Birini sevdiğini doya doya haykırmak zor. Geçmişte ekilen nefret tohumlarının günümüzde serpilmiş halleri oldukça, çok zor.

En masum sevgiye bile nefret ve yargı ile yaklaşan, koşulsuz ve gerçekten sevilmeyenlerden dolayı; sevmek, sevebilmek çok zor.

Kötü, kırıcı olan her şeyi çok kolaylıkla söyleyebilirken, iyi bir şeyler dilimizde, üzerimizde hep eğreti duruyor, olmuyor. Söylenmesinin zor olması yetmezmiş gibi idrak edilmesi de epey zorlaşıyor.

Alışmamışız ki iyiye, küntleşmiş iyiye dair her şey. Tahammül denen o anlamsız kelimeyi hoşgörü ile birlikte göndermişiz çok uzaklara.

Hani "Uzaklar diye bir yer, sevdiğim herkes orada. " cümlesindeki gibi. Sevmeyi sağlayan tüm o hisler o uzaklarda.

"Ben Nilay Gündüz, İsmet Yıldırım'ı; gündüzü iple çeken gecelerimde, geceleri saniyeleri sayarak bekleyen gündüzlerimde çok seviyorum, hep seviyorum. Monoton hayatımın en monoton yanı olduğunda bile hep çok seveceğim. "