1. Bölüm

"hey mavis hadisene artık."

Bu Ron'du, duvardan geçmek için yarış yapmak istemişti. Tabii kabul ettim Ron ile yapılan yarışlar zevklidir, bazen..

Çünkü bazen düşüp bir taraflarını yaralayabiliyor, sonrasında revire götürmek gerekiyor ve bununla uğraşmak çok zor.

Yanına gittim ve yerimi aldım "geldim işte Ron! Hadi say." Ron saymaya başladı "bir, iki, üç" ve bir anda koşmaya başladık. aslında iki kişi duvardan geçemeyeceğimiz için duvar yarışlarında ben bir yerden sonra dururdum o geçerdi çünkü kim yüzü gözü mor bir şekilde okulun yeni senesine başlamak ister ki?

"Üç senedir hala yiyor bu numarayı." Diyen George'a baktım ve o sırada Fred "bizim şakaları yemekten alıştı." Dedi, ardından fazla beklemeden bende duvardan geçtim ve Fred ile George'i beklemeden bizimkilerin yanına trene gittim bizimkilerde beni beklemedi anlaşılan. Trende vagon vagon gezip bizimkileri arayacağım gerçeğini fark edince başımdan aşağı karasular döküldü ancak el mahkum ki bunu yapacağım...

Yaklaşık üç-dört kompartıman gelmiştim ki arkamdan biri kolumu tuttu ve beni içeri çekti, aslında bakarsan kompartımanın ortasına kapaklandım denilebilir. Harry gülüşünün arasından benimle konuştu "yere kapaklanacağını düşünmedim doğrusu." Sinirli olmama rağmen bu gülünç duruma gülerken "sakın daha fazla gülme Harry. Yoksa bir daha kaçırdığın dersleri sana anlatmasın diye hermioneyi hep oyalarım. BÜTÜN YIL." bütün yılı baskın söyledim ve evet, bu onu korkutmaya yeterliydi çünkü kendisi her senenin yarısını revirde kıçını devirip yatarak harcıyordu. Başı hep belada bir vaftiz kardeş, düşman başına.

(Hogwartsa geldikten sonra)

Hogwartsa geleli birkaç saat olmuştu birinci sınıfların binası seçilmişti, birkaç saattir harrylerle ayrılmıştım ve kendi binamın masasındaydım. Açıkçası kendi binama yani Slytherin'e gelince çok sessiz oluyordum hatta beni bunca yıl Slytherin'de sadece beraber ödev yaptığım kişiler tanırdı. Kimse tanımasa da olur derken yemek bitti, ben çocukların yanına gittiğimde onların da oda numaraları için Dumbledore'nin odasına gideceğini öğrendim ve onlarla Yola koyulduk.

Yine her zamanki gibiydi Harry ve Ron beraberdi hermione ve bir arkadaşı beraberdi ancak benim oda arkadaşım yoktu. Tek değişiklikte bu.

"Senin kadar şanslı olan başka bir şahıs tanımıyorum doğrusu." Dedi Ron, "bilmiyorum, daha önce yalnız başıma hiç kalmadım ninasha'nın okulu bırakmasını aklım almıyor, onu seviyordum diğerleri gibi değildi" dedim dalgınca derken binaların olduğu bölüme gelmiştik bile ve burda yollar ayrılıyordu. Tam arkamı döndüğüm an hermione "mavis, sen dumbledore'yi dinlememişsindir oda numaran 344 unutma!" Dedi arkamı döndüm ve ufak bir tebessüm edip Slytherin binasının önüne geldim.

"Safkan." Dedim ve kapı açıldı, hava kararmamıştı ama çok kişi yoktu da, hatta kimse yoktu. Odama doğru yürürken aklıma hermionenin söylediği oda numarası geldi 345, 345 numaralı odanın önüne geldim ve kapıyı açtım, ama odada kıyafetlerini dolabına asan biri vardı. Kapı sesini duyunca bana döndü ve bende bunun sarışın Malfoy olduğunu fark etmiş oldum "kimsin sen! Ne hakla odama girersin? Defolup git şuradan aptal." Derken ben zaten hızla kapıyı kapandığımdan cümlenin yarısı yarım kalmıştı, gerçi hermione bana 345 dememişmiydi? NE!? hayır 344'dü, hemen odama girdim ve ustumdeki cübbeyi çıkarıp pijama giyecektim ki, ikizler tüm pijamalarıma fesleğen reçeli dökmüşdü... İyice tek eğlenceleri olmuştum ve şaka gibi ama sadece civcivli sarı pijamama dokunmamışlardı çünkü o pijamayı ben pek sevmezdim. Ama şuan umrumda olacak son şey bile değildi hızlıca onları giyindim ve odadan çıktım oda soğuktu ve ben kitap okuyacaktim, ortak salondaki şömine idealdi, ortak salona geldim ve elimdeki "genç werter'in acıları" kitabını okumaya başladım aldığım kütüphane yaşına göre değil dedi ama elime geleni almıştım.

(Bir-iki saat sonra)

Kitap bitti ama bende bittim, kitabı şuan ateşe atmak istiyordum, gözaltlarım şişmişti ağlamaktan, kitabın sonunda intihar etmek olmamıştı. Sonra susadığımı fark ettim kalktım ve masadan bir bardak su alırken karşı koltukta oturan Zabini ile Malfoy'u fark ettim, orda oturmuşlar ve ben hiç fark etmemiştim. Büyük ihtimal tüm yaşadıklarımı da duymuşlardı çünkü ben sessiz kitap okuyabilen biri değilim, suyumu içtim ve kalkıp gidicekken arkamdan bir ses duydum "civcivli pijama mı? Slytherin binasına seçildiğine emin misin sen? Git de emzik emerek uyu, aman ağlama tüm binayı inletirsin yoksa" normalde böyle şeylere çok cevap vermezdim ama kendimi tutamadım ve benden beklenmeyen birşey yaptım "kimin ağladığını görmek için karşına şahgagayı getirmek yeterli olur, ve size de iyi geceler" dedim ve bu dediğime inanamayarak odama çekilip uyudum.

Şu anlık bu kadar oldu, bölümler çok mu detaysız biraz detay eklemeli miyim? Tavsiye verirseniz çok sevinirim