Kanlar içerisinde ki yüzü bir kaç santim ötemdeydi. Dudağının kenarında ki kanı dilinin ucuyla arsızca yaladı. Görüntü karşısında mide öz suyum yemek borumu tırmaladı.

"Ölüm..," diye fısıldadı melodik bir sesle. Kelimeler boş deponun duvarlarında ürkütücü bir yankı oluşturmuştu. "Aciz insanoğluna verilmiş en kutsal lütuf." Aynı tonda devam etti. Ruhum cılız bedenimden adeta ayrılıyordu. Titreyen vücudumu bastırmaya çalışırken üzerime doğru sükunetle adımladı. "Bu sen değilsin..," acı dolu sesime karşılık başını gülerek iki yana sallamıştı.

"Ben tam olarak buyum Asel." Elinden düşen kanlı bıçağın sesiyle ellerimi kulaklarıma bastırdım. "Bu bir suç! Sen birini öldürdün Barlas! Daha bir kaç dakika önce hayatta olan, nefes alan hayal kuran, yaşama dört kolla sarılan bir insanı gözünü dahi kırpmadan öldürdün! Bu suç! Günah! Yalnış!..," kelimelerimin devamını getiremeden elini sertçe yukarı kaldırıp işaret parmağınını dudağına bastırarak susmam için işarette bulundu.

"Kime göre suç?"

"Yasaya göre. Doğanın kanuna göre."

"Hişt! Bir aslanın ceylanı öldürmesini normal karşılayan doğa, insanın kendi türünden bir canlıyı öldürmesine mi karşı? Yasalar.., Ah! Kim belirliyor onları? Bir eylemi kötü ve ya iyi diye ayırmayı kim öğretti insanlığa? Sana göre suç olan bu vahşet bana göre ihtiyaç ve lütuf!"

"Haklıymış, Shakespeare. İşine geldiğinde şeytan da kutsal kitaptan örnekler verebiliyormuş!" Diye araya girdim. Yaptığım imaya karşılık beyaz ve düzgün dişlerini göstererek sırıttı.

"Düzeni bozan her şey kötüdür. Bir cinayeti normalleştirmek binlerce katilin önünü açacaktır. İyi ve kötü arasında denge yoktur. İyilik: beraberinde huzur ve güven getirir; kötülük ise: kaos ve yıkım."

Siyaha yakın koyulukta olan göz bebekleri dikkatle yüzümü süzmeye devam etti. Bakışlarının altında ezildiğimi hissettim.

" İrade Barlas. Hayvanlar zevk için öldürmüyorlar, açlık duygusu onları öldürmeye itiyor. Çünkü onlarda senin baş kaldırdığın bu düzenin bir parçası. Ama insanın hayata geçirdiği her eylem kendi çıkarı ve zevkleri doğrultusunda sonuca ulaşır. Birini öldürmek için, önce bu eylemi istemek gerekir. Ama bu durum hayvanlarda böyle meydana gelmez. Bir aslan, karşına çıkan ceylanı öldürmesi gerektiğini bilir. Çünkü onun dnası böyle kodlanmıştır. Düşünmez, düşünemez her şey onun iradesi dışında oluşur. Ve onun bu düzene ayak uydurmaktan başka seçeneği yoktur. Ama yaşama duygusu her canlıda aynıdır! Üzerine doğru koşan aslandan yaşamak için kaçar ceylan. Çünkü ona doğru atağa geçen bu hayvanın kendisiyle oyun oynamadığını gayet iyi biliyordur."

Sözlerimi kafasında tartıyormuşçasına gözlerini yumdu.

"Kendi beyninde kendi yasalarını kurmuşsun! Çünkü hepsi bağıran vicdanının sesini susturmak için! Düzeni bahane ediyorsun. Evet mutlak iyi ve ya kötü yoktur. Bir şeyi iyi ve ve yahut kötü diye ayırmanın yolu.., tek gerçeklik olan acıdır! Canını yakan her şey kötüdür. Bu soyut bir acı değil Barlas. Ap açık somut bir acıdan bahsediyorum. Parmağın kesildiğinde canını yakan o hissi kastediyorum. Demin zihninde, işkence ederek öldürdüğün o adamın, yapmaman için attığı o çığlıkları işaret ediyorum. İşte tüm bu, bulgu ve gözlemler; bir şeyi iyi ve kötü diye ayırmamız için tek gerçekliktir."

Oturduğum sandalyede geriye yaslanıp kehribar gözlerimi siyah gözlerine dikerek saati işaret ettim. "Seansımız bitti Barlas. Zihninde öldürdüğün cesetleri gömüp gerçek dünyaya dönebilirsin."

...

oy ve desteklerinizi eksik etmeyin 🖤