19. Bölüm

Ruhum karanlıkta kalmıştı. Ruhumuzu karanlık kaplar mıydı?

Şimdi Dolunay’ın kolları arasındaydım. Kalbim hızlı hızlı çarparken beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

“Gece buradayım güzelim. Yanındayım bebeğim…” diyen adamın sesi kulağa bir müzikmiş gibi geliyordu.

Kafama bir öpücük daha bıraktı. “Korkma Gece… Ben yanındayım söz veriyorum hep burada olacağım.”

Hastane koridorunda onun kolları arasında ilerliyordum. Gözlerim yavaşça kapanıyordu. Onun sesi beni ayakta tutan tek şeydi.

Sedyeye bırakıldığımı hissettiğimde gözlerim kapandı. Artık her şey karanlıktı.

(Dolunay’ın ağzından)

18 gün sonra… Tam 18 gün sonra Gece’yi gördüm.

Gece mahvolmuştu. Her şey onun omuzlarına yığılmıştı. Annemi ziyarete gittiğim mezarlıkta kulağıma gelen tokat sesleri yardım çığlıklarıyla birlikte ona doğru nasıl koştuğumu hala hatırlamıyorum. Onu gördüğüm an ki o gözlerini unutamıyorum. Yerde yüzünden kan akan Gece’yi gördüğümde ne hissettiğimi bilmiyorum. Onu kucaklayışımı, buraya kadar nasıl getirdiğimi, onu nasıl sakinleştirmeye çalıştığımı bilmiyorum.

Biri Gece’ye el kaldırmış onu resmen sokak ortasında dövmüştü. O an orada olmasaydı neler olacağını tahmin etmek bile istemiyordum.

Gece’nin canı çok yanmış mıydı?

Onun acısı bana geçsin diye ağlıyordum.

Hastane koridorunun sonunda içeride Gece’yi beklerken hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

Bu olanları hak etmemiştik.

Biz bunları hak etmemiştik.