"Her sabah doğan güneş bir sabah doğmaz oldu.

Ellerim ellerinden kayıp giden yıldız oldu"

Manga - DURSUN ZAMAN

❤Yazmaya Başlangıç tarihi : 14 Eylül Perşembe 2023/ saat: 01.04❤

Merhaba!
Benimle bu yolculuğa adım adam her bir kişiye kalbimi veriyorum.

Bu kitaba başladığınıza asla pişman olmayacaksınız 😭

Her şey bu bölümle başlıyor ve unarım son bölüme kadar beraber yolculuk ederiz

Zihnimi kustuğum yere hoş geldiniz :)

"Kitaptaki tüm kişi, kuruluş ve olaylar tamamen hayal ürünüdür."

❤⛓🖤

Her şey güzel gidiyor sanarken, kötülüğün sanrıların altına gizlendiğini unutmuşum.

Nehirlerde kan aktığını bilmezdim.

Gökyüzünden yeryüzüne kırmızı damlalar mı akıtıyordu bulutlar?

Atmosferin mavi renk olduğu bilimsel bir gerçek değil miydi?

Peki ya insanların ten rengi?

Hepsinden önce, kendimden bile daha çok tanıdığım şu beden, bunca zamandır beyaz renginde görünmüyor muydu?

Fakat neden her şey kırmızı şimdi?

Gözlerim kan çanağına mı döndü yoksa?

Ellerimi kırmızı suluboyaya mı batırdım?

Yemeğime ketçabı fazla mı sıktım ?

Etraf neden kırmızı söylesenize?

Bin bir çeşit renk varken, neden bu lanetli renge bürünmüş çevrem?

Ve bu rengin kaynağı, neden yerde yatıyor olan insan bedeni?

12 SAAT ÖNCE

22.38

Bu gece diğer gecelerden daha gece.

Karanlık ve korku, güvenli sandığım evimin kılcal çatlaklarından içeri sızıyor gibi hissediyordum.

Sanki bu gece güneş, bir daha doğmamak üzere batmıştı. Huzur, şeytanlar tarafından kovulmuştu evimizden.

Kendimi, şu gepgeniş evimde kapana kısılmış gibi hissediyordum.

Ve bunların tek sebebi, eve girişininde sadece iki saniyeliğine göz göze geldiğim kocamın, irislerinde ilk defa korkuyu yakalamamdı.

Bana abartıyorsun demeyin. Kocam Harvey'i tanışımız olsanız, bu bakışların ona ait olmadığını bilirdiniz.

Çünkü bu gece, ben bile bu bakışların kime ait olduğunu bulamadım.

Ayrıca az önce eve girişinde, kapımdan içeri yalnız Harvey değil, Ronni ekibinin neredeyse tamamı geçmişti.

Bu alışıldık bir durum değildi. Harvey, çok önemli durumlar olmadığı sürece eve sadece, ekibin üyesi olan Austin Suffer ve Emir Aybeyaz'ı getirirdi.

Austin'in eski mesleği, bildiğim kadarıyla İngiltere'de dedektiflikti.

Ama ekibe alınmaları için kişinin tamamıyla eski hayatından arınması gerekiyordu. Yani bu adam, sırf Peperonni ekibine katılmak için defektiflikten vazgeçip, İstanbul'a dönmüştü.

Kendisi sarışın saçlı ve mavi gözlü bir adamdı. Konuşmasında komik bir aksan geziniyordu.

Harvey onun bilgisayarlar ve sırlar üzerinde ki zekasına her zaman hayran kalırdı.

Ama Emir Aybeyaz.

Onun hakkında pek bir şey bilmezdim. Fakat kendisi Harvey'in tek ve en iyi dostuydu. Atacağı her adımı önceden ona bildirirdi.

Bir başka fikre ihtiyacı olduğu için değil, bu Harvey'in sevdiği insanları kendi hayatına dahil ediş şeklinden biriydi.

Emir Aybeyaz, Harvey ile neredeyse aynı boydaydı. Ama ona göre daha fit bir vücuda sahipti.

Eski mesleği, ailesi, veya bir yakını var mı bilmiyordum. Hayır, olsaydı zaten bilirdim. O yalnız bir adamdı.

Harvey bana Emirden pek bahsetmezdi. Aralarında bazen benim bile bilmediğim dedikodular döndüğüne emindim.

İşte ben Peperonni kuruluşunun, ekip üyeleri hakkında bu kadarcık bilgiye sahiptim. Diğerlerini sadece ismen biliyordum.

Çünkü tüm ekibi, şuana dek sadece iki defa görmüştüm.

Harvey'in işi eve taşımama konusunda ciddi prensipleri vardı. Tabii sadece ona göre.

Eve gerekli olmadıkça belgeler, dosyalar, silahlar getirmezdi.

Eve gerekli olmadıkça üyeleri getirmezdi. İşte böyle yaparak sanıyordu ki, ev ve işi ayırt edebiliyor.

Fakat kendi içinden söküp atmadığı sürece, bu imkansızdı. Bazen gözleri öyle yorgun bakardı ki, ben kendi hayatımın rahatlığından utanırdım.

Ve bazen ama gerçekten bazen gözleri yok olurdu.

Tıpkı bu gece olduğu gibi...

Bugün evde Ronni ekibini 3. Kez görmek aklımın ucundan geçmezdi.

Ben daha gelenlere selam bile vermeden, Harvey beni tutup neredeyse zorla odamıza çıkarttı ve içeriye tıktı.

Konuşmama izin vermeden, ağzından çıkan tek cümle "odamızdan çıkma" uyarısı oldu.

İşte bir tuhaflıkta buradan doğuyordu.

Bana hiçbir zaman bu cümleleri kullanmazdı. Austin ve Emir ile geceler boyu çalıştıklarında, ben yanlarından hiç ayrılmazdım.

Aksine, neler döndüğünü bilmesem bile sorular sorardım.

Harvey ise her sorumu, ben anlayana ve merakımı giderene dek nazikçe cevaplardı.

Onlara yemek yapardım. Bazen kafalarını işten kaldırdıklarında ise, oturup sohbet etme fırsatımla onları kıskaçlarım içine alırdım.

Ne konuştuğumuzu anlamazdım ama kocam harici bir kaç fazladan insanla sohbet etmek elime her zaman geçmiyordu.

Ama bugün tüm Ronni ekibinin benim evimde ve bana haber verilmeden toplanması ayrıca beni küçük bir çocukmuşum gibi içeriye tıkmaları barutumu iyice ateşlemişti.

Harvey, son 1 aydır kendinden geçmiş, iplerini kopartmıştı. Geceler boyu eve gelmediği, yemeklerini aksattığı ve sorularımdan kaçması en basit örneğiydi bunun.

Oturduğum yatak köşesinden aniden ayaklanıp kapıya yetiştim. Kapı kulbunu tuttuğumda ise biraz düşünmek için kendime fırsat tanıtım.

Gerçekten inmeli miydim? Peki ya indiğimde ne diyecektim ki?

Onlardan hesap sormaya hakkım bile yoktu. Bazıları beni evin hizmetiçisi sanabilirdi. Harvey beni şu vakanın içinde görse tüm işini bırakıp beni güvenli alanıma geri kovalardı.

Kulbu yavaşça indirmeye başladım. Şu ufacık aksi hareket yaşadığım nadir aksiyonlardan biriydi.

Ya Harvey beni azarlar ise, ama o hiç kaba olmamıştı ki bana. Harvey benim kalbimi kırmamak için kendi kolunu bile kırardı.

Belirsizlik, tıpkı bir hendek gibiydi. Bir yerden patlıyor ben daha bir soruyu kapamaya yetişmeden ötekide su kaçırıyordu.

Çünkü panik anlarımı nasıl dizginleyeceğimi bilmiyordum. Son üç yıldır, gerçek dünyaya adım atmaktan çok gerideydim. Ve ondan önce ki 7 yıl ise pek farklı sayılmazdı.

Evliliğime 9 senelik mutluluk hapsi desem yeriydi.

Çevremizde ki tehlike arttıkça, Harvey güvenliğim için beni nazikçe eve yapıştırmıştı.

Ya Harvey ile çıkardım ya da hiç.
Ya Harvey ile insan tanırdım ya da hiç.

Bu yüzden kendimi gittikçe, körpelenmiş ve toylaşan biri gibi görmeye başladım.

Eğitimi yarıda kesilmiş bir çocuk, tehlikenin hemen bitmesi için uyutulmuş bir kadındım.

Ama neyse ki, değişmekte zorlanacağım merak huyum sayesinde, karakterim hala biraz eğlenceli.

Kulbun hepsini sessizce aşağı indirip, kapıyı birazcık araladım.

Ufak boşluktan yatak odamın önüne göz gezdirip, boş olduğuna emin olduktan sonra kapıyı geçebileceğim kadar araladım ve sessiz adımlar atarak, merdiven trabzanına yetiştim.

Aşağıdan kavga ediyorlarmışçasına ses geliyordu.

-Bizi tehdit ettiklerini daha ne kadar açık gösterebilirler?

Diye bağırıyordu Emir. Sesi sert ve soğuk geliyordu. Bu onun her zaman ki tonu değildi. Şahit olduğum kadarıyla Harvey ile her zaman espirili ve yumuşak sesle konuşurdu.

Fakat muhattabı olan kocam, şuan pek dost canlısı duyulmuyordu.

-Palavra da olabilir. Ve eğer öyleyse, bizde buna inanmış isek son üç aylık tüm planlarımız çöpe gider. Anlıyor musun?

Diye yükseldiğinde, ortamda garip bir sessizlik oluştu. İki sıkı dost sanki düşman gibi sert çıkışıyordu birbirine.

Yine benim bildiğime göre, birileri zaten bizi - daha doğrusu Ronni ekibini sürekli tehdit ediyordu. Ve bu, önemli bir mesele gibiymiş gibi masaya dahi yatırılmazdı.

Çünkü onların işinde, peperonni de birilerini tehdit eder, öteki şunu, bu, ötekini ellerinde ne varsa koz olarak gösterip dururlar.

Tehdit, kimse için tetikleyici unsur değildi.

Ama Harvey, bu kez bir tehditten korkmuştu.

Kulağıma asla gerçek gibi gelmiyordu. Harvey, korkmuştu.

Kendi çıkarımlarımla, kendimi ekstra korkutmayı başarmıştım.

Ayrıca Harveyi böyle görmek, yüreğimi eski günlerde ki gibi titretiyordu. Güvenip, yaslandığım kocam, yavaşça sırtımı boşluğa salıveriyordu.

Ben bunları düşünürken, aşağıda yeniden gürültü canlanmıştı. Bu sefer o kadar hep bir ağızdan konuşuyorlardı ki dediklerini hiç anlamıyordum.

Ama önemli bir şey olduğu kesindi. Bu yüzden merdivenlerde bir kaç basamak daha indim aşağı.

-Aus, kargonun hangi firmadan gönderildiğini buldun mu?

Bu kadın sesini hemen tanımıştım. Harvey'in karısı olduğumu bilen nadir ekip üyesinden biri olan
Elvin Ganiydi.

Onunla ufacık bir sohbetim olmuştu. Bana karşı her zaman soğuk ve umursamazdı.

Ve birde kendini benden üstün gören tavırları yok mu?
Aslında her koşulda benden üstündü. Onu yersiz suçlamama gerek yok.

O kadın, Peperonninde bir üyeydi. O kadının eli silah tutuyordu. Bilgiliydi. İstediği yere istediği zaman, tek başına gidebilirdi.

Benden fazla insan tanıyordu. Ah, bana öyle bakmakta sonuna kadar haklıymış.

Sonra Austin ona cevap verdi.

-Evet, çoktan. Ama işimize yaramadı. Firma, kargonun onlara nereden geldiğini doğrulayamıyor.

-Yani taşımaya kaçak sokulmuş, dedi Elvin.

-Vay canına Elvin. Harika bir tespit, kimsenin aklına gelmez ve inan bana kimsenin de bir sikine yaramaz.

Emir, fazlasıyla agresifti. Ve kocam bir melek kesilmiş sessiz sakin konuşma kararı almıştı.

Ne diyor anlamıyordum. Sesler yine buğuluydu.

Ya daha fazla inip dinlemeye çalışacaktım ya da bunları duymaktan vazgeçip odama gidecektim.

Uslu durmayı seçip yukarı bir adım atacakken, gergin bir ses benim için tüm seçenekleri yok edip, "ele verilme" şıkkını ekleyip onu seçmişti.

-Karmen?

Arkamı bile dönmeden, merdivenlerden yukarı koştum. Suç üstü yakalanmış olmam da beni utandırmıştı.

Tam odama yetişip girecekken, arkamdan biri beni belimden yakalayıp önüme çevirdi. Ve refleksten kaynaklı olarak duvara çarptım hafifçe.

Karşımda, kocamın kahverengi gözlerini görmemle gülümsemem bir oldu. Beni iki kolu arasında sıkıştırmıştı.

-Efendim sevgilim?

-Sana aşağı inmemeni söylemiştim, dedi bastırdığı siniriyle.

-İndiysem ne olmuş, dedim ben de kaşlarımı çatarak.

O ise gözlerini sıkıca kapatıp geri açtı. Ama bu gözler ona ait değildi.
Korku, sinir, telaş hepsi birden
dolmuştu sanki şu yuvarlaklara.

-Odadan çıkmamalıydın, diye yineledi.

- O beni kendi yatak odamızda beni hapsetmeden önceydi.

Gözleri hemen çaresizlikle baktı ve dudakları titredi.

-Sevgilim, ben seni niye bir yere hapis edeyim. Böyle düşünmene yol açtıysam özür dilerim. Lütfen, lütfen bana kırılma.

Kalbim neredeyse eriyecekti. Bana karşı nezakati ve beni böyle narin sevmesi ona karşı olan tüm sinirimi puf ediyordu.

Ama inadımda ısrarcıydım.

-Bu uyarın çok anlamsızdı Harvey. Bunca zaman sizin yanınızdaydım. Şimdi bundan neden rahatsız oldun?

Cümlemi bitirdiğim anda, aşağıdan çığlık kadar tiz bir ses duyuldu.

İkimiz de gözlerimizi merdivene çevirdiğimiz de, ben harekete geçtim.

Ve tabii bir çift kol beni yine kıs kıvrak yakaldı. Bu sefer durmak yerine beni ısrarla odanın kapısından geçirmeye çalışıyordu.

-Karmen, bu sefer işler sandığından çok daha karışık, dedi sesinin ardında ki gizlenmeye çalışan korkuyu çok net görebiliyordum.

İşler gerçekten ciddiydi. Daha önce ki toplantılarında, hatta tüm ekibin toplandıkları dahil, hepsini dinlerdim.

Kocam, kendi ekibini en zor işlerde bile telaşa sokmamak için elinden geleni yapardı. Sesi her zaman dingindi. Konuşmaları motive eder ve cesaret verirdi.

Harvey, bu gece çevresini bırak kendi içini bile sakinleştirememişti.

Kocamı böyle gördükçe, aklıma her zaman kurduğum ama gerçekleşmesini hiç ummadığım o kötü kabuslar geldi.

Kabusların gelmesi ile gözlerimin dolması bir oldu.

Harvey, titreyen avcuyla yüzümü okşamaya başladı.

-İşte bu yüzden aşağı inmemelisin aşkım. İnan bana, görmek ve duymak istemeyeceğin sohbetler ediliyor.

Yanağımda gezdirdiği sıcacık avcunu tutup ortasına minik bir öpücük kondurdum.

Ama gözyaşlarım akmaktan hala vazgeçmemişti.

-Korkuyorsun değil mi? Çünkü bu sefer kapının ardında gerçek bir tehlike duruyor.

Harvey, oflayarak saçlarını karıştırdığında ben de yalvarırcasına tekrar konuştum.

-Hayır, çok telaşlısın, bu hiç normal değil. Hayır Harvey, beni bu odaya tıkıp içeri girmene izin veremem.

-Yalvarıyorum Karmen bana güven, dedi kırık sesiyle.

-Ben sana her zaman güveniyorum. Her an, ömrümün her saniyesi. Çünkü her zaman yanımda sen varsın. Sen yoksan ben senin yanındayım.

Ama şimdi beni burada bırakıyorsun ve sen gidiyorsun. Hem de işler karmaşıklaşmış iken. Harvey, bu halde beklememi nasıl istersin?

Harvey, odanın önünde ki boşlukta bir sağa bir sola yalpalanıp durdu.
Cevapsız kalması bile bir sorundu. Yerimde ses çıkarmadan sakinleşmesini bekledim. Çünkü biliyorum ki, benim merakımı gidermek onun için çok tatlı bir alışkanlık haline gelmişti.

Gözlerimle, onu boydan boya inceledim. 1.85 boyu ve sıkı vücudu vardı. Koşuşturmaktan kilo almıyor ve hatta kas kaybı yaşıyordu.

Kahverengi ve biraz uzun saçları vardı. Gözleri de kahveydi. Çok uzun bırakmayıp hep jiletlediği sakalı ve bir de kemerli burnu ile bu adam benim 9 yıllık eşimin ta kendisiydi.

Fiziken görünen kısmında bozukluk yoktu. Ama içi, sadece bir gece de parçalanmışa dönmüştü.

Bir süre sonra hareket etmeyi bıraktı. Ve yerinden benim gözlerimin içine baktıktan sonra,

-İçeriye geç, sana olanları anlatacağım, dedi.

Anlık bir sevinç nidası attım fakat, ortamın kötü atmosferi bunu çabucak söndürdü.

İkimiz odaya geçtikten sonra ardımızdan kapıyı kapatıp beni elimden tuttu.

İki üç adımda beyaz yatağa varıp oturduk. Sessizdi, nereden başlayacağını bilmiyordu.

Ona yardımcı olmak niyetiyle ben konuya hemen girdim.

-Sorun ne sevgilim? -Cevap gelmemişti, yeniden- bir yerden başlaman lazım biliyorsun, dedim.

Harvey, oflaya oflaya çiğerlerini kurutacaktı. Sonra hırıltılı sesiyle,

-Korkuyorum, dedi tek nefeste.

-Kimden, neyden? Dedim telaşla.

Harvey, korkusuz bir adamdı, o korkanları korumalıydı korkmak yerine.

-Son üç aydır, İgima Dizable'yi araştırıyoruz.

-Evet?

-Ama elimiz hep boş. Adam, nasıl bir altyapı kurmuş kendine çözemiyoruz. Yerin kaç kat dibinde saklanmış bilmiyoruz.

Her gün binlerce suç işleniyor. Sorumlusu kesinlikle İgima, ama gerisinde bıraktığı tek bir kanıt bile yok, dedi sonlara doğru sinirlenerek.

İgima Dizable, Ronni ekibinin son aylarda üzerinde durduğu bir iş adamıydı. Ülke genelinde epey kullanılan İgima gözlük şirketlerini yönetiyordu.

Ayrıca basın, kendisini çok severdi. Her ay düzenli olarak yardım bağışında bulunurdu yetimhanelere.

İnsanlarla buluşmalar düzenler ve onlara gelecek vaat eden konuşmalar yapardı.
Başkan değil muhtar bile olmuyordu fakat işin sonunda.

O sadece İgima Gözlüğün zengin ve hayırsever sahibi olarak durmayı tercih ediyordu akıllarda.

-Lütfen beni yanlış anlama sevgilim, ben sadece duyduklarımdan ibaretim. Ama belki aradığınız kişi İgima değildir. Şimdiye kadar onu neden suçlu olarak görüyorsunuz anlamadım. O, o gayet iyi biri gibi duruyor, dediğimde lafımı öfkeyle kesti.

-Sadece duruyor. Ama o iyi biri değil. Bak Karmen, her şey sanki gün yüzünde ama bizler körüz. Ronni ekibi olarak, her birimiz onun suçlu olduğuna senelerdir eminiz.

-Peki ya problem ne? Onun suçlu olduğunu ispat edememen mi?

Yüzü tekrar asılmıştı.

-Problem, çok daha kötüsü, dedi ayaklanıp.

-Bir yere mi gidiyorsun?

-Beni burada bekle, hemen geliyorum, deyip kapıdan çıktı.

Demek ki Ronni ekibi, her suçun üstesinden gelemiyordu.

Yeri gelmişken, Ronni aslında Peperonni baharatının kısaltılmışıydı. Harvey ve Ekibinin ismi Gerçekte Peperonniydi.

Bunun sebebi ise saçma bie şekilde, kocamın görünürde ki mesleği, anne ve babasından kalma "Cindy Pizza'nın" sahibi olması.

Kocamın, en az 20 şubeli bir pizza restorant zinciri vardı. Cindy ise bizim soy adımızın bir kısmından geliyordu.

Harvey Ivy as cindy, benim aksime meslek sahihi olan biriydi. Görünürde veya perde arkasında olsa bile.

Derken kapı yeniden açıldı ve Harvey elinde paketi yırtılmış siyah bir kutu ile yanıma yaklaştı. Bir elimi uzattığımda, önce tereddütte kalıp ardında kutuyu elime bıraktı ve eski yerine oturdu.

-Bu ne? Açmalı mıyım, diye sordum kutuyu elimle okşarken.

-Aç, dediği anda üst kapağı kaldırıp yere bıraktım. Ve kendisi söze girdi.

-Bu sabah evimizin kapısına bırakılmış.

-Yani evimizi mi öğrendiler?

-Hayır, bunu çoktan biliyorlardı zaten.

Elimi kutunun içine sokup İgima markalı gözlükleri incelemeye başladım.

-Bu açık bir bir tehdit, dedi.

-Hayır, klasik göz korkutma hilesine başvuruyorlar, dedim.

Gözlüğü elimden alıp ikimizin arasında tuttu.

-Rengini görmüyor musun?

-Beyaz -diye mırıldandım. Ardından- Ama Igima gözlük sadece siyah renk üretiyor. Bu kesinleşmis bir gelenek gibi hatta.

Harvey yavaşça başını salladı.

-Beyaz gözlüklerin evime yollanması, en ağır içi dolu tehditlerin başını çeker.

-En fazla ne olabilir ki? Baskın mı? Kaçarız. Sırları orataya dökme mi? Yalanlarız.

Harvey gözlükleri yere atıp ayağıyla ezmeye başladı ve ardından,

-Ölüm, dedi.

-Ne demek ölüm Harvey, gözlerimi kocaman açmıştım.

-Bu yaptığı hareketin anlamı, bizim dünyamızda sadece ölüm anlamına geliyor. Tehdit yok, göz korkutma yok, vakit kaybetme yok. Biri öldürülecek bundan kesinlikle eminim.

Ellerim titriyor, gözlerim yeniden doluyordu. Ölüm, benim kaderimin olmazsa olmaz bir düşmanı gibiydi. Her yerde karşıma çıkıyordu. Sevdiğim birileri sanki her zaman ölmeliymiş gibi.

Harvey, beni kendimden bile iyi tanıdığından, bu konularda hassas olduğumu ve çok çabuk tetiklendiğimi bildiğinden, başımı alıp göğsüne yasladı. Kendi çensini de, üstüme dayamıştı.

Kalbinin adrenalin dolu ritmi benimki ile karşılaştığında yavaşça susmaya başladı. O ben de huzur bulduğunda, ben de az da olsa rahatlamıştım.

-Korkmana gerek sevgilim, dedi.

Kollarımı ona daha çok sarıp,

-Korkmuyorum, diye bir yalan attım.

-Ben, söz veriyorum ki elimden gelen her şeyi yapacağım. Başta senin için, sonra kendim. Sonra Peperonni ekibi. Ben... ama ben bu sefer çok kirli bir pisliğe bastım.
Ve daha ayağımı temizleyemeden o pislik beni kirletmeye devam etti.

Elimle sırtını yavaşça sıvazlamaya başladım. Sonra kendimi kolları arasından geriye çekip, karşısında dimdik durdum.

Bana yalvaran gözlerle bakıyordu. Benden bile bir çare bekliyordu. Çünkü bu gözlerde, tüm kurtuluş seçenekleri yitirilmişti.

Yine de, iki elimle iki omzunu sıkıca tuttum. O an kalbimden ne geçiyorsa, ona aktaracaktım.

-Sevgili kocam Harvey Ivy as cindy, ben senin karın Karmen Ivy as cindy'im. İkimiz bazen kim olduğumuzu unutuyoruz. Şuan kendini unutmuş olan taraf sensin. O zaman izin ver sana, kim olduğunu hatırlatayım.

Beni yıllar önce, karanlığımdan çekip kendi aydınlığına alan kişisin. O zamanlar daha çocuktuk. 15 yaşımdaydım, sen ise 17. Ben o zaman da çaresizdim. Ve çarem, küçük yüreğine rağmen sen olmuştun.

Sen büyüdükçe pamuktan yumuşak kalbin de seninle büyüdü. Zekan ise hepsinden önde koşuyordu.

Harvey, neler yaşadığımızı tek tek saymama gerek bile yok. Ama bunların üstesinden bu zamana kadar gelebildiysek, sonrasında da geliriz.

Açık tehtid mi? Takip etme mi? Saldırı mı? Hayır, önemsiz. Senin bu yüreğin olduktan sonra, hiç kimse bizim üstümüze kurşun yağdıramaz.

Bu yüzden kendine gel. Gerçek Harveyi, saklandığı yerden çek çıkart. Sonra da git, Ronni ekibinin ihtiyacı olan patronu ol. Tamam mı?

Cümlemi bitirdiğim an, beni dudaklarımdan öpmüştü. Kafasını çektiğinde, göz göze geldik. İşte şimdi, tanıdımıştım onu.

Kahverengi gözleri, alev alev delilik ile yanıyordu.

Burunlarımızı birbirine sürterken, kafasını boynuma gömdü. Ben de aynısını yaptım ve sımsıkı sarıldık uzunca.

Keşke ömrümün sonuna kadar böyle kalabilseydim derken Harvey kendini kollarımdan ayırıp ayağa dikildi.

Ardından uzun, beyaz giysi dolabımıza gidip üst tarafta duran minik el bavulunu aşağıya indirdi.
Ben de yerimden kalktım hemen.

-Bavul ne için, dedim.

Harvey cevap vermeden bavulun fermuarını açıp, yatağa bıraktı.

-Buna gerekli olan eşyalarını doldur. Pasaportunu, kimliğini. Kıyafetlerini her ne varsa.

-Buna neden gerek var?

-Belki kaçmamız gerekir. Farklı eve, farklı şehire farklı ülkeye. Evet ben Harvey'im. Sorun çözen, senin güvenliğini sağlayan kişiyim. Ama şu durumda, yapabileceğimiz en akıllı hareket kaçmaya da hazırlıklı olmak.

Başımı usulca salladım. Sonra bana yaklaşıp anlıma öpücük kondurdu. Başımı bavuldan çekip kendi yüzüyle denk getirdi ve,

-Sen dediğimi yap, ben de aşağı ineceğim. Ronni ekibinin bana ihtiyacı var. Daha iyi çözümler bulabilecek miyim bilmiyorum. Tek emin olduğum o pisliği ayağımdan silecek olacağım.

"Tamam" diye sessizce mırıldandım. Ve Harvey beni bırakıp kapıya gitti. Kolunu indirip, bedenin yarısını çıkarttıktan sonra,

-Seni seviyorum Karmen. Her ne olursa olsun seni koruyacağım.

Dedi ve kapıyı arkasından çarparak gitti.

Büyük bir felaket doğuyordu.

İlerlediğimiz yollar artık çıkmaz sokak olmuştu. Çaldığımız kapılar, bize hiç açılmayacak şekilde sürgülenmişti.

Evet, büyük bir felaket doğuyordu.

Ve bu felaketin ortasında, Harvey ve ben vardık.

En çok yara alacak olan Harvey olacaktı ve en çok ölen ben.

Ama şuan tek yapmam gereken valizimi toplamamdı. Gerisi, kendiliğinden zaten gelecekti ayaklarımıza.

♧ ♧ ♧

Sabah saat: 10.36

Büyük bir patlama sesiyle, kabuslar alemimden gerçek dünyaya sıçramam bir olmuştu.
Ayağıma dolanan örtüden kurtulmaya çalışırken, bir yandan "HARVEY!" diye bağırmaya başladım.

Aşağıda silahlar patlıyordu. Ve lanet olası örtük ayağıma inadına sarılmıştı.

Vücudum buz kesip titremeye başladı. Neler oluyordu evimde?

-HARVEY!

Diye çığlık attıktan sonra yataktan kalkıp, koşarak kapıya yetiştim.

Aşağıdan birden fazla silah sıkılma sesi duydukça bedenim soğuk terler içinde kalıyordu.

Kapıyı açmam ile Harvey, nefes nefese karşıma çıktı. Beni tuttuğu gibi odaya geçirip kapıyı çarptı.
Elinde silah vardı. Saçı başı birbirine girmişti.

Silahı tutan eli hariç o da tir tir titriyordu. Başını odamızda gezdirip gözlerini bir yere sabitledi.

-Harvey, ne oluyor? Aşağıda ne oluyor?

Diye yırtınırken kendisi, hemen köşede duran bavulumu alıp yanıma getirdi.

-Gidiyorsun, dedi yüzüme bile bakmadan.

Bavulu elimin altına aldım. Ne sorular sormam gerektiğini bilmiyordum.

-Gidemem.

-Hayır Karmen gidiyorsun. Bavulunu al, birazdan Hazar, seni almaya gelecek.

-Hazar kim onu bile bilmiyorum.

Harvey kafafısını hızlı hızlı sallarken,
-Soru sorma, Hazar Ronni ekibinden tamam mı? Ona güvenebilirsin. Austin yaralı, Emir ise çatışmada. Karmen, beni dinle!

Austin yaralıydı, Emir gelemezdi. Hiç tanımadığım biri beni evimden ve eşimden ayırıp, kim bilir nereye götürecekti.

-Hayır Harvey, sensiz bir yere gitmiyorum.

-Karmen tartışacak zamanım yok. Aşağı inmem gerekiyor.

Deyip bavulu boş eline alıp, silah tuttuğu sol eliyle de beni kolumdan tutup dışarı çekiştirmeye başladı.

Şuan onu oyalamak istemiyordum. Itiraz edip, vaktini harcamak veya inatçı küçük bir kız gibi görünmek istemiyordum.

Ama beni kendinden ayırması, susabileceğim bir olay değildi. Merdiven trabzanlarına yetiştiğimizde, kolumu kendime çekip adım atmayı kestim.

-Ne yapıyorsun Karmen? İnmemiz gerek, mutfakta ki arka kapıda Hazar arabayla seni bekliyor. Arka bahçeye ulaşmaları uzun sürmez. Se-

Derken, salon camımız bir düzine kurşun ile, paramparça edilmişti. Harvey benim önüme kendini duvar gibi ördü. O ara da ise dudaklarıyla saçıma öpücük kondurmuştu.

Camdan gelen silah sesi, karşı ateş ile susturulunca yeniden kalkış haline geçtik.

-Sen ne yapacaksın? Seni arkamda bırakamam. Beraber ölürüz ama yine de tek kalmam.

-Sevgilim, sevgilim - diye titredi nefesi, önüme düşen saçları kulağımın arkasına alarak- ölüm yok. Ne sana ne bana, sen gideceksin ve hemen ardından ben geleceğim. Korkma tamam mı? Seni peperonni ekibinin ana merkezine gönderiyorum.

Sadece kafamı sallamakla yetindim. Ana merkez nerede bilmiyordum, orada ki insanları tanımıyordum. Ben daha önce hiç Harveyden ayrı kalmamıştım ki!

O burada kurşunların altında yatarken, belki yuvamızdan sağ çıkamama ihtimali var iken...

Hayır, gitmem gerekiyordu. Harvey ne diyorsa onu yapmalıydım. O benim için her zaman en iyisini bilirdi.

Ben, ben hiçbir zaman karar almamıştım. Ben değil evimi, değil ilişkimizi kendimi bile yönetemezdim.

Kafamı olumlu anlamda salladığımda yanağımdan öpmüştü tekrar hızlı tempolarla merdivenleri indik.

Son basamağa yetiştiğimizde olduğum yerde kalakaldım. Gözlerimle, salonumu baştan başa inceledim. Altüst olmuştu.

Emir, Elvin, tanımadiğım kişiler yuvamın tam ortasında kan akıtmaktan çekinmiyordu.

Harvey, parçalanmış camdan dışarı ateş açmış olan Emir'e seslendi.

-Emir, bizi kolla!

Emir Harvey'in sesini duyar duymaz bacağında ki cepten bir silah daha çıkartıp, ayağa kalkmadan yerde adım atarak önümüze kadar yetişti.

-Harekete geçtiğimizde, önce Elvin ateş açıp dikkatleri üstüne çeksin.

Turuncu saçlı ve bu sefer üstün bakmayan Elvin, eliyle onu onayladı.

Harvey başını bir kere salladıktan sonra gözlerini yere çömelmiş olan Emir'e çevirdi.

-Unutma, dedi ketum bir sesle.

Emir kafasını hayır anlamında salladıktan sonra sinirle,

-Gerek kalmayacak, diye cevap verdi.

Harvey, acı bir gülüş attı. Harvey acı gülüşler atmazdı. Harvey, kendinden her zaman emin olmuşken böyle saçma tepkiler vermezdi.

Emir'in Harvey'e kilitlenmiş gözlerinin öfkeyle taşmasına şahit oldum.

Harvey ise tıpkı bana yaptığı gibi Emir'den de bakışlarını kaçırdı.

Ve önce valizi zemine indirip mutfağa doğru itip bıraktı.
Mutfağa kendi kendine sürüklenen valizin Ardından elimi sımsıkı tuttu.

Garip bir şekilde kelimelerle iletişim kuramıyorduk. İkimiz dilimizi yutmuştuk şüphesiz.

Yapmamız gereken hareketi bana gösterdi. Onu robotik tepkilerle onayladım.

Ve Harvey, sağ elini havaya çıkartıp indirdi.

İşaret verildiği gibi yarı eğik bir şekilde koşmaya başladık.

Arkada ki silah sesleri yeniden yükseldi.

-Kapıya git, kapıya git!

Diye bağırmıştı Elvin. Arkama son kez bakmak istemedim, kendi evimden kaçmak ve başka insanların burada kan dökmesine izin vermek benliğimi, pis duygularla yeterince işgal ediyordu.

Nihayet, mutfağa yetiştiğimizde kapının önünde bekleyen bir adam silueti gördüm.

Beni, hayatımdan koparacak kişi buydu demek ki.

Harvey, şimdi tekrar dik duruyordu. Valizimi bana uzatıp, beline sarılı olan cepli bezden, bir silah ve jarjör çıkarttı.

Eli kapıya uzandığında, bir anlık duraksayıp bana baktı.
Bakışlarıyla, beynimin karıncalandığını hissettim.

Acı hissetiriyordu bana, bu acı önce gözlerimden girmiş sonra vücudumda bulabildiği her yere dağılmıştı.

Bana veda konuşması yapmasını bekledim. Çünkü öyle bir bakıyordu ki, sanki dudaklarının ardında "peşinden gelmeyeceğim, bizim hikayemiz burada sonlanıyor, artık bensizsin" gibi cümleler bekliyordu.

O yüzden susuyordu belki. Ben de sustum çaresizlikten.

Ondan teselli isteyemezdim, yalan konuşmasını umamazdım. Kader, ikimizi böyle bir ana süreklemişti işte. Boyun eğmez isek, daha ağırıyla cezalandırılabilirdik.

Uzun soluklu bakışmamızın ardından, kapı kulbunu aşağıya indirdi.

Kaderimizi kabullenmiş miydik? Ayrılmayı peki?

Hazar denilen genç, büyük siyah arabanın kapısını açmış, önünde bizi bekliyordu. Uzun siyah, dalgalı saçları ve esmer teni vardı. Boyu da fazla uzun durmuyordu.

Eliyle bize, acele etmemizi işaret etti. Bahçemizin ön tarafından, silah sesi gelmeye devam ediyordu. Ekstra olarak sürekli asfalta sürtünen tekerlek sesleri de ciyaklıyordu.

Harvey, sesini çıkarmadan beni arkamdan itekledi.

Git diyemiyordu şu dakikada, belki kal demek istiyordu. Ama bazen isteklerimiz, gerçekleşmesi için uygun ortamda olmayabilirlerdi.

Bir adım attım ve boğazımda biriken o yumru bir hıçkırık sesiyle çıktı ağzımdan. Gözlerimden gözyaşları boşanıyordu.

Kendi beceriksizliğe ve vasıfsızlığima kızgındım. Biraz bile olsa elim silah tutmayı bilseydi, kocamın dibine saklanmak yerine cesaretim olsaydı, onu bu tehlike içinde bir başına bırakmazdım. Sırt sırta savaşabilirdik.

-Çabuk olun, diye seslendi Hazar.

Harvey'in arkamdan gelen yüksek sesli hırlamalarını duyuyordum. Gerginliği, sanki ayaktabanlarından toprağa salınıyor ordan da benim içime geçiyordu.

Ağlıyor mu diye bakmak istedim ona. Pişman mı, üzgün mü?
Kocam beni her zaman "bensiz dışarı çıkmamalısın." Diye tembihlerdi. Beni, kimsenin eline emanet etmeye kıyamazdı.

Fakat şuan, gitmem için arkamdan itmişti. Artık güvenli değil miydi onun kolları?

Arkama bakmadan adımlarımı hızlandırdım. Ama düşünceleri terk ettiğimde, çevremizin ürkütücü derecede sessiz olduğunu hissettim.

Yoksa, çatışmaları bitmiş miydi? Birilerinin ölümünün yası için 1 dakikalık saygı duruşuna mı geçtiler?

Düşünmeye vaktim yoktu. Bir metre ötemde ki arabaya ulaşmak için harekete geçtiğimde, arkamdan şiddetli bir ses geldi.

-KAÇIN! HARVEY! ÖN DUVARI AŞTILAR!

Emir'in sesini duymamla kafamı arkaya çevirdim.

Kafam Harvey'e yetişmeden bana doğru doğrultulan uzun namlulu siyah bir silah gözlerime ilişti.

Silahı tutan, siyah gözlüklü adamın dudaklarının yukarıya doğrulduğunu gördüm.

Hayatımı gözlerimin önünden geçirmeye fırsatım bile yoktu. O silah acımasızca sıkılacak ve namlunun altında çaresizce kıvranacaktım.

Ölüm sessizliği, bu bahçede bulunan her bir bedeni etkisi altına almıştı.

Demek yalnız başıma kaldığım bir saniye de bile ölüm gelip beni bulabilirdi.

Ben bir hiçtim.

Kendi kendime yetmemeyi ne zaman alışkanlık haline getirmiştim?

Silahla bakışmam kısa sürdü.

Gözlüklü adamın işaret parmağı, hiç bir merhamet duygusu içermeden tetiğin üstüne abandı.

TAK.

-HAYIR!

TAK.

VE YOK OLUŞ.

♧♧♧

1. Bölüm sonu.

Buraya kadar okuyan herkese teşekkür ederim.
Kan Kader'in 1. Bölümü bitti. Fikirlerinizi ve hisleriniz çoook merak ediyorum. NASILDI?

Karmen Ivy As Cindy nasıl biri?

Harvey Ivy As Cindy nasıl biri?

Yan karakterlerden en çok kimi merak ediyorsunuz?

♡

Sorular bu kadar.

Sizlerden ricam bolll satır arası yorummm, çünkü çok seviyorum okumayı.

Ve değerli vote'niz ☆☆☆

Teşekkür ederim.

Instagram : @kankaderoffical2

2.bölümde görüşmek üzere.

MERAKLA KALIN