8. Bölüm

Ben AY. Gerçek adım bu değil ama herkes beni böyle tanıdı. Hayır. Gerçek adımı öğrenmeyeceksiniz.

Küçük bir taneydim anne karnında. Annemin içinde ufacık bir noktaydım. Büyüdüm ben büyüdükçe annemin karnı da büyüdü. O karnın içinde cenin pozisyonunda kaldım öylece. Hayata baştan başlasak tekrardan anne karnına dönsek keşke.

Sonra doğdum. Kimsenin yüzüne bakmak istemediği bir bebektim. Hayata tutunmaya ihtiyacım vardı. Annemi izledim sürekli. Annem çok güzeldi. Saçları… Annemin saçları çok güzeldi. Bebekken bile annemin saçlarını çekmemiştim.

İlk adımları attım sonra. Konuşmaya başladım. Babam hep bir izdi hayatımda. En çok annemin yeri bulunuyordu güzel anılarımda.

Bir bebek ne kadar savunmasızsa o kadar savunmasızdım.

Sonra büyüdüm. Her şey hakkında fikrim oluşmaya başladı. Kaybettim çoğu yarışı, bir o kadarda kazandım yarışları. Kaybetmek bana bir şeyler öğretti. İnsanlara inanmaya başladım. İnançlarım hep yarım kaldı. Bir sürü sorunla karşılaştım. Bunların hepsinin karşılığı dünyayı öğrenmek oldu.

Büyüdüm. Bu sefer yarışları değil, sevdiklerimi kaybettim. Başta en sevdiğin gider derler. İlk annemi kaybettim. Kocaman dünyada artık tektim. Babam… O zaten artık hayatımda yoktu.

Büyüdüm. İlk önce ağlamamayı öğrendim. Sonra tekrar gülümsemeye çalıştım. Oysa nasıl mutluydum eskiden.

Büyüdüm. Âşık oldum en sonunda. Deliler gibi sevdim. İlk kez duyduğum bu duyguları anlatmak istedim. Fakat yalnızdım. Yalnız doğduğum ve yalnız öleceğim gibi. Yalnız kalmak ölüme hazırlar mıydı beni? Bence hayatın tek oyunu buydu.

Âşık olduğum kişiye açılmak istedim ama korktum. Kendi duygularımdan, ona zarar verebileceğimden korktum. Oysa insan duygularından, hislerinden korkmamalıydı.

Beni büyüten hayattı. Ama öldürecek olanda oydu.

Hayata yaşamaya değil. Ölmek için gelmiştik.