Bazı insanlar karanlığın içinde doğar. Ben de o insanlardan biriyim. Gözlerimi açtığım ilk günden itibaren, hayatımın bir kabustan ibaret olacağını biliyordum. Evimizdeki huzur, sessizliğin ardında saklanan şiddetle doluydu. Babamın alkolden kızarmış gözleri, annemin sürekli titreyen elleri... Her an patlamaya hazır bir bomba gibiydik.

Hatırladığım ilk anı, beş yaşındaydım. Babamın annemi bir sandalyeye bağladığı ve ona bağırdığı andı. Sesler hala kulaklarımda çınlıyor. O an, kalbimde bir şeyler koptu. Sevgi ve güven, yerini korku ve nefret'e bıraktı. O karanlık günlerde, duvarların ardındaki çığlıklarla büyüdüm. Her gün, yaşamak için yeni bir neden bulmaya çalıştım ama karanlık beni yavaş yavaş içine çekti.

Ergenlik yıllarım, öfkemin patlamaya hazır olduğu bir dönemdi. Okulda zorbalarla, evde ise sürekli bir baskıyla karşı karşıyaydım. Kimse bana yardım etmedi. Kimse çığlıklarımı duymadı. Bu yıllarda, içimdeki karanlık büyüdü. İnsanların bana zarar vermesine izin vermemeye karar verdim. Onlara zarar vermek daha kolaydı.

Bir gün, bir sınıf arkadaşım bana sataştığında kontrolümü kaybettim. Onu yere yatırdım ve öfkeyle vurmaya başladım. Öğretmenler beni durdurduğunda, içimde garip bir tatmin hissi vardı. O an, karanlık tarafımın kontrolü ele aldığını fark ettim.

Yıllar geçti ve çocukluk travmalarım, beni bugünkü halime getirdi. Artık insanlar bana zarar veremez. Onların korkularını kullanarak güçlendim. Onları manipüle ediyorum, tıpkı babamın annemi manipüle ettiği gibi. İçimdeki karanlıkla barıştım ve onu bir araç olarak kullanıyorum.

Bugün, artık geçmişin kurbanı değilim. Kendi kaderimi ellerimde tutuyorum. İnsanları kontrol ediyor, onların zayıflıklarını kullanıyorum. Karanlık, benim yoldaşım oldu ve bu yolda, ne pahasına olursa olsun ilerleyeceğim.