Gözlerimi açtığımda hastanedeyim. Gözlerimi hemen geri kapattım. Ben hastaneleri hiç sevmiyorum. Bununda tek bir nedeni var. Babam. Annemi neredeyse her gün hastaneye getirdiğimiz için nefret ediyorum. Eda konuşuyordu.

"Burcu'yu buraya getirmemiz hiç iyi olmadı Demir bey."

"Sebep "

"Boşverin."

Gözlerimi tekrardan açtım ama hemen kolumdaki serumu çıkarttım. Ayağa kalktım üstümü düzelttim ve hızlıca kapıya doğru yürüdüm. Kapıyı açtım l. Hızlı bir şekilde odadan çıktım. Eda ve Ada arkamdan ne kadar seslensede dinlemedim bahçeye çıktım. Banka doğru yürüdüm ve oturdum. Başımı ellerimin arasına aldım ve o kötü anıları hatırlamamaya çalıştım. Eda ve Ada yanıma oturdu. Ada kolunu omzuma koydu ve beni kendine doğru çekip sarıldı. Bir kaç dakika sonra kendimi geriye çektim. Ondan sonra hiç bir şey olamamış gibi ayağa kalktım. Eda'da ayağa kalktı. O adamlar yine şaşırmış bir şekilde bize bakıyorlardı. Eda;

"Ada kalk eve gidelim. Send..... Ne yapıyorsun? O bandaj kafanda kalıcak."

Elimi tutmuştu. Ben bu bandajla kalırsam kafayı yerdim.

"Eda beni biliyo.... Bu kim ya?"

"Söyle."

"Patron biri sizin eve girecekken yakaladık. Acil gelmeniz gerekiyor."

"Kim peki tanıyor muyuz?"

"Yok patron tanıdığınızı pek sanmıyorum."

"Tamam geliyoruz. Onu bırakmayın."

Telefonu kapatım ve bizimkilere dôndüm.

"Acil durum. Eve gidiyoruz."

"İyi ama neden?"

"Giderken söylerim. Yürüyün sadece."

"Tamam."