Kimsesizliğimizin sahibi kim?

Kimde bize ait olması gerekirken başkalarına fazlalık giden sevgiler? Sevilmemenin yokluğu niye bu kadar derin? Niye birilerine hep bu ihtiyaç? Süreklileşmiş yalnızlığıma bir kalabalık bulma ihtiyacı neden? Niye kendime kalmak bu kadar korkutucu?

Her sevgiye yoksunluk krizinde inandığım ve güvendiğim insanımsıların ihaneti niye? İhaneti teselli edip, sevgi yoksunluğunu dindirir diye midemi doldurduklarımın bile ağrı yaratması; sevgili hayatın bana "Mutlu olmayacaksın! " deme tokatı mı?

Seni bulduğumu sandığım anda yitirdim ben İsmet. Ölüyorum ve ilk defa yaşanmamış otuz yılımda ölüşümü hissediyorum. Uzun zaman sonra acı bile olsa hissediyorum. Kızgın olduğum kadar mutluyum da hissediyorum çünkü. İyi ya da kötü ,duyarsızlığın duygularımda yarattığı anestezi etkisi senin intikam hırsının yarattığı yıkkınlık ile geçti, acıyı hissedebiliyorum artık . Ve hala seni çok seviyorum. En yıkılmış anımızda artık tamamen eminim. Seni sana rağmen, bana rağmen, rastlaşmış tanışmayan düşman olmuş geçmişimize rağmen çok seviyorum.