Günler nasıl bu kadar boş olabiliyor? En aydınlık diyebileceğimiz o anlar neden hep loş? Niye bu kadar zor, bir karışlık yaşamımızda bir karış alanda, bir karışçık bile mutlu yaşamak ya da gerçekten yaşamak? Yaşadığımız tüm o ömürde yaşayamamışlığımız nedendir? Tam anlamıyla hiç mi geçmez kimsesizliğimiz? İlla çaresizlik anlarımız olmalı mı? Tam mutluluk insana yasak olan bir lanet mi?

Niye sevmenin şartları bu kadar zor? Sevilmek zaten karşı tarafa kalmışken, tam anlamıyla sevebilmek niye korkutucu? Sevmek koşulsuz ve karşılıksız olmalı iken niye bu güven arayışı? Neden bilme hissi, merakı? Olduğu gibi geleni alsana neden istediğin şekilde oldurmaya çalışıyorsun? Kırılmaktan, başkasından zarar görmekten korkan kaçışların, kendini paramparça etmene değdi mi? Başkasının sende yarattığı kırıkların tamiri sana düşerken, senin sende yarattığın kırıklığı kim tamir edecek? Kırıkların bu sefer tam anlamı ile kimsesiz kaldı.

Kazandın evet, artık neyi, niye, neye karşılık kazandıysan, başardın aferin sana.

"Bilmiyordum."

"Bildiğine eminim. Bilmemek, bilmemiş olmak işine geliyor sadece. İçindeki koru söndüren bir su gibi. Ama o korun kaynağı senin yaşamın ve benim içimdekinin de öyle. Ve ben yaşadığım sürece yaşadığın tüm o anlarda susuz kalan korum için sizin sönmenize izin vermeyeceğim. Havadaki açıklığa aldanma Nilay, bulutlar sen daha iyi gözükesin diye değil saklanamayasın diye yoklar."