Tarih 12 Ağustos 2023

Başka bir zamanın ve dünyanın hikayesini anlatmaya geldim. İnsanlığın gördüğü en karanlık ve dehşet dolu dönemin eşiğinde, ölülerin dirildiği ve dünyanın sonunun geldiği bir zamanda. Korkunç haberler televizyon ekranlarına yansıdığında, insanlar bunun bir film veya korku hikayesi olduğunu düşündüler. Ancak gerçeklik çok daha korkunçtu.

Çöküş, kimsenin hayal bile edemeyeceği kadar hızlı oldu. Dünya,salgının elinde harap oldu ve karanlık,dünyayı yuttu.

Şehirlerin sokaklarına yayılan ölü bedenler, insanoğlunun umutsuzluğunu ve çaresizliğini simgeliyordu. Sokaklar, yitirilmiş hayatların yankılarını taşıyor, hayatta kalanların gözlerindeki korkuyu yansıtıyordu. Gökyüzü artık mavi değil, puslu ve griydi; insanlık, Güneş'in son soluğunu verdiği bir dünyada yaşıyordu.

İnsanlar,insanlara düşman oldu. İnsanlık hem çürümüş bedeninin hem de nefsine köle olmuş ruhunun elinde tükendi. İnsanlar, insan eti için aç birer yaratığa dönüşmüşlerdi. Gözleri, insana ait her şeyi unuttukları bir açlıkla parlıyordu.

Bizler, hayatta kalmak için her şeyi yapmaya hazırken, ölülerin gölgesi her köşede bekliyordu. Gözlerimizi korku ve umutsuzlukla çevrelenmiş bu dünyada açtık. Ölülerin ormanında, yaşayanların arasında hayatta kalmak için savaşmaya devam edecektik. Belki de insanlık, bu kıyametten sonra yeniden yükselecekti. Ama şimdi, çürümüş bedenlerin gölgesinde, geleceği bilinmez bir yolculuğa çıktık.

Bazılarımız aklını kaybetti. Bazılarımız ise daha fazlasını kaybetti. Çok daha fazlasını...

Asla kim olduğunu ve nereden geldiğini unutma. Burada kimse adını bile bilmek istemeyecek. Yakınlık kurmanın sonu ölüm. Çünkü karanlık çöktüğünde, onlardan biri olmuş olabilirim. Virüs, toplumu parçalıyor. Fakat beni de insanlıktan çıkarmasına izin vermeyeceğim.

Bir zamanlar bir ailem vardı. Sevgi dolu anılarla dolu bir ev. Annem ve babam, kardeşimle birlikte geçirdiğimiz o mutlu günler, şimdi sadece bir rüya gibi. Bir gün, kapımızı çalan korkunç gerçeklik bizi yakaladı.

Varoluş amacımız hayatta kalmak haline geldi. Ancak yaşamak, hayatta kalmaktan ibaret olamaz.

Hastalık, hergün bizi yoketmeye ve kim olduğumuzu unutturmaya çalışıyor. Korku bedenimi ele geçiriyor. Ama ben savaşmaya devam ediyorum. Umudun hâlâ var olabileceğine inanıyorum.

Bu, insanlığın varoluş mücadelesinin doruğunda bir savaş. Ve yapılacak tek şey; YAŞAMAK.

Ben Hyunjin. Bu benim hikayem. Bu, kıyametin gölgesinde hayatta kalmaya çalışanların hikayesi. Belki de bu hikaye, insanlığın yeniden doğuşunun hikayesi...

Ve sakin olun. Kimse bir yere gitmiyor.