Duygu Karaman'dan

Asena'ya bakmıştım beni anlaması için. Bir insanın en aciz kaldığı anlardan birindeydim belkide .

Anlaşılmak istemesi..

Ama Asena beni o an anlamadı.

Sahi gerçekten ihtiyacınız olduğu zaman size kim inanırdı?

Size inanmamasının sebebi ne olabilirdi?

Ben o an suçu yine kendimde bulmuştum. Belkide onu ben itmiştim o düşünceye.

Asena'ya bir şey söylemek için ağzımı açacağım sırada sınıfa Gamze girmişti ve Asena'nın bir şey söylemesine izin bile vermeden onu sınıftan dışarı çıkarmıştı.

Sınıftan çıktığı an direkt Yusuf'a dönmüştüm. Bakışları zaten benim üzerimdeydi. Onu tanımayan biri bile uzaktan görse bu bakışların alay dolu olduğunu söyleyebilirdi.

" Noldu prenses? Sence Asena kime inanır?" Sözünü bitirir bitirmez beni duvara itti. Boy farkı yüzünden üstüme eğilerek "Duyduklarını birine bile söylersen sende yanarsın Duygu Karaman." sesinde bariz bir tehdit vardı.

Onu ittim ve üstüne yürüyerek;

" Benim kim olduğumu bilmiyorsun Yusuf Koçak. Seni pişman ederim. Sakın ama sakın beni tehdit etmeye kalkma. Seni bu konuda ilk ve son kez uyarıyorum."

Sözlerimde ciddiydim. Ama o bunu anlayamayacak kadar kendine güveniyordu.

Kendisi bilirdi. Canı yanan ben olmazdım.

Dediğim üzerine kahkahayı basmıştı. Komik olan neydi?

" Sence senin kim olduğunu bilmiyor muyum Duygu? Sahi ailen konusunda neden bu kadar sessizsin? "

Tekrar bir kahkaha.

" Doğru ya senin ailen ölmüştü. Şöyle mi demeliyim, öldürülmüştü. Çok sevgili baban öldürmüştü değil mi anneni?"

Gözlerim dolmayacaktı. Bu olayı aşmıştım. Yapamazdım.

Yapma Duygu sakin kal.

Bunu nerden biliyordu?

" Sen Duygu Koçak. Beni hafife alma. Senin kadar benimde görünmeyen yüzüm var. Bana meydan okuma. Pişman olursun."

Sözünü bitirdikten sonra tekrar yaklaştı. Yüzüne bakmıyordum. Bana dokunamazdı. Onu da biliyordum. Elimi açıp, elime bir flash bıraktı.

" İyi seyirler Yaman Karaman'ın ilk kuklası."

O an her şey sustu. O an çok şey konuştu.

Ben o anda kayboldum belkide.

Ne kadar olduysa Asena'nın sesini bile zor duymuştum.

"Duygu?"