En büyük özlemim sanırım gerçek anlamda hiç sahip olamadığım sevilmek olacak. Asla tam anlamı ile tadamadığım o duygu. Hep uğruna kendimden bir şeyler kaybettiğim, nankör insanların elinde kalmış o his. Bir yere ait olmayı çok isterdim. İşte benim yuvam diyebileceğim bir yer. Ev denilen her yanı kapalı alan, içindeki eşyalar senin olsa bile, senin yuvan değil işte. İçinde senden başka ikinci kişi olsa da oraya ait olamıyorsun. Birinin maneviyatında yoksun. Somutsun görülüyor, duyuluyor, dokunuluyor, kokuluyor ama hissedilemiyorsun. En kötüsü de kendini bile kandırıyorsun, ben böyle mutluyum, bu benim tercihim böyle daha güçlüyüm....