33. Bölüm

Ofisimde oturmuş, son operasyon dosyalarıyla, özellikle de Eliz'in ölümündeki şüpheli tecavüz izleriyle ilgileniyordum. Zihnimde Alaz ve Kara'nın arasındaki tehlikeli döngü dönüp duruyordu. Kara'nın beni kurtarışı... hala omzum sızlıyordu.

Kapım çalındı. İçeri, elinde kırmızı güllerle dolu, gösterişli bir buketle polis arkadaşım Elif girdi. Yüzünde muzip bir ifade vardı.

"Bu ne? Ne bu tantana?"

"Size gelmiş, Başkomiserim. Teslimatçı, 'Dünyanın en güzel kara gözlü kızı için,' dedi. Kıskandım valla!"

Elif çiçekleri masama bırakıp gitti. Şaşkınlıkla güllere baktım. Kokladım. Yasemin ve kırmızı gül kokusunun karışımı, odadaki ağır evrak kokusunu bastırdı.

Sonra bir not var mı diye baktım. Beyaz, zarif bir kartpostal.

"Dünyanın en güzel kara gözlü kızı, bu akşam benimle bir yemek yemek ister mi? - K."

İstemsizce yüzümde bir gülümseme yayıldı. Yıllar sonra ilk defa, bu kadar içten ve rahatlamış bir şekilde gülüyordum. Bu Kara bana ne yapıyordu? Tehlikeliydi, düşmandı, ama... inatçıydı.

"Sen delisin, Kara Kandemir. Hiç vazgeçmeyeceksin, değil mi?" diye mırıldandım kendi kendime.

Tam o sırada telefonum çaldı. Bilinmeyen bir numara. Biraz bekledim, kim olduğunu tahmin edebiliyordum. Yüzümdeki gülümsemeyi silmeye çalışarak, resmi bir ses tonuyla açtım.

"Alo, kimsiniz?"

"Beni tanımadın mı, güzel gözlüm? O gülüşünü telefondan bile duyabiliyorum."

"Kara."

"Ta kendisi. Çiçeğimi aldın mı? En sevdiğin Yasemin ve kırmızı gül karışımı..."

"Hiç vazgeçmeyeceksin, değil mi? Sen bir mafya babasısın! Ben ise polis!"

"Sana dedim, vazgeçmem. Ne olursa olsun, seni geri kazanacağım. Benimsin, Aşkın."

"Çırpın o zaman, Kara Bey. Ben sana kolay lokma değilim."

"Çırpınırım. Ama önce... yemek teklifimi kabul et. Ondan sonra sabaha kadar çırpınayım, fark etmez."

Bir an düşündüm. Onu daha yakından tanımak, onunla ilgili daha fazla bilgi almak... bu işime yarayabilirdi. Kendimi kandırıyordum. Sadece onunla vakit geçirmek istiyordum.

"Peki, kabul. Ama bu bir randevu değil, bir sorgulama gibi olacak."

"Bana uyar. İster randevu olsun, ister sorgulama... Yeter ki seni göreyim. Güzel. Seni alayım mı?"

"Hayır. Ben kendim gelirim. Yerini mesaj at. Başkomiseri, bir mafya babasının arabasında görmesinler."

"Sen nasıl istersen, kara gözlüm. Ama seni yine de kapıda bekleyeceğim."

Telefonu kapattım. Masamdaki gülleri tekrar kokladım. Yüreğim, uzun zamandır hissetmediği bir heyecan ve korku karışımıyla çarpıyordu. Kara Kandemir, Alaz'dan daha tehlikeliydi, çünkü o, nefreti değil, aşkı kullanıyordu. Ve bu, Aşkın Ezel'i gerçekten korkutuyordu.