Batuhan Kara'dan

Siz ailenizin gözlerinizin önünde katledilmesini izlemek zorunda kaldınız mı? Ben kaldım... Babam yıllarca bu ülke için çalışmış bir subaydı. Annem ise yine bu ülke için çalışan bir baş savcıydı...

Sizin için çaba sarf eden insanların artık geçmişinizde yaşamaları ve şu anınızda yanınızda olamamaları kadar ağır bir durum var mı pek emim değilim.

Bir düşünün sizi dokuz ay on gün boyunca karnında taşıyan annenizi düşünün. Size iyi bir gelecek sunmak için çabalayan annenizi... Sırf siz yaşayın diye ölümü göze alan annenizi düşünün.

Sonrasında babanızı düşünün. Ülkesi için canından olmaya hazır olan babanızı. Size iyi bir gelecek sunmak için çabalayan o babanızı... Sırf siz yaşayın diye ölümü göze alan babanızı düşünün.

Onların ölümüne şahit olduğunuzu düşünün...

Çünkü ben onların ölümüne bizzat şahit oldum. Daha doğrusu şahit olmak zorunda kaldım. Bizim buralarda hainlerin çocuklarından bir tanesi ailelerinin ölümüne bizzat şahit olmak zorundadır,-eğer saygınlığı fazla olan bir aile bireyi varsa tüm çocukları ailelerinin son anlarına şahit olabilir- onlar gibi olmasınlar diye...

Ben oradaydım...

Annemin kafasına hiç acımadan sıktıklarında ben oradaydım...

Babamı gözlerimin önünde ipe asıp idam ettiklerinde ben oradaydım...

Çocuktum daha, küçüktüm, on sekizine yeni girmiş bir genç adamdım...

Ne annemin kafasına sıkarken ne de babamın boynundan ipi geçirip altındaki o tahta sandalyeyi ittiklerinde pişman oldular.

Aksine annemle babamı öldürdükleri günün akşamı sarayda kutlama yaptılar. Açılan müzikler sanki insanlara ibret olsun diye en son sesteydi.

Attıkları kahkahalar sokakları aşıp bana geliyordu. Evet belki kendi kulaklarım bu kahkahaları işitmiyordu ama aynısını ruhum için söyleyemezdim.

Ruhum sanki artık bedenimde durmak istemiyordu. Her şeyden vaz geçmek istiyordu. Ama vazgeçemezdi, annesi ile babasının ona bıraktığı emanetine bakması gerekiyordu.

Zilan'ım benim güzeller güzeli kız kardeşim...

Güçlü durmaya çalışıyordu. Başını önüne eğmek istemediği için hep dik duruyordu. Ama farkındayım tüm bu yaşadıklarımız bana ağır geldiği kadar ona da ağır geliyordu. Gelmesi de gerekiyordu.

İstemişti...

Annemiz ile babımızın öldürüleceği gün benimle birlikte gelmek istemişti. Ama bu isteği gerçekleşmedi çünkü kurallar her şeyden önce geliyordu.

Sanırım kuralların ve kanunların benim için yaptığı tek iyilik kardeşimin annemiz ve babamızın ölümüne şahit olmasına izin vermemeleriydi.

Daha kendime hakim olamazken küçük kız kardeşime nasıl hakim olacaktım...

Yapamazdım...

Yapmadım...

Yapamadım...

Ben daha kendimi güçlü göremezken. Kardeşimi kandırmak istemedim...

Ben Batuhan Kara.

Artık annesi ve babasını gözlerinin önünde öldürdükleri o on sekiz yaşındaki güçsüz genç adam değilim.

Ben Batuhan Kara.

Tüm bu adaletsizliğe karşı gelebilecek tek gücüm...

Ben Batuhan Kara.

Soy adına ters geleceği aydınlatmak isteyen o on sekiz yaşındaki adamım.

Ben Batuhan Kara...

***

-BÖLÜM SONU-