İhanet değil de, ihaneti bile affedip sindirecek kadar sevmiş olmanın çaresizliği koyuyor insana. Zoruna gidiyor insanın; değmeyeceğini, hak etmeyeceğini bile bile yeniden güvenmeyi denemek.

Kendinin zorla sana bunu yaptırması ihanetin en kötüsü aslında. En çaresiz bırakanı ve aptal yerine koyanı.

Sen bile sana ait değilken onun sana ait olmamasının haklı çıkma yanı.

Ah be, aptallığını nasıl da aklıyorsun. Salaklık değil büyüklüğün sende kalması, tabi hep öyle zaten. Hem o kaybeder ikinci şansı teperse. Kaçıncı şans bu?

"İsmet neden?

Sen değmezsin ama bir kere değdin geçtin işte. Ekonomik krizin ülkemizi teğet geçmesi gibi, teğet geçtin beni. Yok sandım etkin; geldi, geçti sandım. Meğerse yıkmış geçmişsin. Anlamamışım. "