Bir kez okşasaydın içten saçlarımı,

Bir kez içten çıksaydı ya şu cümlelerin ağzından.

Ne olursa olsun seviyorum seni ben.

Her sevgimde , kalbimi kırma lütfen..

Bencil değildim ben, umursamaz değildim.

Bana öğrettiklerini ne çabuk unutmuşsun meğer?

Pes etmişken hayattan, nedenini sormadan

Göndermeseydin keşke zehirli oklarını

Kanarken bedenim , ruhuma da ulaşmasaydın..

Canım çok yanarken, gözlerimden yaşlar akarken hatırlarım sözlerini,

" Canın yanınca hep çocuk gibi ağlayacak mısın dediğini"..

Yalanı bilmezdim, öğrettin.

Öyle bir öğrettin ki bana;

Artık kimse inanmıyor bana ..

Tutsaydın bir kere elimden

Demeseydin sana artık güvenim kalmadı diye

Ben tutardım senin elini, güven sensin derdim, bırakmazdım senin gibi..

Hep kendimde arattığın kusurları sende buldum ben.

Mutlusundur belki, söylesene bir kez bile vicdanın sızlamadı mı?

Bir kere susmamanı istedim senden.

Ağlarken yanımda ol istedim, acıma gülmeni değil.

Haklısın, belkide aptalın tekiyimdir, hayallerim bu kadar uçukken, bana inanmaman normaldir.

Acılar benim için hep gözyaşları olarak kaldı.

Seninle kurduğum hayaller de içimde bir ukte..