Tüm zamanların, zamansızlığı canımı sıkan.

Hep bir amalara maruz kalan o anlarım. Kimileri gerçekten var olan, kimileri ise benim yaşamayı bırakmışlığımdan yarattığım amalar. Beraberinde takip eden o keşkeler.

Bir daha dünyaya gelme ihtimalinde bu seferki yaşamımı ben seçebilir miydim? O zaman meydana gelecek o ben; aynı aile, çevre, maddiyat, görüntü olsa bile benim aksime güçlü ve cesur olabilecek miydi ?

Peki monotonluğun kendisi olmuş hayatımsıdan en çok zararı verip çıkan monoton yanımı bu kadar çok özlerken, onu yeni hayatımda hiçlikte bırakmış olmam mümkün mü?

Her sabah, insanların gelecek refahı dediği benimse boynumu bağlamış, hapishaneme giderken aynı düşünceler. Cevapsız ve imkansız korkak sorular.

Dışarıda özgür olmamak da ayrı bir zorluk. Kendi kilidini kendin takman da ayrı dram. Neyse işe geldin Nilay. Monoton hayatının en iğrenç monotonluğuna giriş adımını at ve mesai denen zamandan hayatını çal.