, evin derinliklerinde kazdıkça, kadim bir kitabın üzerindeki yazılar dikkatimi çekti. Kitap, cadıların yok edilmesiyle ilgili eski bir ritüelin detaylarını içeriyordu. Sayfalar, karmaşık semboller ve eski bir dilde yazılmış metinlerle doluydu. Tyler, kitaptaki ritüelin anlamını ve nasıl uygulanacağını anlamak için uzun saatler harcadı. Lilith, bu kitabı gözden geçirirken, Tyler’ın yanında yer aldı. “Bu ritüel, cadıyı yok etmek için gerekli adımları içeriyor. Ama uygulama kısmı oldukça karmaşık ve riskli,” dedi Lilith, sesindeki endişe açıkça duyuluyordu.

Ritüelin uygulanması, belirli bir zaman dilimi ve doğru malzemeler gerektiriyordu. Kitap, cadıyı etkisiz hale getirmek için kullanılan çeşitli ritüel nesneleri ve büyüler hakkında bilgi veriyordu. Tyler, Lilith ve ben, bu bilgilere dayanarak, ne yapmamız gerektiğini tartıştık. Her adımın dikkatle yapılması gerektiğini biliyorduk ve her detayın eksiksiz olması gerekiyordu.

Ritüelin en önemli aşamalarından biri, toprak ana ile bağlantı kurmak ve ritüelin yapıldığı bölgede gerekli malzemeleri toplamaktı. Tyler, bu bilgiyi göz önünde bulundurarak, arşivdeki eski ritüel kitaplarını daha dikkatli inceledi. “Bu ritüel, toprak ana ile bağlantıyı ve ritüel nesnelerinin toplanmasını gerektiriyor. Ayrıca, bu malzemelerin belirli bir dolunay zamanında hazırlanması gerektiği yazıyor,” dedi Tyler, kitabı dikkatle incelerken.

Yapmamız gerekenler netleşti ve planımızı uygulamak için harekete geçme kararı aldık. İlk olarak, gerekli ritüel malzemelerini ve eski aile kalıntılarını toplamamız gerekiyordu. Tyler, annesinin geçmişteki ritüel bilgilerini içeren kitapları aramaya başladı ve bu bilgilerin toplanması uzun bir süreç olacaktı. Amaç, cadıyı etkisiz hale getirmek ve Damien’ı kurtarmaktı; bu, tüm bu zorlukların göğüslenmesi gerektiği anlamına geliyordu.

Lilith, Tyler’a yardımcı olurken, ben de Tyler’ın yanında durarak, evin her köşesindeki bilgileri taradım ve arşivdeki kitaplarla ilgilendim. Gözlerimizde bir umut ışığı vardı ve ne olursa olsun Damien’ı geri getirmek için bu ritüeli gerçekleştirmeye kararlıydık. Ritüelin detaylarını ve uygulanışını netleştirdikten sonra, evin karanlık derinliklerinden çıkarak, planımızı gerçekleştirmek için yola koyulduk. Cadının etkisiz hale getirilmesi ve Damien’ın kurtarılması için mücadelemiz devam edecekti; her adımımız, bu amaca ulaşmak için atılacaktı.

Kutsanmış silahları elde etmek için Tyler, Lilith ve ben ikinci aşamaya geçmek için hazırdık. Kutsanmış silahlar, eski ritüel kitaplarında ve annesinin talimatlarında belirtildiği gibi, cadıyı etkisiz hale getirmek için gerekli olan temel unsurlardan biriydi. Bu silahlar, eski büyücülerin ve cadı avcılarının, karanlık güçlerle mücadelelerinde kullandıkları özel yapım nesnelerdi. Her biri, belirli bir ay ve dolunay zamanı yapılmış kutsamalarla doluydu. Şimdi, bu kutsanmış silahları kullanarak, cadıyı ortadan kaldırmak için gereken ikinci aşamaya geçecektik.

Karanlık, sisli gece, adeta bir uyanışın ve umudun simgesi gibi görünüyordu. Ay, gökyüzünde yüksek ve parlaktı; bu, ritüelin gerçekleştirilmesi için uygun bir zamandı. Tyler, silahları hazırlarken ve gerekli ritüel malzemelerini düzenlerken, Lilith ve ben, onun yanında durarak son hazırlıkları yapıyorduk.

Ritüelin ikinci aşamasına başlamadan önce, Tyler’ın eski kitaplarından okuduğu Latince sözleri, bize ne yapmamız gerektiğini anlatıyordu. Bu sözler, cadıyı etkisiz hale getirmek ve ritüelin başarısını sağlamak için gerekli olan büyüsel formüller ve ritüel ifadelerdir. Tyler, sessizce kitaplara göz atarken, belirli kelimeleri ve ifadeleri yüksek sesle okumaya başladı.

"Vitae Immortalis, obscurae et infernum,” Tyler’ın sesi, sessiz gecede yankılandı. Bu sözler, ölümsüz yaşam ve karanlık güçlerin ortadan kaldırılması için yapılan büyüsel çağrıları temsil ediyordu. Her bir kelime, cadının karanlık enerjisini yok etmeyi hedefliyordu.

Lilith, Tyler’ın yanında yer alırken, elinde eski bir parşömen tuttu. Parşömenin üzerinde, belirli semboller ve ritüel yönergeleri yer alıyordu. Tyler, bu parşömeni inceleyerek, “Cadının zayıf noktalarını hedef alacak bu sözler, ritüelin en önemli kısmıdır. Bu sözler, kutsanmış silahların gücünü artıracak ve cadının etkilerini yok edecektir,” dedi.

Birlikte, ritüelin diğer aşamalarını hazırlamaya başladık. Tyler, kutsanmış silahları belirli bir şekilde düzenlerken, ben de parşömenlerdeki sembolleri dikkatle çizdim. Gözlerimiz, her adımda titizlikle odaklanmıştı; bu, büyük bir dikkat ve özen gerektiriyordu.

Ritüelin sonunda, Tyler ve Lilith, ellerindeki kutsanmış silahlarla belirli bir daire oluşturdular. Ben de parşömenler üzerinde yer alan Latince ifadeleri tekrar etmeye başladım. “In tenebris et in lumine,” dedim, bu da karanlıkta ve ışıkta, denge ve güç arayışını temsil ediyordu. Tyler, ellerindeki silahları hareket ettirirken, “Aperio et exstinguo,” şeklinde devam etti. Bu, açığa çıkma ve yok olma anlamına geliyordu.

Lilith, elindeki parşömeni dikkatle okurken, ritüelin en kritik kısmına geçiş yaptı. “Finis et Oblivio,” diyerek, cadının tamamen ortadan kalkmasını ve tüm karanlık etkilerin yok olmasını sağlayacak bir büyüyü tamamladı. Bu, tüm enerjiyi toplamak ve cadıyı etkisiz hale getirmek için yapılan son adımlardı.

Tyler, son hazırlıkları yaparken ve silahları ritüel için gerekli şekilde hazırlarken, ben de arka planda gözlerimi kapatarak derin bir nefes aldım. Gözlerimin önünde, Damien’ı geri getirme ve cadının etkisiz hale getirilmesi için yapılan bu büyük adımın önemini hissedebiliyordum. Her şey, büyük bir titizlik ve dikkatle yapılmıştı ve artık bu ritüelin sonucunu beklemekten başka seçeneğimiz yoktu.

Tyler, son bir kez derin bir nefes aldı ve “Lux perpetua,” dedi. Bu, sürekli ışığın ve aydınlanmanın simgesiydi. Cadının tamamen ortadan kalkmasını ve karanlık güçlerin yok olmasını simgeliyordu. Tüm bu süreç boyunca, yalnızca amaçlarımıza odaklandık ve her adımı titizlikle takip ettik.

Ritüelin tamamlanmasıyla birlikte, kutsanmış silahların etkisiyle, etrafımızda güçlü bir enerji hissedebiliyorduk. Tyler ve Lilith, yüzlerindeki kararlılığı koruyarak, tüm bu işlemin başarılı olduğunu belirttiler. Artık, Damien’ı kurtarmak ve cadıyı ortadan kaldırmak için son aşamaya geçme zamanıydı. Bu, tüm mücadelemizin en kritik anıydı ve tüm hazırlıklarımızın sonucunu görmek için hazırdık.

Ritüelin tamamlanmasıyla birlikte, kendimizi bir an için duraksamış ve derin bir nefes almış gibi hissettik. Tyler, Lilith ve ben, büyük bir titizlikle çalışmanın ve emeğin sonucunu görmek için sabırsızlanıyorduk. Cadının karanlık güçlerini etkisiz hale getirmek için bu kadar uzun ve zorlu bir yolculuktan sonra, artık harekete geçme zamanıydı.

Tyler, etrafımızdaki enerjiyi hissederek, ritüelin etkisini doğrulayan son testleri yapmaya başladı. “Silahların ve büyülerin gücü arttı,” dedi, “Ama hâlâ dikkatli olmalıyız. Cadının herhangi bir zamanda geri dönmesini beklemeliyiz.”

Lilith, Brad’in kaybıyla ilgili hala derin bir keder içindeydi ama gözlerinde bir kararlılık vardı. “Brad’in intikamını alacağız,” dedi. “Ama Damien’ı geri getirmeden hiçbir şey tamamlanmış sayılmaz.”

“Evet, Damien’ı geri getirmeliyiz,” dedim. “Onu bulmak ve güvenli bir şekilde geri getirmek için ne gerekiyorsa yapmalıyız.”

Tyler, kutsanmış silahları dikkatle topladı ve onları hazırlarken, “Şimdi, cadıyla yüzleşme vakti!’’ dedi, sesi kararlı ve öfke dolu çıkmıştı.

Gözlerimdeki yorgunluk ve endişeyi bir kenara bırakıp, plan yapmaya başladık, bunun için sürüye geri dönmüştük.

Damien’ın kaçırıldığı yeri bulmak için gerekli bilgileri toplamak adına hareket ettik. Ritüeller cadının izini kolayca bulmuştu. Bize gereken şey ise planı tamamlayarak harekete geçmek idi.

Bekle oğlum, kurtaracağım seni!

…

Seraphina, Thomas, Tyler, Lilith, Elliot ve ben, Damien’ı kurtarma planımızı detaylandırmak için toplandık. Her biri kendi rolünü en iyi şekilde oynamaya kararlıydı ve hedefimize ulaşmak için stratejimizi oluşturmak üzere bir araya geldik. Bu, sadece Damien’ı kurtarmakla ilgili değil, aynı zamanda cadının ortaya koyduğu tehlikeyi ortadan kaldırmak için atılacak son adımımız olacaktı.

Seraphina, toplantıya ciddi bir ifadeyle katıldı. “Damien’ı bulmak ve ona yaklaşmak için en iyi yol, cadının etkisi altındaki bölgeleri kullanmak olacak. Ancak bu sırada dikkatli olmalıyız. Cadının koruma büyüleri olabilir.”

Thomas, kafasını sallayarak “Seraphina haklı,” dedi. “Cadının büyüleri güçlü ve tehlikeli olabilir. Bizim planımız bu büyüleri geçebilecek kadar güçlü olmalı.”

Tyler, elindeki kutsanmış silahları masanın üzerine koyarak, “Silahların ve büyülerin etkisi arttı. Ancak cadı hâlâ son derece tehlikeli ve her an karşılaşabileceğimiz bir tehdit. Dikkatli ve hızlı hareket etmeliyiz,” dedi. Onun kararlı sesi, odanın atmosferini daha da yoğunlaştırdı.

Lilith, Brad’in kaybı ve Damien’ın durumu nedeniyle içindeki öfkeyi ve acıyı gizlemeye çalışsa da, gözlerinde bir alev yanıyordu. “Brad’in intikamını alacağız. Ancak Damien’ı geri getirmeden, bu görev tamamlanmış sayılmayacak. Şimdi harekete geçmek için ne gerekiyorsa yapmalıyız.”

Elliot, toplantıya katılan diğerlerinin yanında, “Planımızı hemen hayata geçirmeliyiz,” dedi. “Cadının etrafındaki savunmaları geçebilmek için ne yapmamız gerektiğine dair net bir strateji oluşturalım.”

Toplantının bu aşamasında, herkesin kendine özgü bilgileri ve yetenekleriyle planı nasıl en iyi şekilde gerçekleştirebileceğimiz üzerine yoğunlaştık. Seraphina, cadının izlerini takip etmek ve büyülerini çözmek için gereken bilgileri toplamakla görevlendirildi. Tyler, kutsanmış silahların etkilerini en üst düzeye çıkarmak için ritüel bilgiler üzerinde çalışacak ve Lilith, Damien’ı bulmak için cadının izlerini takip edecek.

Alfred, sürünün lideri olarak, eğer bir tehlike oluşursa sürünün nasıl korunacağına dair planları hazırlayacaktı. Lydia, Jonas ve Martina ise burada kalacak ve sürünün güvenliğini sağlayacaklardı. Lucas ve Maya’nın tehlikeye atılmaması için onları ayırmamıştık; aşıkları korumak önceliğimizdi.

“Şimdi planımızı hayata geçirme zamanı,” dedim, toplantının sonunda. “Damien’ı geri getirmek için tüm gücümüzü kullanmalıyız. Hep birlikte bu karanlık tehdidi yok edeceğiz ve Damien’ı kurtaracağız.”

Toplantı sona erdiğinde, herkes kendi görevlerini yerine getirmek için harekete geçti. Tyler ve Lilith, cadının izlerini bulmak için yola çıktılar, Seraphina büyüsel izleri takip ederek cadının olası yerlerini araştıracaktı. Alfred, sürüye liderlik etmeye ve güvenliği sağlamaya devam edecekti. Lydia, Jonas ve Martina, burada kalıp sürüyle ilgilenecek ve güvenliklerini sağlayacaklardı.

Planımızı uygulamaya koyulurken, içimde bir umut ışığı yanıyordu. Damien’ı kurtarmak için atılacak bu adım, sadece onun hayatını değil, aynı zamanda hepimizin geleceğini de şekillendirecekti. Cadının tehlikesi büyük olsa da, hep birlikte bu mücadeleyi kazanacak güce ve kararlılığa sahip olduğumu biliyordum.

Her birimizin üzerine düşen görevleri başarıyla yerine getirmesi gerektiği bilinciyle, harekete geçtik. Damien’ı kurtarma yolunda ilerlemeye başladık ve bu süreçte, her bir adımımızda hem dikkatli hem de kararlı olmalıydık. Cadının karanlık gücünü yok edebilmek için nihayet son aşamaya geçtik. Artık her şey, planımızın başarısına ve Damien’ı güvende tutmak için göstereceğimiz çabaya bağlıydı.

Vadinin karanlığında gerilim had safhadaydı. Tyler, Thomas ve ben, içimizdeki korku ve öfkeyle dolmuş bir şekilde cadılara karşı harekete geçtik. Vadinin derinliklerine doğru ilerlerken, Thomas ve Tyler yanımdaydı. Tyler’ın yüzü, cadılarla olan bu savaşı ne kadar ciddiye aldığını yansıtırken, Thomas da gözlerini dikkatle etrafa dikmişti. Vadinin karanlıkları, üzerimize büyük bir tehdit gibi çökmüş gibiydi.

“Hazır mıyız?” Tyler’ın sesi, kendinden emin olmasına rağmen bir tedirginlik taşıyordu. “Burada her şeyin beklenmedik bir şekilde gelişmesini bekliyorum. Her an her şey olabilir.”

“Evet,” dedim. “Vadinin derinliklerine inmeliyiz, bu yeri yok etmeliyiz. Damien’ı kurtarmak için ne gerekiyorsa yapmalıyız.”

Vadinin derinliklerine vardığımızda, büyük bir çatışmanın ortasında bulduk kendimizi. Sürü üyeleri, vampirlerle amansız bir savaş içindeydi. Çatışmanın ortasında, cadıların etkisi altında kalan bölgeler, korkunç bir karanlık ve kaosla dolmuştu. Seraphina, bize arka planda yardımcı olmak için hazırlıklıydı. Tılsımı kullanarak cadıdan korunacak ve onu devirecektik.

Tabii işler ters düz olmasaydı!

Birden, karanlıkta bir patırtı duydum. Vampirler ve kurtlar arasında şiddetli bir savaş vardı. Her yerde çığlıklar, uğultular ve çatışmanın sesleri yankılanıyordu. Tyler ve Thomas, savaşı gözlemleyerek, stratejik bir şekilde harekete geçmeye çalışıyorlardı. Tyler’ın yüzündeki ifade, planın başarılı olması için ne kadar odaklandığını gösteriyordu.

Seraphina, vadinin ortasında durarak tılsımı hazırlamıştı. “Bu tılsım, cadıların etkisini azaltmak için gerekli,” dedi, “Vadinin bu karanlıktan kurtulması gerekiyor.”

Vadinin karanlık köşelerine vardığımızda, cadıların karanlık güçleri yavaş yavaş etrafa yayılmaya başlamıştı. Tyler, Thomas ve ben, savaşın ortasında, bir yandan diğer taraftan gelen saldırılara karşı koyarken, Seraphina arka plana çekilmişti.

Karşımızda şu an bir sürü cadı varken öfkeyle ilerlemeye devam ediyorduk.

Asla yılmayacak ve pes etmeyecektik, ve gerekirse bir aile olarak ölürdük!

…

Vadinin karanlık köşelerindeki savaş başlamıştı. Tyler, Thomas ve ben, cadıların karanlık güçleriyle yüzleşmeye hazırdık. Vadinin derinliklerinde cadıların gizemli büyüleri ve kötücül enerjileri, her an üzerimize çökebilecek gibi hissediliyordu. İçimizdeki öfke ve kararlılık, bu karanlık tehdidi durdurma arzumuzu artırmıştı.

Vadinin merkezine yaklaştıkça, cadıların yüksek sesle büyüler okumaya başladıklarını duyabiliyorduk. Havanın içinde yoğun bir karanlık enerji dolaşıyor, her şey neredeyse görünmez bir pusla kaplanmıştı. Tyler ve Thomas’ın yanında, gözlerimi sıkıca açarak ilerledim. Vücudumun her hücresinde, cadıların büyülerinin etkisiyle oluşan acıyı hissediyordum, ama bu acı, mücadele ruhumuzu kırmıyordu. Üzerimizdeki karanlık enerjiyi hissetmek, içimizdeki savaşma arzusunu daha da artırıyordu.

Yol boyunca cadıların büyülerinin etkisi altında kalırken, acının pençesinde ilerlemeye devam ettik. Tyler, gücünü toplayarak önümüzdeki cadılara karşı koymaya çalıştı. Her adımda, büyülerin enerjisi üzerimize çöküyor, adeta bedenimizi sarsıyordu. Thomas, cadıların saldırılarına karşı savunma yaparken, Tyler’la birlikte, her bir büyüyü savuşturmaya çalışıyorduk.

Bir anda, cadıların etrafımızı çevirdiğini fark ettik. Karanlık enerjiler etrafımızda dönüyor, büyüler havada dans ediyordu. Tyler, acı içinde bile kararlılıkla savaşı sürdürüyordu. “Devam etmeliyiz!” dedi, sesi neredeyse acı içinde titriyordu. “Bu karanlığı durdurmalıyız!”

Cadıların büyüleri, vücudumuza ağır bir şekilde çöküyordu. Her bir büyü, üzerimizde yoğun bir acı hissi bırakıyor, ama bu acı, bizi durduramıyordu. Tyler, elindeki kutsanmış silahı kullanarak büyüleri savuşturmaya devam ediyordu. Thomas, cadıların büyülerine karşı koyarken, acının etkisiyle yanımızda savaşmaya devam ediyordu.

Cadıların büyüleri havada yankılanırken, biz de her adımda kendimizi daha da zor durumda buluyorduk. Tyler’ın gözleri, cadıların büyülerinin etkisiyle kırmızıya dönmüş, ama kararlılığı asla azalmıyordu. “Savaşmalıyız!” dedi, “Bu karanlığı yok etmeliyiz!”

Büyüler havada dans ederken, Tyler ve Thomas, cadıların büyülerine karşı koymak için tüm güçlerini topladılar. Büyülerin etkisi altında kalmıştık, ama içimizdeki öfke ve kararlılık, bize güç veriyordu. Tyler, bir an bile durmadan, büyüleri savuşturmaya devam etti. Acı içinde bile, vadinin derinliklerinde karanlık güçlerle mücadele ediyorduk.

Cadıların büyüleri, adeta üzerimize çökerek vücudumuzu zorluyordu. Tyler, bir büyüyü savuşturduktan sonra, acı içinde bile kararlı bir şekilde savaşmaya devam etti. “Pes etmeyeceğiz!” dedi, sesi neredeyse boğulmuş bir şekilde. “Damien’ı kurtaracağız!”

Vadinin derinliklerinde, cadıların karanlık enerjileri etrafımızı sarmıştı. Tyler ve Thomas, acının pençesinde bile savaşmayı sürdürüyor, her adımda karanlığı yok etme mücadelesini veriyordu. Cadıların büyüleri, üzerimizde yoğun bir acı hissi bırakırken, içimizdeki kararlılık ve öfke, bu karanlığı yok etme arzusunu daha da artırıyordu.

Cadıların büyüleri havada dans ederken, Tyler ve Thomas’ın mücadelesi, vadinin derinliklerindeki karanlık güçlerle yüzleşmeye devam ediyordu. Her adımda acının etkisini hissediyor, ama içimizdeki savaşma arzusuyla mücadele etmeye devam ediyorduk. Tyler’ın ve Thomas’ın yanında, cadıların karanlık güçlerine karşı savaşmaya devam ederken, içimizdeki öfke ve kararlılık, bu karanlığı yok etme mücadelesine odaklanmıştı.

Bu gece, vadinin derinliklerinde savaşırken, her bir acı hissi, içimizdeki öfke ve kararlılığı daha da artırıyordu. Tyler, Thomas ve ben, cadıların karanlık güçleriyle yüzleşmeye devam ederken, Damien’ı kurtarma mücadelesini sürdürüyor, karanlığı yok etme arzusunu içimizde taşıyorduk.

Karanlık vadinin derinliklerinde cadıların büyüleri her geçen dakika daha da yoğunlaşıyor, üzerimize adeta çöküyordu. Tyler ve Thomas, mücadeleye devam ederken, ben de onlara katılmayı sürdürüyordum. İçimdeki öfke ve kararlılık, acının üzerimdeki etkisini hissetmeme rağmen devam etmemi sağlıyordu. Her şey o kadar kaotik ve karmaşıktı ki, nereye saldırmam gerektiğini belirlemek zordu. Ama bir şey kesin: Damien’ı geri getirmeliydik ve bu karanlık gücü durdurmak zorundaydık.

Birden, yanımızdaki cadıların etrafını saran karanlık enerjinin arasında, Seraphina’nın silueti belirdi. Hızla hareket ediyordu, adeta bir gölge gibi, cadıların arasında bir boşluk yaratıyordu. Seraphina'nın elindeki kutsanmış nesne parlıyordu; bu nesne, cadıların üzerindeki karanlığı yok etme gücüne sahipti. Amaç, cadıların liderine, ana cadıya bu kutsanmış şeyi saplamaktı. Seraphina’nın her hareketi, özenli ve hesaplıydı.

Cadıların liderinin arkasına sızan Seraphina, nesneyi onun kalbine saplayacak gibi görünüyordu. Ama, planımızın bir parçası olarak, işler aniden ters gitmeye başladı. Cadılar, Seraphina’nın yaklaşmasını fark etmişti. Bir anlık dikkatsizlik, her şeyin değişmesine neden oldu.

Seraphina, kutsanmış nesneyi cadının kalbine saplamak üzereyken, birden cadının etrafındaki karanlık enerji parladı. Cadının büyüleri, Seraphina’nın elindeki kutsanmış nesneyi durdurmak için adeta bir kalkan gibi davranıyordu. Seraphina’nın yüzündeki ifade, şaşkınlık ve endişeyle doluydu. Bir anda, cadının etrafındaki karanlık enerji, Seraphina’yı etkisi altına aldı ve ne yazık ki, kutsanmış nesne cadının kalbine ulaşmadı.

“Seraphina!” diye bağırdım, acı içinde titreyerek. Her şey gözlerimin önünde karmaşık ve düzensiz bir hale gelmişti. Tyler ve Thomas, kadının arkasındaki cadılara odaklanmıştı ama Seraphina’nın başarısızlığı, tüm planı tehlikeye atmıştı. Cadılar, Seraphina’ya karşı büyülerini yönlendirdiler. Aramızda büyük bir boşluk oluşmuştu ve Seraphina, cadıların karanlık enerjisi tarafından sarılmıştı.

Seraphina’nın yüzü, acı ve umutsuzluk içinde bir anlığına bembeyaz bir hal aldı. Cadıların büyüleri, üzerinde yoğun bir baskı oluşturuyordu. Seraphina’nın etrafındaki karanlık enerji, adeta bir huni gibi kapanarak onu içeri çekiyordu. Seraphina’nın kutsanmış nesnesi, artık cadının etrafındaki karanlık enerjinin bir parçası haline gelmişti.

Thomas gözlerini açarak Seraphina’ya yardım etmeye çalıştı. “Seraphina’yı bırakın!” dedi, sesi öfke ve acı doluydu. Thomas büyülerin etkisi altında kalmıştı ama Seraphina’yı kurtarmak için çabalıyordu.

Thomas, bir anlık dikkat kaybı yaşadı ve cadılara karşı daha da öfkeli bir şekilde savaşmaya başladı. Her bir büyü, içimizdeki acıyı daha da artırıyor, ama Seraphina’yı kurtarma umuduyla savaşmaya devam ediyorduk. Tyler, bir an olsun durmadan, büyüleri savuşturmaya çalışıyordu. “Devam etmeliyiz!” dedi, sesi neredeyse kısılmıştı.

Seraphina, cadıların karanlık enerjisi tarafından boğulurken, her şeyin gözlerimin önünde çökmesi, içimdeki umutsuzluğu daha da derinleştiriyordu. Cadılar, Seraphina’nın etrafını sararak onu tamamen etkisi altına almıştı. Acı içinde olan Seraphina, kutsanmış nesneyi kaybetmişti ve artık cadıların karanlık güçlerinin etkisindeydi.

Tyler, elindeki kutsanmış silahı kullanarak cadılara karşı koymaya çalışırken, Thomas, Seraphina’nın kurtarılması için son bir gayretle savaşıyordu

Vadinin karanlık köşelerindeki savaş devam ediyordu. Seraphina’nın başarısızlığı, her şeyi daha da karmaşık hale getirmişti. Cadıların büyüleri, etrafımızı sarmış ve bizleri zor durumda bırakmıştı. Ama içimizdeki kararlılık ve öfke, bu karanlığı yok etme mücadelesini sürdürmemizi sağlıyordu. Tyler, Thomas ve ben, her şeye rağmen mücadelemize devam ediyor, Seraphina’yı ve Damien’ı kurtarma mücadelesini sürdürüyor, vadinin karanlık köşelerinde savaşıyorduk.

Vadinin derinliklerinde mücadele devam ederken, her şeyin daha da karmaşıklaştığını hissediyordum. Cadıların büyüleri aramızda kaotik bir enerji yaratmış, her bir hareketimizi daha da zorlaştırmıştı. Acı, öfke ve kararlılıkla doluyduk; ancak sergilenen büyüler ve saldırılar her geçen dakika daha da yoğunlaşıyordu. İçimdeki öfke, Damien’ı kurtarma kararlılığı ve bebeğimi koruma isteğiyle birleşiyordu.

Birden, bebeğimin ağlamaları vadinin karanlığında yankılandı. O tatlı ve masum sesi, karanlık atmosferde keskin bir şekilde dikkatimi çekti. Ancak, bu sesin arkasında, bebeğimin başına gelen korkunç bir tehdit olduğunu biliyordum. Hemen bakmam gerekti. Bir an, her şey yavaşladı; sanki zamanı durdurmaya çalışıyordum. Bebeğimin ağlaması, içimi saran karanlık enerjiyi ve büyülerin baskısını aniden ortaya çıkardı.

Gözlerimi bebeğimin bulunduğu noktaya çevirdim ve dehşet içinde ne olduğunu anlamaya çalıştım. Cadıların lideri, bir hançeri bebeğimin üzerine doğru yöneltmişti. Hançer, parlıyordu ve üzerine yazılmış eski, lanetli semboller vardı. Bebeğimin o masum ve savunmasız hali, adeta karanlık güçlerin bir hedefi haline gelmişti.

“Hayır!” diye bağırdım, öfkeyle titreyerek. Sesim vadinin karanlıklarında yankılandı, ama içinde bulunduğum kaos, ne kadar bağırırsam bağırayım sesimi yeterince etkili yapmıyordu. Cadıların büyüleri beynimi patlayacak kadar zonklatıyordu, ve bebeğimin tehlikede olduğu bu an, içimdeki öfkeyi daha da derinleştiriyordu. Hançer, bebekten sadece birkaç santim uzaktaydı ve onun canını tehdit ediyordu.

“Tyler! Thomas!” diye çığlık attım, gözlerim dolu ve titreyerek

Tyler ve Thomas, öfkeyle dolmuş bir şekilde harekete geçmeye çalıştılar. Tyler, bir an bile durmadan kutsanmış silahını kullanarak cadılara karşı koydu. Thomas, Seraphina’nın başarısızlığının yarattığı boşluğu doldurmaya çalışıyordu. Ama büyülerin ve cadıların karanlık enerjileri, her hareketimizi kısıtlıyordu.

Cadıların lideri, hançeri bebeğimin üzerine indirirken, etrafında yoğun bir karanlık enerji yayıldı. İçimdeki öfke ve panik, her şeyin daha da kötüye gitmesine neden oluyordu. Gözlerimden yaşlar süzülürken, beyinlerimde patlayan zonklama, tüm dikkatimizi dağıtıyordu. Cadıların büyüleri, etrafımızı saran karanlık enerjiyi daha da yoğunlaştırıyor, bizi neredeyse hareketsiz bırakıyordu.

Latince sözler, bir anda havada yankılandı. Büyülerin etkisi altında, eski ve lanetli kelimeler etrafı sardı. Latince cümleler, beyinlerimizi daha da zorlamaya başladı. Büyüler ve tılsımlar, vadinin karanlık atmosferinde etrafımızı sarmıştı. İşte o an, cadıların lideri ağzından bu korkunç büyü sözlerini söyledi:

“Tendite, noster rabies! Desinit a patere!”

“Sanguinem in iudicium! Exterminare corpus!”

“Exorcizamus te, maleficum in aeternum!”

Bu sözler, içimdeki öfkenin ve umutsuzluğun zirveye çıkmasına neden oldu. Her bir kelime, bana Damien’in yok edilme riskini ve bebeğimin tehlikede olduğunu hatırlatıyordu. Hançer, bebeğimin üzerine doğru ilerliyor, her saniye daha da yaklaşarak karanlık güçlerin amacına ulaşmasına neden oluyordu.

Seraphina, öfke ve umutsuzlukla dolu gözleriyle, elindeki kutsanmış nesneyi kullanarak cadıların liderine karşı mücadele etmeye çalışıyordu. Ama enerjinin etkisi altında, başarısızlık kaçınılmaz gibiydi. “Hayır!” diye bağırdım, gözyaşlarım ve acı içindeki çığlıklarım vadinin derinliklerinde yankılandı.

Bebeğim… Hayır seni şimdi kaybedemem!

Tyler ve Thomas, birbirlerine sıkı sıkıya bağlı olarak cadıların etrafındaki enerjiyi aşmaya çalıştılar. Her şeyin daha da karmaşık hale geldiği bu an, içimizdeki öfke ve umutsuzluk duygusunu daha da artırmıştı. Cadıların karanlık enerjisi, bizi sarmış ve her hareketimizi zorlaştırmıştı.

Attığımız nesnelerle cadı birlikteliği bir bir dağılsa da bu hiçbir işe yaramıyordu.

Ana cadıya ulaşamıyorduk, ana cadıya ulaşmalı ve bu işi başarmalıydık.

Ama bu işi asla başaramamıştık.

…

Karanlığın ve kaosun içine gömülmüşken, her şeyin daha da kötüye gittiğini düşündüğüm anlarda, birden garip bir şey oldu.

Karanlıktan tanıdık bir yüz çıkageldi.

Her şey bitmiş gibi hissedilirken ve umutsuzluk devreye girerken umut geri gelmişti.

Emery!?

Ne işi vardı onun burada!?

…

Emery, ailesiyle birlikte son birkaç haftayı huzurlu bir inziva içinde geçirmişti. Uzun süredir süregelen savaşlar ve kan dökme arasında kalmanın yorgunluğunu, ailesinin yanında geçirdiği bu kısa süreyle atmaya çalışmıştı. Winchester ailesinin evi, onların geçmişteki tüm karanlık hatıralarını geride bırakarak yeniden inşa ettikleri, adeta bir sığınak haline gelmişti. Evin içinde huzur ve güven hakimken, bahçeyi çevreleyen yemyeşil ağaçlar, koruyucu bir örtü gibi evin etrafını sarmıştı.

Gün doğumuyla birlikte, ormanın içinden geçen kuşların cıvıltıları, evin sessizliğine neşe katıyordu. Emery, bahçede ailesiyle birlikte otururken, içindeki huzursuzluğu bastıramıyordu. O an her şey yolundaymış gibi görünse de, içindeki bir his ona henüz her şeyin bitmediğini söylüyordu. Etrafına göz gezdirirken, annesinin bakışlarını fark etti.

"Emery, senin için endişeleniyorum," dedi annesi sesi yumuşak ama kararlıydı. "Burada olmana rağmen ruhunun başka bir yerde olduğunu hissediyorum."

Emery, annesine dönerek derin bir nefes aldı. "Evet," dedi, gözleri uzaklara dalmıştı. "Hala Adelia, Tyler ve diğerleri hakkında endişeleniyorum. Onları burada, bu sakinlik içinde bırakmış gibi hissediyorum."

Babası ise sessizce dinliyordu. Onun sert duruşu ve kararlılığı, her zaman Emery'yi cesaretlendirmişti. Ancak bu kez, babasının gözlerinde de aynı endişeyi görebiliyordu.

"Emery," dedi babası. "Ailenle burada olman bizim için her şey demek. Ama eğer içindeki huzursuzluğu dindirmek istiyorsan, ne yapman gerektiğini biliyorsun."

Emery, babasının sözleri üzerine gözlerini yere indirdi. Kalbinde çatışan duygular vardı; ailesinin yanında kalma isteği ve diğerlerini yalnız bırakmama zorunluluğu. Ancak bir şey netti: Eğer arkadaşlarını, sürüsünü ve sevdiği insanları kurtarmazsa, ailesinin yanında bile huzur bulamayacaktı.

O gece, Emery kararını verdi. Hızla toparlandı, eşyalarını toplarken ailesiyle göz göze geldi. Seraphina'nın gözlerinde hüzün ve gurur vardı. "Biliyorum," dedi annesi, gözleri dolu dolu. "Geri döneceksin ve biz seni burada bekleyeceğiz."

Emery, annesini sıkıca kucakladı. "Söz veriyorum," dedi. "Bu defa geri döneceğim ve her şey bitmiş olacak."

Ertesi sabah erkenden yola çıktı. Yolculuk sırasında ormanın içinden geçerken, ağaçların arasında saklanan gölgelerin ona fısıldadığını hissediyordu. Kalbinde taşıdığı ağırlık, onu daha hızlı ve daha kararlı hale getiriyordu. Şehre yaklaştıkça içindeki huzursuzluk arttı; sanki büyük bir felaketin eşiğinde olduğunu biliyor gibiydi.

Şehre vardığında, ilk işi Winchester ailesinin eski evine uğramak oldu. Evin boş ve sessiz olduğunu fark ettiğinde, içini bir korku kapladı. Evin kapısı aralık bırakılmıştı; içeride ise hiçbir hareket yoktu. Hızla evi aramaya koyuldu, odaları tek tek kontrol etti. Fakat Adelia, Tyler, Thomas ya da diğerlerinden hiçbir iz bulamadı. Etrafta sadece onların kokuları kalmıştı, kısa bir süre önce buradan ayrıldıklarını gösteren izler vardı.

"Burada değiller," diye mırıldandı Emery, kendi kendine. "Nereye gittiler?"

O anda içini derin bir korku kapladı. Ya geç kalmışsa? Bu düşünce, zihnini pençeleriyle kavrayan bir korku gibi içine işledi. Bir an duraksadı, zihninde tüm olasılıkları tartmaya çalıştı. Sakinleşmeliydi. "Eğer burada değillerse, sürüye gitmiş olmalılar," diye düşündü.

Emery hızla ormana doğru yola çıktı. Adımlarını hızlandırdı, ağaçların arasından geçerken içgüdüleri onu doğru yönlendiriyordu. Sürü bölgesine yaklaştığında, uzaktan kamp ateşinin ışığını gördü. İçini bir umut kapladı. Belki de hepsi oradaydı ve her şey yolundaydı.

Ancak sürü bölgesine yaklaştığında, ortamın sessizliğinin ve gerginliğinin farkına vardı. Kampın ortasında Lucas, birkaç kurtla birlikte bekliyordu. Yüzlerinde endişe ve gerginlik vardı. Emery'nin geldiğini görünce, Lucas ona doğru ilerledi.

"Emery, geri döndün!" dedi Lucas, sesi rahatlamış gibi görünse de gözlerinde endişe vardı.

"Ne oldu?" diye sordu Emery, nefes nefese. "Adelia ve diğerleri nerede?"

Lucas'ın yüzü karardı. "Damien," dedi sessizce. "Damien’ı kaçırdılar. Adelia ve diğerleri onu kurtarmaya gitti."

Bu sözleri duyar duymaz, Emery'nin yüzündeki ifade dondu. Korkularının gerçek olduğunu anladı. "Nereye?" diye sordu, sesi kararlı ama endişeliydi. "Onları nereye götürdüler?"

Lucas, elini cebine atarak bir kağıt çıkardı. "Bu," dedi. "Bu sabah aldığımız bir konum. Ana cadı ve diğerleri burada saklanıyor olmalı. Adelia ve diğerleri bu konumu takip etti."

Emery, kağıdı aldı ve hızla inceledi. Gözlerinde kararlılık parlıyordu. "Geç kalmadan oraya gitmem gerek," dedi. "Bu sefer hiçbir şeyi şansa bırakmayacağım."

Lucas, ona baktı. "Dikkatli ol," dedi. "Cadılar güçlüdür ve bu bir tuzak olabilir."

Emery, Lucas'a minnetle baktı. "Biliyorum," dedi. "Ama bu sefer hazırız. Hep birlikte bu karanlığa son vereceğiz."

Emery, konumu aldıktan sonra hızla hareket etmeye başladı. Lucas ve sürüden birkaç kişi daha ona eşlik etmeye karar verdi. Onun liderliğinde, ormanın derinliklerine doğru yol aldılar. Ağaçların arasında ilerlerken, zihninde Damien'ın yüzü ve Adelia'nın sesi yankılanıyordu.

Gecenin karanlığı, onların kararlılığını ve hızını azaltmıyordu. Emery’nin zihni, Adelia ve Damien’ı güvende görmekten başka bir şey düşünemiyordu. Her adımda, içindeki kararlılık artıyor, karşılarına çıkacak her tehlikeye karşı hazır hissediyordu.

Yol boyunca, karşılarına çıkan her işaret ve iz, onları ana cadının saklandığı yere biraz daha yaklaştırıyordu. "Bu sefer," diye düşündü Emery, "Bu sefer tüm bu karanlığı sona erdireceğiz."

Karanlık orman, onların içindeki umut ışığıyla aydınlanıyordu. Ve Emery, tüm karanlıklara rağmen ilerlemeye devam etti. Artık, Damien’ı ve arkadaşlarını kurtarmak için bir an bile durmaya niyeti yoktu. Onları cadıların elinden kurtarıp, bu kabusa son verecekti.

…

Emery'nin belirmesiyle her şey değişti. Vadinin derinliklerinde, cadıların karanlık büyüleriyle çevrilmişken, içimdeki umutsuzluk neredeyse dayanılmaz hale gelmişti. Bebeğimin canı tehlikedeyken, Tyler ve Thomas'la birlikte, her şeyi risk altına almıştık. Ancak, işler o kadar kötüleşti ki, çaresizlik içimizi sarhoş etmişti.

Ve sonra, bir ışık parlaması vadinin karanlığında belirdi. Bu ışık, sanki tüm umutlarımı canlandıran bir işaret gibiydi. Gözlerimi ovuştururken, ışığın içinden tanıdık bir figür çıktı. Emery, cadıların karanlık enerjilerinden sıyrılarak adeta bir kurtarıcı gibi ortaya çıktı. Her şey bir anda değişti; ışık ve karanlık arasında bir denge kurulmuştu.

Emery'nin ortaya çıkışı, sanki vadideki tüm enerjiyi değiştirmişti. Yüzündeki kararlı ifadeyle, bana ve diğerlerine umut verdi.

Emery, etrafındaki karanlık büyüleri ve cadıların güçlü engellerini hızla aşarak Damien'ın bulunduğu noktaya doğru ilerlemeye başladı. Onun her hareketi, vadinin karanlık atmosferini bir nebze olsun aydınlatıyordu. Kafamda geçirdiğim saniyeler, adeta bir ömür gibi uzamıştı, ama Emery’nin cesur adımları ve içsel gücü, beni harekete geçirmeye teşvik ediyordu.

Damien, birkaç dakika önce cadıların liderinin elindeki lanetli hançerin tehdidi altındaydı. Emery, ani bir hareketle Damien’ı serbest bıraktı. Hançer, sadece birkaç santim uzaklıkta duruyordu, ama Emery’nin tam zamanında müdahalesi, Damien’ı kurtarmıştı.

Hızlı ve etkili hareketlerle, Damien’ı korumak için kendini tamamen adamıştı.

…

Vadinin derinliklerinde sürüklendiğimiz bu zor anlarda, Emery’nin cesur bir hamle ile ortaya çıkışı ile umutlarımız bir kez daha yükseldi.

Bir an, vadinin derinliklerinden gelen ince bir ses, tüm dikkatimizi çekti. Ana cadı, karanlık bir enerji bulutu gibi üzerimize doğru geliyordu. Karanlıkta parlayan gözleri, sanki tüm dünyayı yutacak kadar açgözlüydü. Hançer, Seraphina’nın ellerinden alınmıştı ve Emery, onun karanlıkta parlayan enerjisini, şimdi ana cadının kalbine saplamak için hazırlığa geçiyordu.

Emery’nin yüzündeki kararlılığı görmek, içimdeki umudu bir kez daha artırmıştı. Hançeri sıkı sıkı kavradı ve gözleri, cadının karanlık aura’sını tararken, adeta onun zayıf noktalarını arıyordu. Seraphina’nın hançeri, eski bir büyüyle kutsanmış ve cadıların karanlık enerjisine karşı güçlü bir koruma sağlıyordu. Emery, bu hançeri son bir kez kullanarak, cadıyı yok etmek için harekete geçti.

Ana cadı, karanlık enerjilerini etrafımıza fırlatarak, büyülerini bize karşı kullanıyordu. Her büyü, vücudumuza acı veriyordu, ama Emery’nin hedefi netti. Cadının önüne geçerek, tüm gücünü toplayıp hançeri sert bir şekilde hedefe yöneltti. Hançer, cadının göğsüne doğru ilerlerken, adeta karanlık enerjileri kesen bir ışık gibi parlıyordu.

Ana cadı, Emery’nin yaklaşan tehditini fark ettiğinde, gülümseyerek bir büyü daha yapmaya çalıştı. Ancak Emery’nin hızı ve gücü, cadının son çabalarını boşa çıkardı. Hançer, cadının kalbine saplanırken, derin bir kütürdetme sesi çıkardı. Cadının gözleri genişledi, sanki hayatının en büyük korkusuyla yüzleşiyormuş gibi. Gözlerinde bir anlık şaşkınlık ve korku belirdi. Karanlık enerjiler etrafını sararken, cadı yavaşça yere düştü ve gözleri donmuş bir şekilde kapandı.

O an, vadinin karanlık köşelerinde bir sessizlik hüküm sürdü. Cadının ölümü, etraftaki enerjilerin ani bir şekilde değişmesine neden oldu. Hançer, cadının bedeni üzerinde ışıldayarak, onun karanlık enerjilerini emiyordu. Emery’nin güçlü bir şekilde hançeri çıkarırken, cadının ölümü, tüm vadinin karanlık gücünü de sonlandırmıştı.

Damien, hala kucaklamada ve güvende görünüyordu. Emery’nin cesareti ve kararlılığı, bu zorlu savaşın sonucunu değiştirmişti. Damien’ı güvenli bir şekilde alarak, vadiden hızla uzaklaştık ve serbest bırakılan nefeslerimiz, içimizdeki umudu yeniden yeşertti. Emery, Damien’ı koruyarak vadiden uzaklaşırken, tüm bu zorluğun ve mücadelenin getirdiği yorgunluk ve endişe, yerini bir zafer duygusuna bıraktı.

Ana cadının son nefesini verişi ve cadıların karanlık enerjilerinin yok oluşu, içimizdeki rahatlamayı ve huzuru geri getirdi. Emery’nin yardımıyla Damien’ı kurtarabilmek, bu zorlu mücadelenin sonunda elde edilen en büyük zaferdi. Vadinin derinliklerinden sağ salim çıkarken, içimdeki minnettarlık ve huzur, bu zorlu yolculuğun tüm acılarını unutturdu.

Damien… Güvendeydi, ve de kurtarılmış!

...