Bilmiyorum bende bu satırlarda ne aradığımı..

Zihnim benimle oynuyor, hemde öyle bir oyun oynuyor ki ben artık gerçek ve hayali ayırt etmekte fazlasıyla zorlanıyorum.

Zihnim susmuyor, ben sesler arasında kayboluyorum.

Kafamda öyle bir trafik var ki gürültüsünden yol şaşırılır.

Ama bir yandan da düşünüyorum araba olmadan nasıl trafik olur diye?

Sahi biz miyiz hayatı gözümüzde büyüten yoksa hayat mı bize bunu düşündüren?

Umursamıyorum, her şeyi tekrardan yoluna koyabilirim diyorum. Sonuç ne mi oluyor?

Daha çok sarpa sarıyorum. Gittiğim şuan ki olduğum yerden geriye doğru gidiyorum.

Ben, benliğimi ararken kaybediyorum.

Kafamdaki sesler geleceği değil benden şuanı istiyor.

İstediğini vermeyince ağlayan çocuklar gibi oluyor sonra. Bazılarınız kıyamaz ya hani, verir çocuklara istediğini.

Ben bu konuda sadece bakıp izlemek istiyorum. Seslerin huzur olmasını istiyorum.

Dilekler gerçek olmazdı belkide. Biz büyütüyoruzdur.

Yardım isterken neden aradığımızı bulamıyoruz?

Biz hayatı değilde insanları mı gözümüzde çok büyütüyoruz acaba?

Sesler şuan yok. Sakinlik var. Kalemden bu sefer alt alta mısralar yok. Kalemden de akamıyor bu yazılanlar, bağımsız dökülüyor..

İnanç vücudumda henüz son damlasını akıtmamışken yazılıyor bu satırlar.

Konuştuğum biri vardı. Bana dediği cümlelerden tek odaklandığım;

" Geçmişini değiştiremezsin, ama geleceğin senin elindeyken de inancını kaybedemezsin."

Onunla ettiğim sohbet sırasında sakinliğine hayran kalmıştım. Yüz ifadesine , mimiklerine.

Ama yine ben yapacağımı yapmıştım.

Onu değil o lanet düşünceleri dinlemiştim.

Bu satırlarda ne aradığımı bilmiyorum ama tek bildiğim arkamı yasladığımda boşluğa düşmemek..

Benliğinimi ararken daha fazla kaybolmamak.

Çünkü bu konuda bildiğim biraz daha kaybolursam karanlık bu sefer beni bırakmaz.

Öğrendiklerim fazlayken bunu kendime yapamam.

Bu satırlar kime itafen inanın onu bile bilmiyorum.

Ama bunu nedense içimdeki bir dürtüyle yazdım. Eğer bir yol katedersem tekrardan bu satırları okuyup, o anki beni anlamak için..

20 dakikadır yazıyorum bunu.

Her şeyin bir bırakma noktası vardır.

O zaman;

06.10.2024

11.15

kime yazıldığı bilinmeyen

gelecekteki kimliksiz kişiye..

en azından mutlu olanların var olduğunu bilenlere..