17. Bölüm

Ben Dolunay.

Bu Gece olmadan geçirdiğim 17. Gün…

Her gün olduğu gibi hissiz ve mutsuzum.

Oysa Gece olmadan Dolunay var olmazdı.

Ben ölüyordum.

Kalbim acıyordu.

Onsuz ben yoktum.

Gece’yi ilk gördüğümde tren istasyonundaydık. Onu gördüğüm an gerçekten ona aşık olup olmadığımı anlamaya çalışmıştım. Onun bizim okulun karşısındaki okulda olduğunu anlamam uzun sürmemişti. Bir gece yazdım ona. İntihar edeceğini biliyordum. Onu duymuştum. İntihar etmek istediğini onun ağzından duymuştum. Evini biliyordum. Takip etmiştim onu her an kendine bir şey yapar belki diye takip ettim. Işıkları sürekli açıktı. Karanlıktan korkuyordu. Bende bunu yazdım ona. O hayatıma girince renk geldi hayatıma. Onu sevdiğimi ona âşık olduğumu hissettiğim ilk an renklendi hayatım.

Şimdi renkler kayboluyordu.

Benim onun sonsuzluğunda kaybolduğum gibi.

Gece’nin görmeyeceğini bildiğim halde bir fotoğraf paylaştım.

AY

Hayatın getirdiği en güzel şey sensin sevgilim. Sonsuzluğunda kayboluyorum.

Âşık olmuştum ve bunun kurtuluşu yoktu.