Gerçeğe Dönüş Sancıyor

Hayat çok garip değil mi?

Uğraşması zor ve güç.

Kırıklıklarını düzeltemediğini farkedince görmezden gelmek, gelmeye çalışmak.

Sahi insanlar hiçbir şey yapmazken bile neden bu kadar kötüler?

Neden sempati yapmazlar?

Hoş empati bile yapmayandan sempati beklemek benim hatam, umudum.

Çok kırıldım, umudum tükendi.

Şu an o anlardan birindeyim.

Kalabalık yalnızlığın dibinde.

Akıp akmamak arasında kararsız kalmış göz altımda sıkışa kalmış göz yaşımın olduğu o yerde.

Hayaller beni hayatta tutan şey.

Hem de yıllardır.

Ama öyle sıradan basit değil gerçekleşmesinin asla mümkün olmadığı o hayaller.

En yalnız, üzgün, aşağılanmış hissettiğim anlarda sığındığım, sarıldığım, zamanla tüm hayatım olmuş olan o hayaller.

Onlarla yaşamak çok güzel.

Hayatın zevki anlamı onlar.

Bütün gün yatmak isteme sebebim o hayaller, onlardan uzaklaşmak istemiyorum.

Ama bazen en güzel anımda birden kesiliyorlar.

Birden gerçeklik hayallerimi istila ediyor.

Gerçek hayata dönüyorum.

Mutsuz ve koca bir hiç olan o hayatıma