Çok Var

Kaybolmuşluklarımda yaşam arıyorum, olmuyor. Ufacık bir kırıntı, küçücük bir ışık. İç yorgunluğumu biraz olsa dinlendirecek bir umut, bir hayal. Çok zor durumdayım, yıkıntıların arasındayım. Ne altında ne üstündeyim. Bitirmiyor, bırakmıyor, süründürüyor. Gören geçen vah vah bile demiyor, yıkıntılara daha da basıyorlar ki kendi yıkıklıklarını bir an unutsunlar. Başkalarının yıkılmışlıklarına basarak, kendi yıkılmışlıklarının düzeleceğini düşünüyorlar. Ama olmayacak çünkü sizin gibi çok var, sizin yıkılmışlıklarınıza basan da. Sonu gelsin diye oluşturulmuş sonsuz bir döngü. Paramparça halinde birgün düzelir diye daha da parçalanarak yaşıyoruz.