2.Bölüm

AY: Günaydınn. (11.25)

YILDIZ: Günaydın.

AY: Neler yapıyorsun?

YILDIZ: Bana neden yazdın?

AY: Bu soruyu cevaplamıştım. Sönmemen için.

YILDIZ: Hesabımı nereden buldun?

AY: Kimse bulunmaz Hint kumaşı değil. Sende adımı aratsaydın beni bulurdun.

YILDIZ: Neden “Yıldız” ismini arattın?

AY: Benim hayatımda sönen tek şey yıldızlar çünkü.

YILDIZ: Ya bende sönersem?

AY: Buna izin vermeyeceğim.

YILDIZ: Fazla hayal kuruyorsun.

AY: İyi geliyor denemelisin.

YILDIZ: Gerçekleşmeyecek şeyler için hayal kurmaya gerek yok.

AY: Hayaller gerçekleşmesi için kurulur. Senin hayallerini gerçekleştireceğim Yıldız.

YILDIZ: Gitmem gerek.

AY: Bir gün kutundan çıkacaksın Yıldız.

AY: Ve bana geleceksin.

(Görüldü.)

Kendini ne sanıyordu bilmiyordum ama ona bir gün gideceğim falan yoktu. Bu yabancıyı sadece merak ettiğim için hayatımda tutuyordum. Kimseyi hayatımda görmek istemiyordum.

İnsanlar beni boğuyordu. İnsanlar bir işkenceydi.

Telefonumu elimden bırakıp sıramın üstüne geri bıraktım. Kafamı sıraya koyup uyumayı denedim. Kaç gündür uyumuyordum kim bilir?

Sıramın üstünde öylece uyuya kaldım. Kimse yanıma yaklaşmadı, kimse yanıma gelmedi. Sessizce oracıkta son dersin gelmesini bekledim.

Sadece uğultuları duyuyordum. Kızlar toplanmış bir kenarda netleri hakkında konuşuyorlardı.

Lisesin son senesiydi. Hepimiz artık ayrılacaktık. Sınav senemizdi herkes gibi bizde sadece ders çalışıyorduk. İlk başlarda okul birincisiydim. O zamana kadar kimse beni geçememişti. Bunu seviyordum.

Bu okulda yalnız böyle tanınmamıştım ama.

Okul birinciliğinden, ailesi ölen kız, sonra bileğimdeki kesikleri görenlerin uydurduğu intihar etmeye çalışan kız olarak anılıyordum okulda. Doğruydu intihar etmeye çalışmıştım.

Kimin umurundaydı? Ben kimseyi dinlemiyordum.

Acımı zamanında dinlememiş olan hiçbir insanı dinlemeyecektim. Oyunun kuralı buydu.