16. Bölüm

Dediğimiz saate burada olmuştum. Onu bekletmeye bile kıyamıyordum. Tek sorun onu bekletmek değildi rezervasyonumuz iptal edilebilirdi. Yanımda sadece bir tane test kitabı bulanıyordu. Onun dışında bir tane kalem ve silgi. Yine siyah giymekten vazgeçmemiş kombinim ile kolumda asılı duran siyah bez çantam ile kötü göründüğümün farkındaydım. Saçlarım rüzgârdan dolayı biraz karışmıştı. Yüzümde lekeleri kapattığım için uyguladığım kapatıcı, göz kalemi ve lipbalmım dışında bir şey yoktu. O an kendimi kötü hissettim. Keşke birazcık daha kendime bakıp gelseydim.

Kapıdan dönmek istedim.

İntihar edecek bir kıza göre fazla…

Her şey fazlaydı.

Saçım, makyajım, üstümdekiler, kendimi gizleyişim, etrafımdaki insanlar, mesajlar, Dolunay…

Ben Dolunay’a uygun değildim. O çok daha iyilerini hak ediyordu. Ben onun elindeki fırsatları alan enerji sömürücü bir kızdan başka bir şey değildim.

Benim Dolunay’ a bu hayatta verecek hiçbir şeyim yoktu. Dertlerim dışında. Ben başlı başına derdi bitmeyen biriydim.

GECE: Her şey için özür dileme sırası bende Dolunay.

GECE: Ben seni hak etmiyorum.

GECE: Sen çok iyisin. Çok fazlasın bana.

GECE: Ben daha insanlarla konuşamayan biriyim.

GECE: Benim ailem bile yok. Yalnızım ben. Fazla yalnızım. Senide bu karanlığa sürüklemek istemiyorum.

GECE: Dolunay… Özür dilerim.

GECE: Keşke o gün seni öpmeseydim. Keşke seni kalbime gömseydim.

GECE: Sen benim kalbime giren ilk kişisin Dolunay. Son kişi olarak kalacaksın bende.

GECE: Geçer Dolunay… Kanayan her yara bir gün geçer…

DOLUNAY KİŞİSİNİ ENGELLEDİNİZ.

DOLUNAY: Kanayan her yaranın izi kalır Gece. Senin yaran kalbimdeki en büyük iz… (İletilemedi)

Terk ettim. Bulunduğum ortamı, kişiliğimi, sevdiğim adamı…

Kapanmayan bir yara bıraktım kendimde. Oysaki en büyük yarayı ben açmıştım.