Merhabalar 🙋🏼‍♀️

Yeni bölüm sizlerle📝

İyi okumalar📖☺️

"Hayatta en zor şey de;

İnsanın kendi kendini teselli etmek zorunda kalmasıdır."

• William Shakespeare •

Birinin bana seslenmesiyle uyandım. O kadar olaya karşı bedenim ve beynimin yorgunluğu beni kesintisiz uykuya itmişti sanırım.

Bana seslenen kişiye baktığımda Ceyda Hanımdı. Bir yandan saçlarımı okşuyor bir yandan da bana sesleniyordu uyanmam için. Hemen kendimi toparlayıp oturur vaziyete geldim. Elim direk telefonuma gitti. Mesajlar kısmına girip

-" Kusura bakmayın Ceyda Hanım, ben uyuya kalmışım. Özür dilerim." Yazıp telefonun ekranını ona doğru çevirdim. Yazdıklarımı okuyup,

-"Olur mu kızım öyle şey, yoruldun tabi uyuya kalman normal. Hem kendini açıklamana gerek yok. İstediğin zaman yatar istediğin zaman kalkarsın. Kendini birşeyler için sürekli açıklama mecburiyetinde değilsin. Ben seni akşam yemeği için uyandırmaya geldim. Sofra hazır. Hadi üzerini değiştirip gel, hem kardeşlerinde geldi. Onlarla tanış yemekten önce. Ben çıkıyorum, hemen gel hadi sende."

Başımı salladım yine, " Tamam" manasında.

Bana gülümseyip çıktı odadan. Böyle uyandırılmaya alışık değildim. Ya direk dalınırdı odama, yada saçlarımdan tutulup öyle uyandırılırdım. Böyle olunca haliyle bünyeme ağır geliyordu fazla ilgi ve iyimserlik.

Kardeşlerinde geldi dedi. Acaba nasıl davranacaklardı bana. Az çok tahmin ediyorum ama bakalım yaşayıp göreceğiz artık.

Daha fazla düşünmeyi bırakıp yataktan kalkıp örtüyü düzelttim. Ardından giyinme odasına gidip valizimden lacivert bir sweatshirt ve altına kot pantolon geçirdim. Paça kısımlarını da biraz kıvırdıktan sonra altında vazgeçilmez olan beyaz spor ayakkabılarımı giyip, saçlarımı da bağlandıktan sonra son kez aynaya bakıp odadan çıktım. Asansöre değilde merdivenlerden inmek istedim bu sefer. Gözlerim etrafta dolaşmaya başladı yine. Çeşit çeşit tablolar ve vazolar vardı çoğu yerde. Salon katına indiğimde oturma odasına doğru yürümeye başladım.

Tahmin ettiğim gibi herkes buradaydı. Benim geldiğimi gören Ceyda Hanım ve Egemen Bey ayağa kalkıp yanıma geldiler.

-" Gel kızım, hoşgeldin. Dinlene bildin mi?"

Başımı salladım yine "evet" manasında.

-" Sevindim. Gel bakalım kardeşlerinle tanış." diyerek koltuktaki oturan kişileri gösterdi eliyle. Başımı onlara doğru çevirdim. Onlara baktığımda hepside beni izliyordu. Üç erkek bir kız.

-" En büyük abin Fırat, İkinci abin Barış, Ablan Yaren, ve en küçük kardeşin Yekta." deyip herkesi tanıttı.

En sonda beni gösterip:

-" Bu hanımefendi de kardeşiniz Asude"

En büyük olan Fırat,

-" Hoşgeldin" dedi düz bir surat ifadesiyle.

Ona bakarak başımı salladım. Başımı sallayınca garip garip baktı bana. Sanırım söylememişlerdi daha konuşamadığımı. Oradan Barış olan,

-" Hah, konuşmaya bile tenezzül etmiyor hanımefendi şuna bak " diye söylendi kendi kendine ama bende duymuştum dediğini. Yine içimde kırıldı birşeyler.

Yaren'de aynı şekilde düz bir ifadeyle

-"Hoşgeldin" dedi. Onada başımı salladım. Yekta ise hiçbir şey söylemedi. Öylece benim hareketlerimi izledi.

-" Hadi daha fazla beklemeyelim, geçelim sofraya. Gel Asude" deyip beni de yönlendirdi beraberinde. Onları takip ederek yemek odasına doğru ilerledik. Herkes sandalyesine oturdu. Bana ise Barış'ın karşısında ki sandalye kalmıştı. Sessizce geçip oturdum. Başımı kaldıramıyordum önümden. Sanırım kimseyle anlaşamayacaktım. Yine sevilmeyecektim. Ne bekliyordum ki zaten. Evet zor olacağını tahmin ediyordum aman bu kadar görmezden gelinip normal bir durummuş gibi davranılmasını beklemiyordum sanırım.

Egemen Beyin,

-"Afiyet olsun" demesiyle herkes yemeğine başladı. Benimse elim gitmiyordu bi türlü kaşığa. Bakışıp duruyordum kaşıkla.

-" Kızım niye başlamıyorsun, başlasana. Sevmediğin birşeyse başka bişeyler hazırlasınlar hemen"

Başımı sallayıp "hayır" dedim. Ceyda Hanıma bakarak. Elime kaşığı alıp başlayacaktım ki yine söylendi Barış olan.

-" Bırak anne, önüne ne geliyorsa onu yesin. Misafir umduğunu değil, bulduğunu yer sonuçta" dedi.

-" Barış sözlerine dikkat et. O senin kardeşin." dedi Egemen Bey.

-" Hı hı kardeşim aynen, hayatımızı zehir edicek biri daha" diye söylendi yine kendi kendine.

Derin bir nefes alıp bir kaç kaşık aldım çorbadan ayıp olmasın diye. Midem daha fazla kabul etmiyordu hem. Daha fazla burda kalmak istemedim. Telefonumu çıkarıp

-" İzniniz olursa ben odaya gidebilir miyim." Diye yazıp gösterdim Egemen Beye.

Fırat'sa bu ne yapıyor acaba diye izliyordu beni.

-"Az yedin kızım, daha çorbanı bile bitirmemişsin." dedi bana bakarak.

-"Teşekkür ederim ama doydum efendim. İzninizle yukarıya çıkabilir miyim." diye yazıp gösterdim yine.

-" Tamam kızım, bugünlük böyle olsun. Israr etmiyorum. Çıkabilirsin." dedi. Başımı sallayıp hızlıca çıktım ordan.

-" Baba bu kız konuşamıyor mu? Neden sürekli telefona yazıp gösterip duruyor size?"

diye sordu Fırat. Sesinden tanımıştım çünkü.

-" Evet, konuşamıyor. Size söylemeyi unuttum. Bu konuda dikkatli olun, kötü bişey dediğinizi duymayacağım"

diye uyardı onları.

-" Evet delisi bitti, sıra dilsizine geldi. Çok güzel" dedi Barış.

-" Ben daha şimdi ne söyledim Barış. Dakika bir gol bir. Bir daha ağzından öyle bişey duymayacağım.

Bu son uyarım." dedi Egemen Bey.

En son bunu duydum. Daha fazla bişey duymak istemedim. Daha ne kadar fazla yüzüme vurulacaktı acaba konuşamadığım. Evet yüzüme söylemedi ama duymam için yüksek sesle söylediğini anlayabiliyordum. İnsanlar neden bu kadar acımasızdı ki. Daha fazla oyalanmayıp odaya girdim hemen. Kafamı dağıtmak için çantamdan kulaklığımı alıp

"Deduplüman-Sen bilmezsin" şarkısını açıp son sese verdim. Ardından da salıncağa oturup dışarıyı seyre daldım.

Feryadım bazen bir şarkı

Bazende göğsümde sancı

Anlatmam zaten duymazlar...

En son bu sözlerdi duyduğum. Ne ara uykuya daldım. Ne ara yatağıma yatırıldım hiç hatırlamıyorum. Sadece bir parfüm vardı burnumda. Hoş kokan.

Gerisi karanlık...

(Asudenin kombin)

Yorum yapmayı ve yıldıza basmayı unutmayın lütfen 🤗

Bölüm nasıldı?🌸