Ahmet derin bir sesssizlik içinde kaldı, aklından sürekli birşeyler geçiyordu kızın onu seviyor olabileceği düşüncesine inanmak bile istemiyordu, kısık bir sesle

- Teşekkür ederim, kimsiniz?

Ayşe ahmetin bu soğuk tavrını ister istemez garipsedi fakat cevap verdi.

-Rica ederim, ben Ayşe yakınlarda bir ofiste çalışıyorum

Ahmetin öğle arası çoktan bitmişti açlığı çoktan aklından gitmişti, tüm düşüncelerinde ayşe vardı fakat kendisine özgüveni yoktu, her ne kadar yakışıklı olsada buna inanmiyordu.

Ahmet 25 yaşındaydı çocukluğunda sürekli dışlanan birisiydi ve zamanla içine kapanık birisi oldu. Bunun temelinde aile sorunları yatıyordu aile içerisindeki kavgalar ahmeti derinden etkilemişti ve büyük bir iz bıraktı.

Anne ve babası ahmet henüz 13 yaşındayken fiziksel kavga ediyorlardı ve bir süre sonra ayrıldılar, anne ve babasi birbirlerini ne kaadar unutsada hayatının her anında ahmeti etkileyecek bir yara ve travmalar kalmıştı.

Ahmet iş bitince evine döndü üstünü değiştirdi ve yatağına girdi, kulaklığını takıp en sevdiği şarkıyı açtı.

Geçmişi ve gün içinde olanları düşünüyordu gözleri doldu ve sadece tavanı izlemekle kalmıştı, yanında destek olacak birisini hissetmiyor olması bile içten içe üzüyordu.

Sabah olmuştu ahmet derin düşünceler ile uyuya kalmış ağlamaktan göz altları şişmişti, tekrar hazırlandı ve gitmek için hazırdı aklındaki tek soru ayşeyi tekrar görebilirmiyim oluyordu.

Yaşanılanlar ona hayal gibi geliyordu fakat özgüvenini toplamazsa ve tanışmak için adım atmazsa pişman olacağını biliyordu.

İşe gitti ve çalışmaya başladı onu düşünmekten işlerini yarım yamalak yapıyordu sürekli..