Üzülmedim.

Üzülemedim.

Boş insanlar, boş hayatlar.

Bu boşlukta dolu olan suçluluk duygumun kazanıp, kendini ödüllendirmesine ve rahatlamasına izin veremezdim.

Üzülmeye yüzüm mü vardı?

Ne masumuz biz insanlar değil mi, suçluluk duygumuzu, üzüntü içinde herkesle paylaşıyoruz ki anlasınlar suçluluk duyuyoruz, üzgünüz. Yok canım vicdan mastürbasyonu mu, ne alaka? "Ben kendimi affetmeye ve özgür bırakmaya meyil ettim, siz de destekleyin bitsin bu çile, az biraz rahatlayayım." hiç değil zaten.

"Korkmuştum, çok korktum, hala aklıma geldikçe korkuyorum. Hoş hiç aklımdan çıkmıyor ki! İçimde bir yerlerde büyük bir yara var ve oradan sürekli kanayıp, sızıyor. Unutmak mı, onsuz şekillenen bir anım yok. Biliyorum özür dilemem zamanı geriye almayacak, olanları silmeyecek. Ama ben o zamandan beri hep üzgünüm, hiç mutlu olmadım. Ne zaman mutlu olacak olsam kendimden iğrendim. Ben bugünden ya da öğrendiğim dünden beri değil 27 yıldır her gün her an üzgündüm. Affedemezsin biliyorum. Ben de affedemedim kendimi.

Yine de üzgünüm İsmet, hayatına bodoslama dalan yıldırım için, gerçekten üzgünüm."