15. Bölüm

Annem ameliyattan çıkalı bir hafta olmuştu ve durumu iyiye gidiyordu. Hayatta kalmıştı. Ama ben, onun için kendimi satmıştım. O gece, her şeyimi kaybetmiştim. Evde aynaya bakmaktan utanıyordum.

"Annem olsa yüzüme tükürürdü. Benden utanırdı..."

Bu düşünce, zihnimi kemiriyordu. Ama biliyordum ki, annem ve kardeşim için bu iğrençliği yapmak zorundaydım. Bu kararı, bir suçlunun cezalandırılması takip etmeliydi. Alaz Demirkan, sadece bir mafya lideri değil, artık bir tecavüzcüydü.

Hayatımın normale dönmesini istiyordum. Ama bu yükle asla normal olamazdım. Bu yüzden o anı, o iğrençliği adaletle temizlemeliydim.

Karakolun önüne geldiğimde bir süre tereddüt ettim. İçimdeki utanç, kapıdan girmeme engel oluyordu. Ancak Alaz'ın tehditkâr yüzü zihnimde canlanınca, kararlılığım geri geldi. Hızlı adımlarla içeri girdim.

Danışmanın masasına yaklaştım.

"Buyurun hanımefendi?" diye sordu genç bir polis memuru.

Sesim, boğazımdaki düğüm yüzünden zayıf çıktı. "Ben... şikayette bulunacaktım."

"Şikayetiniz ciddiyse, üst katta, Başkomiser Aşkın Ezel'in odasına gidebilirsiniz."

"Teşekkür ederim." Başkomiser Aşkın Ezel. Adı, kulağa güçlü ve adil geliyordu. Belki o bana inanabilirdi.

Odamda, kahve fincanımın buharına rağmen düşüncelerim buz gibiydi. Masamın üzerindeki tek bir dosya, yıllardır hayatımın merkeziydi: Alaz Demirkan'ın dosyası.

"Bir gün, bir açığını yakalayacağım, Alaz Demirkan. Ve o gün, babamın intikamını alacağım."

Tam dosyadaki bir detaya odaklanmışken, kapım çalındı. Gözlüğümü çıkarıp, sesimi toparladım.

"Gir."

Kapı açıldı ve içeri gencecik, güzel ama korkmuş bir kız girdi. Gözleri, yaşadığı acıyı gizleyemiyordu. Onu süzdüm; Eliz Yılmaz. Barmenlik yaptığı barın sahibi de Alaz'dı.

"Buyurun?"

"Ben şikayette bulunacaktım," dedi kız, sesi titriyordu.

"Ne şikayetiniz vardı?"

Eliz, derin bir nefes aldı. Gözlerindeki dehşetle, kelimeler dudaklarından zorla döküldü:

"Alaz Demirkan... bana tecavüz etti."

Aşkın, duyduğu şeyle kalbinin teklediğini hissetti. Bütün vücudu buz kesti. "Tecavüz mü?" diye sordu, sesi inanamayarak yükselmişti.

Gözleri, Alaz'ın dosyasındaki fotoğrafına kaydı. Alaz... o, mafyaydı. Adam öldürürdü, eziyet ederdi, uyuşturucu satardı. Ama tecavüz? Aşkın, geçmişte Alaz'ın kadınlara karşı her zaman soğuk ama saygılı olduğunu biliyordu. Bu kadar mı kalbi köreldi? Bu kadar mı kötüleşti?

Hayır, bunu yapmamıştır. O... bana karşı dürüsttü!

Kendi içinde yaşadığı çelişki, kalbine bir bıçak gibi saplandı. Ama karşısındaki kızın gözlerindeki travma gerçekti. Aşkın, duygularını bir kenara bırakıp profesyonel maskesini taktı.

"Tamam. Arkadaşlar size yardım etsin. İfadelerinizi detaylıca alacaklar ve imzalı tutanağa geçireceksiniz."

Eliz, titreyerek konuştu: "Korkuyorum. Bana zarar vermesinden... O çok kötü biri."

Aşkın, kızın elini masanın üzerinden tuttu. Sesi kararlıydı. "Merak etmeyin. Biz sizi koruyacağız. Artık yalnız değilsiniz."

Eliz odadan çıktıktan sonra, Aşkın yerinden fırladı. Kalbi paramparça olmuştu. Bu, sadece bir suç raporu değildi; bu, Alaz'ın, Aşkın'ın gözündeki son masumiyet kırıntısının da yok oluşuydu.

Sinirle masasının üzerindeki dosyayı, kahve fincanını ve kalemleri duvara fırlattı. Şangırtılarla her şey dağıldı. Bu bir dönüm noktasıydı. Alaz, artık sadece babasının katili değil, aynı zamanda masum bir kadının da tecavüzcüsüydü. Bu, onu yakalamak için ihtiyacı olan açıktı.

Hemen kapıyı açtı ve koridorda yürüyen ekip arkadaşlarını odasına çağırdı. Yüzü çelik gibiydi.

"Hazırlanın, ekip. Çıkıyoruz. Bu gece, Alaz Demirkan'ı alacağız. Suç: Tecavüz ve Gasp! Bu sefer elimizde somut kanıt var. Onu canlı ya da ölü, adalete teslim edeceğiz."

İntikam, Aşkın'ın gözlerinde soğuk bir parıltıyla yanıyordu. Eliz'in travması, Alaz'ın düşüşünün fitilini ateşlemişti.