Arkadaşlar size yeni bir bölümle geldim. Yazdım, umarım beğenirsiniz.

Keyifli okumalar...

*********

Elfida merdivenlerden o kadar hızlı iniyordu ki, her an düşme tehlikesi yaşıyordu. Düşme tehlikesi yaşamasına rağmen yine de dur durak bilmeden koşuyordu, arada üvey abisinin arkasından gelip gelmediğine de bakıyordu.

Sonunda dış kapıya ulaştığında biraz nefes almaya ihtiyacı olduğunu fark edip duraksadı ve kapının kulbuna tutundu. Derin bir nefes çekti içine doğru.

Deminden beri aralıksız hiç durmadan koştuğundansoluk soluğa kalmıştı. Arkasından sesler geldiğini fark etti.

Bu gelen kişi üvey abisinin sesine benziyordu. Nefes almak için duraksadığına bin pişmandı.

Arkasına bakma gereği bile duymadan demir olan dış kapıyı anında açarak kendini dışarıya attı ve kapıyı kapatmayı unutmadı.

Hız kesmeden mahallede yürüyerek ana caddeye çıkmaya çalıştı ancak tüm mahalle sakinleri camlara çıkmış, genç kızı izliyorlardı.

Genç kız, üzerinde olan bakışlara rağmen sokağın sonuna kadar sakin adımlarla ilerlemeye başladı. Arada arkasına bakıyor, üvey abisinin kendisini takip edip etmediğini kontrol ediyordu.

Sokağın başında kendisine doğru hızla gelen üvey abisini gördü. Kafasına vazoyla vurunca yaralandığını ya da öldüğünü düşünmüştü. Ama anlaşılan durum hiçte beklediği gibi gerçekleşmemişti.

"Elfida dur, bekle. Gitme.Seni gerçek ailene götüreceğim."

Elfidanın bu yalanlara artık karnı toktu. Hele de kendisine yan gözle bakan ve taciz eden kişiye içinde ufacık bir inanç bile yoktu. Üvey abisinden kaçmak için elinden geleni yapmıştı.

Kalbi çok hızlı atıyordu. İçinde bir korku hissi oluştu. Kendisini yakalarsa bir daha asla bırakmayacağından emindi. O yüzden tabana kuvvet koşmaya başladı.

Elfida birden koşmaya başlayınca yavaş adımlarla ilerleyen üvey abisi Ayhanda arkasından hızla koşmaya başladı.

"Beni rahat bırak artık. Çektiğim eziyet yeter. Bu hayattan kaçıyorum. Kendime yeni bir hayat kuracağım."

Ayhan, Elfidaya cevap vermekten kaçınmıyordu. Sanki az önce genç kıza taciz eden kendisi değilmiş gibi normal bir şekilde konuşabiliyordu. Bu kadar büyük cesarete sahipti.

Genç kızı taciz ettiğini kimseye söylemeyeceğini düşünüyordu. Ama tam aksine genç kız artık dünyayı yakabilecek cesarete sahip olduğunu düşünüyordu. Bu da her şeyi kendi başına yapabileceğini ve kimseye ihtiyacı olmadığını gösteriyordu.

"Senin peşini asla bırakmayacağımı biliyorsun. Nereye gidersen, git. Arkanda gölge gibi takip edeceğim. Tek bulduğum anda da yarım bıraktığım işi tamamlayacağım."

Genç kız yolun sonundan ilk araya döndü. Üvey abisine cevap verme gereği bile duymadı. Çünkü karşısındaki kişinin niyetini biliyordu. Eskiden az çok kestirebiliyor ancak küçük olduğundan aklı tam olarak algılamıyordu.

Şimdilerde belli bir yaşa ve olgunluğa ulaştığından etrafında kendisini etkileyen her şeye karşılık verebiliyordu.

Üvey abisinin kendi peşini bırakmayacağının farkındaydı.Yalnızca izini kaybettirmesi durumunda asla bir daha kendisine ulaşamazdı.

Gerçek ailesini bulmalı ve bir an önce durumu izah etmeliydi. Elinde onlara dair tek bir iz bile yokken ulaşmasının imkansız olduğunun bilincindeydi.

Elfidanın lügatında imkansız diye bir kavram yoktu. İmkansızı bile imkanlı bir hale getirebilecek dereceye sahipti. Sadece birazcık zamana ihtiyacı vardı. Ailesine ulaşabilmek için gerekli delilleri toplamalıydı.

Köşeyi dönünce ana yola çıktı. Aklına bir fikir geldi. Yola çıktığında ilk gelen arabaya otostop yapacak ve binecekti.

Böylelikle üvey abisinden de kurtulmuş olacaktı. Hem bindiği arabadaki kişi de iyi biri çıkarsa kalacak yer ya da yardımcı olur diye kendince düşündü.

Yolun ortasına kadar yürüdükten sonra yoldan arabanın gelip gelmediğine baktı. Karşıdan bir sürü araba geldiğini görünce rast gele birini durdurmaya karar verdi.

Bir an önce herhangi bir arabaya binmesi gerekiyordu. Aksi takdirde abisinin kendisini yakalaması ve peşini bırakmaması an meselesiydi.

Eliyle işaret yaparak bir arabayı durdurdu Karşıdan gelen araba yolun ortasında durdu.

Elfida aceleyle arabanın camını açması için işaret yaptı. Arabanın camı açıldı ve Elfida arabanın içindeki adamla konuşmaya başladı.

"Pardon, biliyorum rahatsız ediyorum. Ancak şu karşımdaki adam beni takip ediyor ve taciz ediyor."

"Kendisi neyin oluyor?"

"Üvey abim oluyor. Bugün öğrendim üvey abim olduğunu. Bana yardımcı olur musun? Sana nasıl güvenebilirim?"

"Üstümdeki üniforma bana güvenmen için yeterli bir sebep değil mi? Askerim ve vatana hizmet ediyorum. Hadi çabuk arabaya bin de sana yardımcı olayım."

Elfida büyük bir sukunetle başını salladı ve arabanın ön kapısını açarak oturdu. Tanımadığı bir adamın arabasına bindiği için kendisini az da olsa tedirgin hissediyordu ancak üvey abisinin yanında kalmasından bin kat daha iyidir diye düşünmüştü.

Bindiği adama ismini sormayı unutmuştu. Adamın dikkati hazır yoldayken inceleme fırsatı bulmuştu.

Karşısındaki adam yirmili yaşlarının sonunda gibi duruyordu. Kendine bir daha baktıran masmavi gözleri vardı. Arada sarı saçlarını bir eliyle düzeltiyor, bir eliyle de direksiyonu çeviriyordu.

Dikkati asla dağılmıyordu. Çok ciddi bir yapıya sahipti. Üzerindeki üniforma üzerine tam oturmuş ve çok yakışmıştı. En azından Elfida böyle düşünüyordu.

Adama uzun süre baktığından dalmıştı. Adamın kendisine baktığını fark ettiğinde aşırı utanmıştı.

Adamı sanki yiyecek gibi baya bir süre incelemiş ve bakışların kendine dôndüğünü gördüğünde de gözlerini hemen camdan tarafa çevirmişti. Utancından dudaklarını ısırmıştı.

Aynadan birinin bakışlarını kendi üzerinde hissetti ve gözlerini tekrar adama doğru çevirdi. Adamın kendisine baktığını görmüştü ancak neden baktığını anlayamamıştı.

"Dudaklarını ısırma, yara olacak."

"Anlayamadım."

"Senin iyiliğin adına söylüyorum. Utandığın için dudaklarını ısırıyorsun ama bir süre sonra dudakların şişecek ve yara olacak. Konuşmakta zorlanacaksın. O yüzden ısırma. Şimdi asıl konuya gelelim. O adamdan niye kaçıyorsun detaylıca anlatır mısın?"

" Normalde olsa anlatmazdım ancak mecbur kaldığım için anlatıyorum. Gördüğünüz o adam benim üvey abim. Daha doğrusu abimin üvey olduğunu bugün daha yeni öğrendim. Annemler dışarı çıktığında bana tecavüz etmeye kalktı. Daha öncesinde de gözleriyle beni sürekli süzüyordu, rahatsız oluyordum."

"O adamın zihniyetini sikeyim. Orospu çocuğu. Bu devirde böyle adamların gücü ancak masum ve kendinden güçsüz kızlara yetiyor. Ailene söyledin mi peki bu durumu?"

"Aileme bu durumu söylesem de bir şey değişmeyecek. Çünkü beni bu zamana kadar hiçbir şekilde anlamadıkar. Bu saatten sonra da anlayacaklarını düşünmüyorum."

Elfida bu saatten sonra olacakları düşünmek istemiyordu. Sadece anı yaşamak ve tadını çıkarmak istiyordu. Bu sözleri sôyledikten sonra sustu ve gözlerini kapatarak rüzgarın sesini dinledi.