Gecenin karanlığı, beni yutarken bir kez daha her şeyin başladığı o anı düşündüm. Yavaşça sokak lambalarının cılız ışığından uzaklaşıp, arka sokakların karanlığına sığındım. İlk cinayetimi işlediğim geceyi hatırlıyorum. Her şey ne kadar da hızlı gelişmişti.

Adım Marc. Şehirdeki çoğu insan beni sıradan biri olarak tanır. İşimde başarılı, sosyal hayatta sakin biri. Ama içimde fırtınalar kopuyor. İçimdeki bu karanlık, beni yönlendiriyor, beni ben yapıyor. Çocukluğumdan beri hep farklı olduğumu hissettim. Diğer çocuklar gibi değildim. Oyuncaklarla oynamak yerine, karıncaları izlerdim. Onların nasıl hareket ettiğini, nasıl organize olduğunu. Ama en çok, nasıl öldüklerini izlemek ilgimi çekiyordu.

İlk cinayetim bir rastlantı değildi. Planlı, düşünülmüş ve dikkatlice hazırlanmıştı. O gece, kurbanımın evine sessizce girdim. Her adımım önceden hesaplanmıştı. Onun nefes alış verişini duyduğumda, içimdeki karanlık beni ele geçirdi. Ellerimle boğazını sıktığımda, onun hayatının parmaklarımın arasından kayıp gitmesini izledim. Gözlerimdeki öfke, ellerimdeki titreme ve sonrasında gelen o tuhaf dinginlik... Her şey o kadar gerçek, o kadar doğal gelmişti ki.

Sonra her şey değişti. İçimde bir şeylerin koptuğunu hissettim. Korku yok oldu. Yerine, kontrol duygusu geldi. O an anladım ki, benim aradığım şey gücü elime almaktı. İnsanları kontrol etmek, onların hayatlarını ellerimde tutmak. İşte o gece, Marc doğdu.

Günlük hayatımda sıradan biri olarak yaşamaya devam ettim. İşime gittim, arkadaşlarımla buluştum, sıradan bir hayat sürdüm. Ama her an, her dakika, içimdeki karanlığı beslemeye devam ettim. İnsanların korkularını izlemek, onların umutlarını yıkmak, benim için bir oyun haline geldi. Her yeni kurban, benim hikayemde yeni bir sayfa açtı.

Bu satırları yazarken, neden bunu yaptığımı soruyorsunuz belki. Neden kendi hikayemi anlatma gereği duydum? Belki de içimdeki bu karanlığı dışarı vurmak istedim. Belki de sadece, kontrolün ne kadar tatmin edici olduğunu göstermek. Bu, benim hikayem. Karanlığın içindeki Marc'ın hikayesi.