Kalmadı .

Kalmamıştı. Sonuncusudur diye elimden almaya geldiğin olmayan o "umut" gidişinle var oldu. Geldin var ettin ve gittin. Bilinçli olarak yaptın belki de . Yıkacak, parçalayacak bir şey olsun egosuyla. Daha fazla kanatmak için atmış olduğun dikiş belki.

Peki ben kendime bunu niye yapıyorum?

O umuda sıkıca bağlanıp, minik bir tane iken ondan çığ oluşturuyorum? İçimin doymamışlığı, içimin açlığı; yıkıp , yakıp geçiyor.

"Ne zaman geleceksin?

-Bir haftası daha var.

Bomboş bir hafta daha yani.

-Ve sonrası birlikte sıkılacağımız sonsuz bir ömür , arada birkaç bomboşluklarla."