Bazı isimler vardır... Fısıldandığında bile ölüm getirir. Karabasarlar... Ne bir mafya ne de bir örgüt. Onlar, dünyaya diz çöktüren, krallıkları dizginleyen, en korkunç kabusları bile utandıran bir lanet. Başlarında Barut Ulu Karadağ var: Gözleri ölümün kendi yankısı, ruhu ise yüzyıllık bir intikamın yankısı gibi. O yürüdüğünde, toprak titrer. Adı söylendiğinde, kalpler durur. Ve şimdi, gecenin en karanlık yerinden biri daha çıktı: Vera varnas. Ne bir kurtarıcı, ne bir kurban. Kanı kadar soğuk, aklı kadar keskin, kalbi kadar karanlık bir ölüm meleği. İkisinin savaşı; şehirleri yakan, imparatorlukları diz çöktüren bir felaketin başlangıcıydı. Burada kural yoktu. Burada şefkat yoktu. Burada sadece ölüm vardı. Ve ölüm bile onlardan korkuyordu. Karabasarlar geliyor. Bu dünyada onların adı, kılıçtan daha keskin, kurşundan daha hızlı, ölümden daha kesin. Kaçamazsın. Gizlenemezsin. İsyan edersen... sadece daha yavaş ölürsün. Ama herkesin sustuğu bir yerde, onlara meydan okuyan tek bir isim kaldı: Vornixe. Ve gözlerinde korku yoktu.