"Abla! Abla! Abla kalk!"

Bu sesi tanıyordum. Bu sesi 20 yıldır duymuyordum ama tanıyordum.

Aklım başıma geldiğinde gözlerimi aralayıp sıçradım.

"Zeliş! Ama sen, ölmüştün!"

"Evet abla. Beni koruyamadın. Hadi beni koruyamadın, sözünü niye tutmadın?"

Gözlerime yaşlar hücum etti. Nasıl etmesindi?

"Özür dilerim, yapamadım. Bulamadım onu."

​​​​​​"ÖZÜR DİLEME! SEN BENİ KORUYAMADIN. SÖZÜNÜ BİLE TUTMADIN!"

"Özür dilerim ablacığım. Özür dilerim ablacığım. Özür dilerim ablacığım..."

Sonra farklı bir ses duymaya başladım.

"Gül! Gül! Kalk!"

Gözlerimi araladığımda karşımda Kayra vardı. Nefes nefese kalmıştım. Ama kafamda hala tek bir ses yankılanıyordu;

Beni koruyamadın. Sözünü bile tutmadın!

"İyimisin?"

"İyiyim. Kabusmuş."

"Onu anladım zaten. Ne gördün? Anlatmak istermisin abiciğim?"

Gözlerime yoğun bir acı oturdu. Ağlamamak için gözlerimi kapattım ama bir damla yaş düştü. Kardeşimle ilgili çok fazla rüya görmüştüm ama bu kadarını ilk defa görüyordum.

Sonra nerede olduğumu sorguladım. En son emniyete gelmiştik. Bende koltukta uyuya kalmıştım demekki.

"Sonra anlatırım abi."

Sorgu odasında veya rahat rahat konuşabileceğimiz biryerde değildik. Herkes duyardım burası olmazdı.

Ayaklandım.

"Maktulün kimliği tespit edildi mi?"

"Bende onu öğrenmeye otopsiye gidecektim, istersen beraber gidelim."

"Olur abi."

Sonra hiç beklemediğim bir anda bana sarıldı. Fark etmemiştim, ama ihtiyacım vardı. Bende ona karşılık verdim. Sıkı sıkı beline doladım kollarımı.

"Biraz bekle. Bir işimi halledip gelicem güzelim."

"Bekliyorum."

🌹🌹🌹

Kayra'dan...

"Biraz bekle. Bir işimi halledip gelicem güzelim."

"Bekliyorum."

Gül'e olabildiğince destek olmaya çalışıyordum.

Umarım olabiliyorumdur.

Düşüncelerimi kafamdan savurup tuvalete yöneldim. Arkamdan biri daha girdi ama umursamadım. Ta ki bir anda bir eli boğazımda ve kendimi duvara yaslı bir şekilde bulana kadar.

Tam kurtluacakken boğazımdaki elin sahibini gördüm. En yakıcı bakışlarıyla bana bakıyordu.

Emir Savcı?

Karşılık vermememin tek sebebi karşımdaki kişinin bir savcı olması idi. Daha fazla dayanamayıp konuştum:

"Savcım?"

"Palavrayı bırak."

Ne oluyor lan?

"Savcım, gerçekten anlamıyorum. Boğazımı tutmanıza gerek yok, konuşmak istedeydiniz bu pozisyonda değil, daha normal bir şekilde konuşabilirdik?"

"Sabrımı zorlama. Gül sana neden abi diyor? Neden sana sarıldı? Aranızdaki bu yakınlık ne?"

Sorduğu sorularla afalladım.

Ne alaka şimdi?

"Savcım, neden soruyorsunuz ki?"

Ah, keşke ruh hastası herif diye yüzüne tükürebilseydim.

"Cevap ver!" Diye gürledi. Gözlerinde kıskançlık, hırs ve kendine yedirememe duygusu vardı.

Madem öyle, bak ne oluyor uyuz herif!

"Çok üzgünüm, ama özel hayatıma karışamazsınız savcım."

​​​​​​"Başlatma özel hayatına, emniyet burası. Anlat!"

"Gül Savcım ve ben abi kardeş gibiyiz savcım. Bu yüzden o bana abi diyor. İlişkimiz bundan ibaret."

"Olmasın o zaman!"

Bu adam neye taktı şimdi?

"Ne Gül Savcımın nede benim özel hayatıma karışamazsınız savcım."

"Emniyeti özel hayatınızla karıştırmayın o zaman! Şimdi git ne yapıyorsan yap!"

Harbiden sıyırmış.

​​​​​​​BURAYA KADAR OKUDUĞUNUZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM!!

​​​​​​

​​​

​​​