Tükenmişlik sendromuydu bu, kendime karşı hissedemediğim sevginin sebebi.

Sevilmemekten, ancak yaratabildiği bir kıvılcımlık sevgi, köpüklü suların arasında tükenmiş.

Sendromken, akutken yerleşik hayata geçmiş. Kronikleşmiş, bazen aktifleşse de hep taşıyıcı kalmış. Yalnızlık kadar sadık bir duyguymuş.

Yapmadığım yanlışlarının, çoğu zamansa yapamadığım yanlışlarımın "doğrucu" cezalarını çekiyorum. Üstelik yanlışların sebebi ne benim ne de benlik yanlışlar. Onların benim için çizdiği doğru bu yanlışlar. Onların doğru olarak gördüğü, cezam benim. Bitmeyen bir işkence.

Geçmiş 29 yılda elimde yaşanmışlıklar bir hiçken, ne çabuk bitmiş ömür derken, geçmeyen asırmışcasına ilerleyemeyen saliseler.

"Bugün bizim olsun. Sadece bugün diğer her şey yok olsun. Dünyada ikimiz kalmışız gibi sevelim bugün birbirimizi. Korkmadan, korunmadan, saklanmak zorunda kalmadan, o yargılayıcı ve sevilmeyi nefretle karşılayan bakışlardan uzak yaşayalım birbirimizi bugün. İki farklı bedenle koskoca bir bütün olalım. Maddiyatımız çölde kum tanesi olsa da, hislerimiz küresel ısınmaya sebep olsun. Benimle bugün bir olur musun?

Bugün Nilay değil de Nilaynam olur musun?"