Kursağıma bile ulaşamamış hevesler,hayaller,umutlar. Çok azı kursağa gelip, orada kalakalmış. Olmayacak dualara amin dememden mi bu çaresizlik bilmiyorum. Niye bir parça, milim hareketlense umutlanıyorum. Görüyorsun işte birleşme diye umutlandığın hareket, yeni parçalara ayrılmak için. Hiç heveslenme diye parçaların, parçalanışı.Elinde en ufak bir bir umut olmadan yaşayamamak daha zor. Ne bir amaç var ne de o amacı oluşturacak en ufak bir umut.

"Düşünsene bundan sadece 3 sene sonra biz yine burada olacağız. Tüm her şeye ve herkese rağmen başarmış olarak. Endişeler bir kenarda değil tam anlamı ile hayatımızda olmayacaklar. En büyük endişemiz birbirimize olan sevgimizi bir önceki günden daha çok gösterememiş olmak, olacak."

Ne güzel cümleler bunlar, ne kadar da umut dolu. Ne zamandı bu sohbetin? Ah,doğru ya! İçindeki bana ulaşıp birbirimizi parçaladığımız günün, dünüydü.

Kahretsin be İsmet!