Mezarlıklardan sevdiği insanları kaybetmedikleri sürece korkarlarmış insanlar, bunu şiddetli yağmurlu bir günde ismini bile hatırlayamadığım bir kadın söylemişti. Peki ben niye korkmuyordum şimdi ?
Soğuk yağmur damlalarının birbiriyle dövüştüğü, her birinin tenime bıçak gibi çarpıp düştüğü bir fırtınanın içindeydim.
Üstümdeki beyaz gecelik fırtınadan dolayı sırılsıklam olmuş, bedenime zehirli bir sarmaşık gibi sarılmıştı. Vücudumla bir gibi görünüyordu.
Nefes nefese deliler gibi koşuyordum, Arkamdan gelen etleri kemiklerinden ayrılmış, simsiyah pelerinlerinin şapkasını korkunç kafatasına geçirmiş iskelet görünümlü ölüler vardı! Ve kulaklarımı acıtan ürpertici çığlıkları!
Onlara ölü mü demeliydim ?
Yoksa ruh mu ?
