Ne yapacağımı bilmediğim tüm o anlarda varsın. Bilmeme sebebim olarak. Senin olduğun her anda, maddiyatın olsa ya da olmasa da elimi, ayağımı donduran ve karıştıran olarak oradasın.

İplerim parmaklarında sanki. Hüznüm, mutluluğum, hareketlilik ve durgunluğum ellerinin hareketine bağlı. Beni ateşe veren de, sırılsıklam eden de sensin.

Diyete girdiğim zaman irademi kaybeder, kontrolsüz hareket ederdim. Meğerse sana hep diyetteymişim. Hep bir iradesiz saçma hareketler, temelli kaybetme korkusundan aşırı üstüne düşme halleri. Sonunda ise zararı gören yine benim bedenim, içimdi.

Kendi kendimi harap etme konusunda yeterince başarılıyken, senin de buna katkıda bulunmana gerek yoktu aslında. Keşke kendime verdiğim zararların kaynağı sen, senin kaynak olmanın sebebi ben olmasaydım.

"Fazla karanlık olmadı mı?"

"İçimizin görünmeyen, gizli yerleri kadar değil. "

"Bu karanlıkta nasıl buluşacağız peki? "

"Karanlığın biz olduğunu farzet, o zaman zaten buluşmuş olacağız. Herşeyimiz ve hiçliğimizle."