Neredeysen

"Benimle olduğun her an". Her an? Yeni tanışmamıza rağmen her an? Günler, saatler, dakikalar, belkide koskoca yıllar gözümün önünden gelip geçiyor. Beynim neler olduğunu idrak edemiyor hala. Şaşkın bakışlarım sadece mesaja takılı hala. Ne tepki vereceğimi merak ediyor. Ne diyeceğim ki ben buna? Tededdüt ederek birşeyler yazmaya başladım. Çok garip, ne hissettiğimi bile bilmiyorum.

"Çağrı" yazdım ve sustum.

Görüldü...

Ne diyeceğimi bekliyor. Evet buna bişey demem lazım susamam, benden cevap bekliyor. Öylece dakikalardır ekrana bakıyorum. Beynimden bir sürü cümle geçiyor ama parmaklarım yazmıyor.

"Ya konusmazsak" Kendimi acayip berbat hissettiğim zamandayım. Ne diyeceğimi bilemedim, ilk defa böyle birşey yaşıyorum ve resmen hiçbişey diyemedim çocuğa.

Görüldü...

Hala görüldü, hala ekrana bakıyo olamaz. Kahretsin! Aptal olduğumu düşündü ve yazmayı bıraktı. Tabi ya!

Çevrimiçi... Yazıyor...

Ellerim titreyerek mesajı bekliyorum. Kalbim çok hızlı atıyo Allahım.

"Özür dilerim çok erken söyledim. Alışık değilim bu durumlara senide rahatsız ettim. Bu konu hakkında birşey söylemene gerek yok.

Son görülme 00.53...

Ne! Ben birşey demeden çevrimdışı oldu. Benim yüzümden morali bozuldu. Ne kadarda salağım. Ben gerçekten salağın tekiyim. O kadar yazmasına rağmen tek kelime edemeyen salağım. Çocuğun demesine yanıt tek şey saçma cevap vermek. Resmen berbat bir tepki verdim. Telefonu sinirle bıraktım ve balkona çıktım. Şuan tek yapabileceğim şey hava almaktı. Onu bile doğru dürüst beceremiyodum evet balkona çıkarken düşmüş ayağımı incitmiş şekilde buldum kendimi. Lanet olsun! Nefret ediyorum herkesten. Nefret ediyorum hayatımdan. Çok garip. İçimde acı hissediyorum. Neden? Niye böyleyim ben? Daha önce hiç yaşamadığım şeyler. Neler oluyor? "Ne yaptın Ceren" diye bagırıyor içimdeki acı. "Belki herşeyin olabilecek çocuğu anında kaybettin" diyor. Bu hissi iyi bilirsiniz. Değil mi? Kimimiz yaşamamış ki bu duyguyu. Biz yalnızlar çok iyi biliriz bu acıyı. Hayatımıza biri girer herşeyin olmak için ama hatalarınla kaybedersin. Heh deriz. Geldi evet bu deriz. Daha ilk dakikadan heyecana kapılır içimize birşeyler doğar. O an hissederiz onun bizim hayatımızdaki yerini. İçimizdeki yangını söndürür hayata tekrar bağlar. Herkes için olmaz bu, sadece bazı kişiler vardır. Sayılı kişilerdendir. Tektir. Siz kimlerden bahsettiğimi çok iyi biliyorsunuz. Aklınızdaki kişi oluştu bile. Hak veriyorsunuz değil mi? Sizde aynı duyguyu yaşamıştınız. Uzak mesafeden tanıştığınız birisini herşeyiniz yaptınız. Sizi doğru kişi olduğuna inandırdı. İçinizdeki yangını söndürdü umut dolu yarınlara bıraktı. O geldiğinde tatmıştım bu hissi. Hiç olmadığım gibi hissetmiştim. Ama insan azda olsa 1 kere kaybediyo maalesef. Helede yalnızsan aylar yıllar sonra karşına gelen kişide öyle bir heyecanlanıyosun, korkuyosunki. O korkudayım şuan. Hayatımın büyük bir kısmı yalnızlığımla geçti. Daha doğrusu çoğunlukla yalnızdım. Hiç kimseyle konuşmuyordum bile. Ne zaman konuşsam hep birşey olur suçlu bulunurdum. Kim benimle konuşmaya çalışsa "Acaba hakkımda ne düşünüyor?" diye sürekli düşünüyordum. Sessiz kendi hayatını yaşayan bir kızım ben. İnsanların yüzüne bakmak istemem. Sesimi duymalarını istemem. O gülüşümü kimse görsün istemem. Baştan aşşağı herkesin nefret edebileceği bir kızım ben. Evet öyleyim. Bu yüzden sadece internete kapattım kendimi. Oradakiler sesimi duymuyor, yüzümü görmüyordu. Bu yüzden ilk defa Çağrıdan rahatsız hissetmedim ben. İçimde ona karşı bir his vardı. Tanıştığımızdan beri acayip hissettiriyordu bana. Sesimi duymuyordu, yüzümü görmüyordu. Çünkü sadece benimle konuşmak için konuşuyordu. Ve ben bunu hissedebiliyorum.

Bu gece belli ki yine sabahlicaktım. Kendime mutfakta birşeyler hazırlarken aklım Çağrı'daydı. Defalarca girip baktım ama hala aktif olmamıştı. Yine mi içmişti? Ama içse yazardı. Ya yazmazsa? İçimi korku basmıştı.

03.37 çevrimiçi...

Tiktokta dolaşırken çevrimiçi olduğunu gördüm ama yazmaya cesaret edemedim. Ne yazabilirdim ki? Sadece beğenebildim mesajını korktum.

Annemler şehir dışından geldiği gibi yatağa attılar kendilerini. Tek başıma çok sıkıcı bi gece yemeği yiyip odaya doğru yol aldım. Evet yatmadan önce iyi geceler mesajını yazıcaktım.

"İyi geceler, uyu artık saat geç oldu"

Mesajımı beğendi sadece. Haklıydı tabi mal gibi hiçbişey demeden iyi geceler mi yazılır? Gözlerimi kıstım. Moralimi bozup ağlamamak için zor duruyordum. Benden kilometrelerce ötemde bir çocuk benim onu anlamamı bekliyor... Ama hiçbişey yapamıyorum vay halime. Hiçbişey yazamadım. Tiktoktan çıkıp film izlemeye başladım. Kafam dağılırdı.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Uyandığım gibi ayağa kalktım. Dün gece yine uyuyakalmışım alışkanlık haline getirmemem lazım benim bunu. Elimi yüzümü yıkayıp telefonu elime aldım. Son görülmesi 5 dakika önceydi ve günaydın yazmamıştı bana. Evet hak veriyorum tabi ama günaydın bile yazmaması sizcede garip değil mi? Ayrılmadık bile. Korktuğum için mi uzak duruyordu benden?

"Günaydın Çağrı niye böyle yapıyosun, özür dilerim fazla korktum ilk defa böyle şeyler yaşıyorum ne diyeceğimi bilemedim." Yazdım anında çevrimiçi oldu.

"Günaydın, sorun değil haklısın."

Ne bu şimdi? Soğudu mu benden ne istiyor? Konuyu açmaya çalıştıkca kapatıyor. Birisi mi var yoksa hayatında? Tabi daha yeni konuşmaya başladığı birisini nasıl sevsin? Elbette hayatında birileri vardı ve ben bunu idrak edemedim? Kapıldım bağlandım gittim. Bu kadar erken bağlanmamalıydım. Bu düşünceler aklımı kemirirken ben kahvaltımı yapmıştım bile. Çok lafada kuruyorum belkide bunların hiçbirisi. Ben üzdüm onu ve gönlünü almam lazım. Mesaj kutumuzu açtım ve bir yeni mesaj yazdım.

" Çağrı ben ne diyeceğimi bilmiyorum. Her anında senin yanında olucam. Dün birden yazınca şaşırdım. Korktum merak etme istemiyorum diye değil. İlk defa bu duyguları yaşatıyosun bana her zaman yanında olacağım. Öylede devam edicek." attım mesajı. Cevap beklerken ellerim titriyordu. İki ihtimal var ya gönlünü alacaktım ya da mesajı beğenip teşekkür edicekti.

+1 yeni mesaj "Çağrı, sana çok aşık yazar mısın?"

Ne!?