5.bölüm

Kötü bir günün sabahına tekrar uyanmıştım. Bazen sadece uyanmak istemiyordum. Delicesine uyumak istiyordum. Bir daha kalkmak için direnmeyecek bir uyku.

Yatakta daha fazla oyalanmadan ayağa kalkıp lavaboya gittim. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra karşımdaki aynaya baktım.

Aynalardan nefret ediyordum.

Bu yüzü hayattaki kimse görmek zorunda değildi. Ben de onların yüzünü görmek zorunda değildim. Ama hayat zorunlu kılıyordu sanki. Her gün yanımızdan geçen milyonlarca insan hepsi farklı, hepsi başka hayatta, hepsinin sorunları var. Yanımdan geçen bir kişi benim yüzümü görmek zorunda mıydı? Çirkindim. Kusurluydum. Bundan nefret ediyordum.

İnsanları anlamazdım. Onlarla iletişimi sevmezdim. Kendimden nefret ederdim. Tavırlarımı sevmiyordum. İnsanları sevmiyordum. Bencildim. Kusurluydum.

Ben ne ara bu hale gelmiştim?

Bunları düşünecek kadar ne yapmış olabilirdim?

Saçlarımı kısacık kestirecek kadar ne yaşamıştım?

Gözlerimden kan akana kadar neden ağlamıştım?

Bu acıyı çekecek gücü kendimde nasıl bulmuştum?

Ben kimdim?

Hangi yaşımdaydım bugün…

Dokuz yaşında ağlayan o çocuk muydum? Yoksa on sekiz yaşına gelmiş genç bir kız mıydım?

Ne suçum vardı?

8 yaşımın suçu neydi?

9 yaşımın suçu neydi?

18 yaşımın suçu neydi?

Karşımdaki aynadaki yüze daha dikkatli baktım. Keşke… Keşke o gün yapabilseydim. Her şeye son verme gücünü kendimde bulsaydım. Ama bitmemişti. Kararım kesindi. Bir gün en sivri bıçak kalbimi delecekti. Sadece zamanı vardı.

Aynaya bakmayı kestim. Daha fazla kendi kusurlarımı görmek istemiyordum. Dişlerimi fırçalayıp lavabodan çıktım.

Üstümdeki gri tişörtü değiştirme gereği duymadım, altıma siyah bol kotumu giydim. Orta uzunlukta olan düz siyah saçlarımı açık bıraktım. Yüzüme hiçbir şey yapmadım. Makyaj yapsam bile bu kusurlar hep aklımda olacaktı.

Okula hazırlanmam bu kadardı spor ayakkabılarımı giyip evden çıktım. Otobüse binip okuluma gittim. En sıkıcı dersleri işlerken telefondan bildirim bekliyordum. Bana bugün mesaj atmamıştı. Başına bir şey mi geldi? Konusunda endişe duyuyordum. Daha fazla dayanamayarak ben yazdım.

YILDIZ: Günaydın.

YILDIZ: Ne yapıyorsun?

AY: Artık ben yazmadan yazıyorsun…

YILDIZ: Rahatsız mı ettim?

AY: Aksine…

AY: Hep bu anı beklemişim sanki hayatta…

YILDIZ: Yapma Ay.

YILDIZ: Benden olmaz.

AY: Asıl sen yapma Yıldız.

AY: Kendini bu kadar küçük görme.

AY: Şu insanlara bir bak, hayata başka gözden bak.

YILDIZ: Bunu istemiyorum.

YILDIZ: Etrafımda olan hiçbir şey umurumda değil.

AY: Onun için buradayız zaten.

AY: O zaman neden mesajıma cevap verdin?

YILDIZ: Bilmiyorum!

YILDIZ: Allah kahretsin ki bilmiyorum!

YILDIZ: O an sadece kaçmak istedim.

YILDIZ: Acılarım geçecek sandım!

YILDIZ: GEÇMİYOR!

YILDIZ: Her an daha kötü oluyorum.

YILDIZ: İstemiyorum kimseyi istemiyorum.

YILDIZ: Sana bile yük oluyorum.

YILDIZ: Beni engelle ve bir daha bana yazma Ay.

YILDIZ: Senide öldürmek istemiyorum.

AY: Beni öldürmüyorsun Yıldız.

AY: Aksine senin sayende hayattayım.

AY: Hayata tutunma sebebimsin.

AY: Seni öylesine bırakamam, bırakmam.

AY: Her şeyi unut Yıldız. Var olduğum sürece yanındayım.

AY: Eğer bunu duymak istiyorsan yanındayım. Bunu bil yeter.

YILDIZ: Teşekkür ederim… Her şey için.

AY: :)