Özlendiğin kadar varsın bu hayatta. Yokluğunun özlemle anıldığı kadar. Nefret ve korku da seni kalıcı yapabilir ama özlenebilir değil. Ya da daha kötüsü özletebilir seni, doluya tutulmuş yağmur kaçakları özlemsi bir duygu ile anarlar seni mesela. Birilerinin hayatında yer edinmeyi çok isterdim, diğer herkes gibi. Bu şekilde olacağını bilsem, sendeki gibi yer edeneceğimi bilsem asla istemezdim. Kim kötü anılmak ister ki? Üstelik en sevdiği tarafından kim nefret ile hatırlanmak ister? İnsanlar en sevdikleri tarafından yaralanırlarmış. Biz daha tanışmamışken sadece birkaç dakikalık o anda ben seni nasıl yaralayabildim? Nasıl yaraladım da sen sen yirmi yıl sonra karşıma çıkıp, bir yabancıyken en sevdiğim olup beni paramparça edebildin?

"Hanginize inanayım? Bakınca içimi ısıtan gülüşüne, bakışlarına mı; yüzümü çevirince suratıma çarpan soğuğa mı? Elimi ısıtan senin sıcaklığın ile havanın bir o kadar zıt soğukluğu dengelenir belki. "