Cihan için yoğun bir gün başlamıştı. Devlet okullarının da açılması ile okulu zaten önde olduğu başarı yarışına daha da hız katmıştı. 3.sınıftayken bile bu kadar tempo ile başlayan bu yolun, son sınıfındaki zorluğunu, yoğunluğunu düşünemiyordu. Sanki boğulacakmış, içinde kaybolacakmış gibi hissetiği bu durumdan sadece, o gün yolda selamlaştığı o kız aklına gelince uzaklaşabiliyordu. İçinde garip bir mutluluk, umut hissettiriyordu o anlık selamlaşma.

Gülümsemesi ne kadar da güzel ve hoştu gerçekten, insanın içini ısıtıyordu adeta. Karanlığı aydınlığa çeviren bir gülümseme. Kaçıncı sınıftı acaba? Haline bakılırsa heyecanlıydı büyük ihtimalle ilk senesiydi. Yoksa neden yürürken sanki zihninde yüzlerce soru varmış gibi hareketleri olsun ki? Hem çok nazik hem heyecanlı o hareketler.

Cihan ders programı yoğunluğunda o kız ile ilgili düşüncelerle okul gününü geçirmişti.

Şimdi dersane zamanıydı. Sahiden okuldan sonra 1 saat dersane etütüne gerek var mıydı? Zaten hafta sonları 8 saat oradaydı.

Okul bahçesinde Zehralar ile buluşup dersaneye doğru yürümeye başladılar.

Herkes o gün sınıfta olanları konuşurken Cihan'ın aklında sadece o kız ve o an dönüyordu.