"ne güleysun. Kalk bizum uşakla bize kahve yapın. Güzel yapaymuş."

"Öylemi tabi anneanne. Gidelim."

Demir ayağa kalktı. Yanıma gelince önden yürümeye başladım. Mutfağa gelince eşyaları tezgahın üzerine koyup ona döndüm.

"Malzemeler burda. Kahve yapıp götürelim."

Bana otuz iki diş sırıtarak bakıyordu.

"Ne olduda pişmiş kelle gibi sırıtıyorsun."

"Anneannen bizim aramızı yapmaya çalışıyor anlamıyor musun?"

"Ne alaka."

"Bana her kelimesinde seni övüyordu."

Anlımı ovalıyordum. Artık sinirden ağlama isteği geliyordu. Anneannem olamsaydı bu evde her yer her yerdeydi. Çünkü ben sevdiklerime zarar vermeyi sevmiyordum. Gözlerim dolmuştu. Bunu anneannem bilerek yaptığını bende biliyordum. Çünkü benim sinirden ağlayacağımı bir o birde Eda ve Ada biliyordu. Demir elini koluma koyunca kafamı kaldırmadım. Niye çünkü gözlerim dolmuştu. Kafamı kaldırdı. Ben gözlerimi kapattım ama göz yaşımı tutamadım.

"Ne oldu?"

"Yok bir şey sinirden."

"Sen niye bu kadar sinirlisin. Bunun bir sebebi var mı?"

"Var ama söyleyemem."

"Tamam peki."

Dedi ve beni kendine doğru çekip sarıldı. Bu neydi şimdi bilmiyorum ama bunun tek sebebi vardı. O da anneannem. Kapıda bir hareketlilik vardı. Geriye doğru çekilip kapıya bakınca anneannem, kızlar, Gökhan ve Görkem bize bakıyordu. Ama benim baktığımı sadece Gökhan ve Görkem farketmişti. Diğerleri kavga ediyorlardı. Kapıya doğru adım attım. Hala beni fark etmemişlerdi. Bedenimi kapıya yasladım ve inları dinlemeye başladım. Ta ki beni fark etmelerine kadar.

"Kız bir susun da dinleyelum."

"Ya ba... Burcu."