Abi nerdesin lütfen bırakma beni. korkuyorum, hani abiler kardeşlerini bırakmazdı, söz verdin bana asla gitmeyeceğim dedin.' Ağlıyordum

'Abi, abicim seni çok özledim benide al yanına yalvarırım. Ben yapamıyorum, sensiz ben baş edemiyorum yalvarırım al beni yanına gitme abi nolursun gitme'

Düşme hissiyle korkuyla uyandım uykumdan. Abimi hatırlamıştım rüyamda görmüştüm onu gözlerimdeki yaşı sildim.

Camdan dışarıya baktığımdan neredeyse akşam olmuştu. Ystağımdan çıkıp lavaboya girdim vücuduma pansuman yapıp yüzümü yıkadım fondoteni tazeleyip odamdan çıktım.

Mutfağa adımladım ölmek istiyordum ancak ozaman abime kavuşurdum. Çekmeceden büyük bir bıçak çıkarttım. Emin değildim bıçağa odaklanmıştım yapmalımıydım abim bunu yaptığım için çok kızar mıydı bana.

'NAPIYORSUN SEN ORADA' korkuyla elimdeki bıçağı yere düşürmüştüm, arkamı dönüp tezgaha tutundum. Babam karşımdaydı, nezaman gelmişti.

'Ne o benimi öldürüceksin küçük orospu' hızla kafamı iki yana salladım titriyordum korkudan.

Yanıma adımlayıp yüzüme sert bir tokat attı. Yere düşmemek için zor tutunmuştum tezgaha.

'Dua et dışarı çıkmamız gerekiyor yoksa zevkle seni dövebilirdim'

Gür sesiyle tekrar bağırdı bana. 'ÇABUK GİT HAZIRLAN BEŞ DAKİKAN VAR.'

O anki korkumla sarsak adımlarla yanından ayrılıp odama ilerledim. Nereye gidecektik ne yapacaktık yoksa sokağamı atacaktı beni.

Üstüme bol bej bir tşört giyindim, altımada kahve tonlu bir kargo pantolonu saçlarımı elime tarayıp hemen aşağıya indim alacağım bir eşyam yoktu zaten ne telefonum vardı nede param. Dışarı çıkartmazdı beni bu adam.

Kapıda beni bekliyordu. Yüzüne bakmadan arabaya ilerledim, oda şoför koltuğuna geçip yola koyuldu. Nereye gidiyoruz. Soramıyor dum. Sorsam da cevap vermezdiki sadece kızardı.

Kafamı cama yasladım, boş yolu izliyordum öylece. Yirmi dakikanın sonunda hastanenin önünde durmuştuk. Ne arıyorduk burada. Yoksa bana acıyıp yaralarıma mı baktırıcaktı. Ne saçmalıyorum ben bana bu yaraları açan adam bide banamı acıyacak.

Düşüncelerimden sıyrılıp onu takip etmeye başladım. Her gün bu hastaneye geliyormuş gibi ilerleyip bir odaya girdi bende onun peşinden girdim içeriye.

Adımlarım yavaşlamış tı, karşımda bana çok benzeyen çift ile göz göze geldim. Neler oluyordu burada neden geldik hastaneye anlamıyordum hiçbirşeyi.

Babamın yanında ayakta dikildim aramıza biraz mesafe koymuştum tabiki. Yanında oturmama asla izin vermiyordu.

Ellerimle oynamaya başladım tırnak etlerimi yerinden çıkarırcasına soyuyordum.

Elimin üstüne konan bir elle irkildim karşımdaki kadın beni teselli etmek istercesine bana bakıyordu. Gözlerinde şefkati görmüştüm. Gözlerimin titrediğine yemin edebilirdim şuan. Ellerimi ondan çektim korkuyordum ya babam kızarsa burda döverse beni bakmamalıydım o kadına öldürürdü beni yoksa.

Kendime bunu hatırlatmış olmama rağmen gözlerim istemsizce kadına kayıyordu çok güzel bir kadın aynı benim gibi kızıl kıvırcık saçları vardı benim gibi yeşil gözlüydü ama benim aksime onun gözleri parlıyordu benden birazdaha uzundu boyumun 160 olmasına rağmen kafamı kaldırmak zorunda kalıyordum ona bakmak için.

Kadın bana biraz daha yaklaştı ne yapıyordu bu kendimi geriyeçektim duvara yapışmıştım.

Ondan kaçtığımı gören güzel kadın ellerini ağzına koyup geri adım attı kocası olduğunu düşündüğüm adamın yanına gitti ve ona sarıldı. Vücudu sarsılıyordu ağlıyormuydu o. Benim yüzümden mi ağlamasın onu üzmek istememiştim ki ben.

Adama baktığımda bana kırgın gözlerle bakıyordu. Saçları kömür karası mavi gözlü adam ne kadarda asil duruyor öyle, yapılı bir vücudu vardı sanırım ellili yaşlarındaydı çift.

Yanlarında bir adam daha vardı onlara kıyasla daha genç duruyordu siyah gür saçları, simsiyah gözleri vardı kirli sakalları onu çok yakışıklı gösteriyordu. O adamın oğluydu sanırım babasının aynısıydı resmen ona çok bakmış olmalıyım ki bana göz kırpıp hafif bir sırıtış yollamıştı bana çok utanmıştım. Gözlerimi ellerime indirdim aptal kafam neden okadar çok bakıyorsun adama. Çok utanmıştım.

Odanın kapısı aniden açıldı ve içeriye beyaz önlüklü gözlüklü bir adam girdi. Önlüğünü pelerin misali savurup döner sandalyeye oturdu. Dikkatler zaten üzerinde olmasına rağmen bunu istercesine birkaç kez öksürdü.

'İki aile de geldiğiniz için çok teşekkür ederim, hastanemizde yapılan bir yanlışlığın doğru olup olmadığını teyit etmek için çağırdım sizi. Ben bu hastaneye yeni geldim ve eski arşiv dosyalarını incelerken gözüme çarpan birşey oldu.'

' bundan tam 17 sene önce hastanemizde doğan iki begeğin doğum sırasında karıştırıldığını öğrendim. Buna pek bir olasılık vermiyorum aslında ama araştırmalarım sonucu diğer ailenin kızı sedefin ailenin öz kızı olmadığını öğrendik. Sizide çok aradık ama sonunda bulduk, bebeklerin bu iki aileden karıştığını düşünüyorum dedi doktor.

Nekadar uzun bir konuşmaydı öyle. Bir dakika ne bebeklermi karıştırıldı ciddimiydi inanmak istemezcesine odadaki herkesde gözlerimi gezdirdim kadın bana hasretle bakıyordu. Ne yani ben hiçbir kan bağım olmayan herhangibi bir ailedemi büyüdüm bukadar acıyı boş yeremi çektim ben, yaralarım boş yeremiydi. Hayallerim elimden alınmıştı. Gözlerim doluyordu. Elimin tersiyle göz yaşlarımı sildim babam sandığım o canavara baktım sırıtıyordu.

Neden. Neden sırıtıyordu biliyormuydu adımlarım geri geri gitmeye başladı nefesim daralıyordu elimi kalbime koydum sıktım. Babam bana bakıyordu gözlerimin içine beni boğarcasına bakıyordu. Ayaklarım beni daha fazla taşımamış ve yere yığılmıştım.

Son hatırladığım şey yanıma koşan adımı sayıklayan çocuktu...

Konuşma sesleri duyuyordum neler oluyor burda gözlerimi açamıyorum, neredeyim ben.

Son olayları hatırlamaya çalıştım, karıştırılmıştım ben, bayılmıştım muhtemelen. Derin nefesler almaya çalışıyordum kafamın üstünde öten cihaz sinirimi bozuyordu. Ellerimi kaldırmaya çalışsamda nafile. Elimin üstünde bir ağırlık vardı.

'Kenan uyanıyor sanırım' kimdi o konuşan çok naif bir sesti bir kadın sesi. ' oğlum git doktoru çağır kızım uyanmaya başladı' dedi kadın heyecanla. Odanın kapısının açılıp kapandığını duydum. Neden gözlerimi açamıyorum ben. Gözümün üstüne bir elin konmasıyla düşen gölge gözlerimi açmama yardımcı olmuştu. Odadaki çift başımda dikilmiş ellerimi sıkıca tutuyordu.

Kendimi geri çekip oturur pozisyona gelmeye çalıştım. Etrafıma bakıyordum boş bir odadaydım üstümde hastane elbisesi vardı. Kollarım kollarım açık yaralarımı gördülermi? Korkuyla nefes almaya başladım. Kadın bana destek verircesine konuştu. 'Sakin ol kızım biz yanındayız. O adam bir daha sana yaklaşamaz bir daha sana zarar veremez güzel kızım korkma.'

Kurtuldum mu yani artık işkence görmeyecekmiy dim. Bir an sırıtır gibi olmuştum. Odaya aniden giren doktor ile hepimizin dikkati dağılmış gelen doktor ve arkasındaki iri çocuğa bakıyordu çift yanımdan uzaklaştı.

'hastamız uyanmış demek'doktora öylece bakıyordum. Doktor gözüme bir fener tuttu. Rahatsız olmuştum gözlerim anında yaşarmaya başlamıştı doktor iki gözümede baktıktan sonra geri çekildi bana uzatılan peçeteye ve onu bana uzatan kişiye baktım ismini bilmediğim çocuk bana şefkatle bakıyordu.

' al gözlerini sil, istersen ben yapabi.'

'Gerek yok ben hallederim dedim'

Peçeteyi alıp gözlerimi sildim. Doktor tekrar konuşmaya başladı.

'yadenin bir sorunu yok kafasını çarpmasının etkisiyle kısa sürelik baygınlık geçirmiş. Vücudundaki yaralar için ona krem ve ağrı kesici ilaç yazdım hanımefendi birazdaha dinlenip çıkabilir, iyi günler geçmiş olsun' diyip odadan ayrıldı.

Çifte baktım onlarda bana bakıyordu zaten.

'ş şey gördünüzmü acaba' dedim çekinerek. Kadının gözleri dolmuştu, anlamıştı nedemek istediğimi. Ayakta dikilen çocuk sinirle elini duvara geçirip odayı terk etti. Ani siniri ile korkmuştum.

Adam bana teselli verircesine konuştu 'o sana sinirlenmedi bebeğim korkma' ona kafamı salladım ve arkama yaslandım. Gözlerimi kapattım bir süreliğine.

Adamın konuşmasıyla ona döndüm . ' kızım seninle konuşmak istiyoruz' dedi, kadın hafifce kafasını salladı kocasını onaylarcasına. 'Dinliyorum' dedim.

'Bak kızım sen baygınken kan aldık ve testi yaptırdık. Aslında teste gerek bile yoktu senin benim, bizim kızımız olduğun belliydi zaten yinede formaliteden yaptırdık. Seni bizim kızımızsın yade 17 yıldır özlemini çektiğim doğduğunda kokunu bile alamadan kaybettiğim kızımsın. Lütfen yade bize bir şans ver seni tanımak istiyoruz. Biliyorum senin için çok zor bu ama lütfen kendini bizden geri çekme bunca yıl sonra biricik kızımı bulmuşken tekrar kaybetmek istemiyorum yade'

Gözlerim dolmuştu o benim babamdı, yanındaki güzel kadınsa annem. Bana cesaret verircesine ellerimi tuttular. ne yapacaktım ben şimdi gidicek biyerim yoktu o eve geri dönmek istemiyorum. Dışarda da yaşayamamki ben eğitimimi bile evde görmüştüm ben bu yaşıma kadar, yapamazdım ki ben tek başıma.

İyice düşününce bir karar verdim.

'Tamam sizi tanımak istiyorum bun ca yıl aile özlemi çekmişken bunu geri tepmek istemiyorum.' Dedim

Bana dolu gözlerle bakan çift e gülümsedim. Mutlu olucaktım artık acı çekmiyecektim.