Günlerden pazartesiydi.Hergün ders çalışmaktan sıkılmıştım.Ve kararsızdım.Ailem beni zorluyordu,sınırlarımı ve hayatımı.Ben ne yapacaktım.Bu yıl üniversite sınavına hazırlanıyordum.Her günüm aynıydı.Sabah kalk okula git,okuldan dershaneye,dershaneden eve,yemek yedikten sonra yinede başı. Günde sadece dört saat telefonumu alabiliyorum.Babam çok displinliydi.Annemle babam,yani ikiside klasik meslek olmamı istiyorlardı. Babam oyunu hukuktan yana kullandı,annemde tip.Klasik aile türlerinden,bu zamanlar.Eskiden her şeye tamam derlerdi beni severlerdi.Ama o gün kaza olduğu gün hayat değişmişti hem kalbimde hem de beynimde.Ben daha altı yaşındayken babamın şoförü beni okula götürürken-anaokuluna- önümüze tir çarpmış ve ben ölümden dönmüşüm. Şoför ise sadece iki hafta üç gün hayatta kalmış sonra ise vefat emiş biriydi.O gün kazada ayağım sıkışmış bir süre,çok kısa bir süre değildi bu süre 14 yaşıma kadar tekerlekli sandalye ile durdum,sonra ise ameliyat ile her şey bitti ama anılar,izler kaldı.Beynimdeki anılar gitmedi,gitmedi ve yenilendi.Babam her gün zorladı beni her gün.Evin tek çocuğu bendim.Babam her gün,"yuruyeceksin","disari cikamiyoruz","akrabalarimizin yüzüne bile bakaiyor"vb.Her gün ağladım,durmadim ağladım.Ama gözyaşı akmadığı benden hep kalbim ağlıyor,üzülüyordu.Babam her gün beynime soktu o cümleleri tek tek hatırlattı,unutturmadi.Sadece beynimde anilar kalmadi.Asil sorunu kalbime yaşattı,abimi öldürdü annemde ölümden döndürdü. İşte sorun değildi bazıları ama tek sorun be çocukken gözümün önünde olmasıydı bunlar,aklımda,kalbimde kalmasiydı.Ve gitmedi her gece geri geldi.Ama o gitti abim hiçbir gece geri gelmedi.