Dümdüz bir surat ile bana bakan aileme bakıyordum. Gözleri kan ağlasa bile, kuzey şartları. Görev için ağlanmaz, devlet her zaman candan ve maldan önce gelir. Son kez komutanıma selam verip görev aracının arkasına oturdum ve bez parçasını da indirip mindere uzandım, yeni kaderime doğru yola çıkmıştım artık.

Ben jeon jungkook 27 yaşında, doğma büyüme Kuzey Koreli bir askeriye ajanıyım. Güney Kore ile her zaman süren hem soğuk hem de sıcak savaş nedeni ile bu yolu seçmiştim. Aslında şarkıcı olmak çok istiyordum fakat ülkemin şartları nedeni ile bu bir idam olurdu. Bu yüzden zar zor bu işten vaz geçmiştim, şimdi ise asıl görevim olan ajanlığa baş vurmuştum.

Güney ve kuzey aralarında savaş muhabbeti dolanıp duruyordu. Bu yüzden komutan görevli olarak beni göndermiş, onların arasına sızıp bilgileri aktarmam gerekiyordu. Her hafta gece gizlice sınırın oralarda dolanıp koğuş arkadaşım hoseok’a çıkardığım dosyayı iletecektim.

Bu yeterince tehlikeliydi çünkü güney sınırında ki biri benim orda ne yaptığımı sorsa ve arama yaparsa biterdim, ama bu işi de yapmazsam yurdumda öldürürlerdi. İki yanımda da ölüm vardı.

Düşüncelerimle kıkırdamış ve sallanan araç içinde oturur pozisyona geçerek naylondan yapılmış, sözde camın önüne sürünerek ilerledim. ‘’ölmemeye çalış kim jeongguk.’’ Gülümseyerek parlak ay ışığına baktım. Ölmemeye çalış jeon jungkook…