14. Bölüm

AY: Bugün saat 3’te ilk karşılaştığımız yerde buluşalım mı?

YILDIZ: Orada olacağım.

Yatağımdan çıkıp hazırlandım. Her zamanki gibi giyindim. Simsiyahtım.

Buluşacağımız yere yürüyerek gidecektim. Yürürken onu düşünmek istiyordum.

Dışarı çıkıp dümdüz kaldırımlardan yürüdüm. Yorgundum. İlk karşılaştığımız yer olan tren istasyonunun önünde durduğumda onu görmek için etrafımda döndüm.

Tam o an gözlerimiz birbirini buldu. Tüm duygularımı aynı anda yaşadım. Kalbim atıyor muydu? Emin değildim. Etrafımızda insanlar geçip giderken biz birbirimize bakıyorduk. O bana hayat veriyordu.

Bir adım attık.

İkinci adımlarımızı attık.

Üçüncüde dip dibeydik.

Kollarımı onun boynuna doladım. Belimden tutup bana sımsıkı sarıldı. İkimizin de buna ihtiyacı vardı. Ayaklarımı yerden kesip beni etrafında döndürüyordu. Ayaklarım yere değdiğinde tek istediğim oydu.

Kafamı yavaşça kaldırıp yüzüne baktım. O gözlerini benden alamıyordu. Gözlerinde kayboluyordum.

Onu öptüm.

Dudaklarını dudaklarıma değdirdim.

Ona kalbimi verdim.

“ Gece sen benim evimsin…”

“Dolunay sen benim yuvamsın…”

Gece ve Dolunay biz birbirini tamamlayan iki yabancıydık.

Hiçlikte kayboluyordum. Onu hiçliğinde kayboluyordum.